کتاب سنجاب های شب گرد

معرفی کتاب سنجاب های شب گرد

کتاب الکترونیکی «سنجاب‌های شب‌گرد» (داستانی دربارهٔ کمک کردن و مهربانی) نوشتهٔ المیرا مومنی و تصویرگری مهدیه قدیمی، توسط انتشارات حامیان منتشر شده است. این کتاب با ویراستاری غزاله داودی فر برای گروه سنی بالای ۹ سال مناسب است و داستانی کوتاه و مصور را در ۱۲ صفحه روایت می‌کند. «سنجاب‌های شب‌گرد» به موضوعاتی مانند همدلی، کمک به دیگران و مسئولیت‌پذیری در قالب داستانی در دل جنگل می‌پردازد. نسخه الکترونیکی این اثر را می‌توانید از طاقچه خرید و دانلود کنید.

درباره کتاب سنجاب های شب گرد

داستان «سنجاب‌های شب‌گرد» در فضایی خیال‌انگیز و در دل جنگلی پر از حیوانات مختلف شکل می‌گیرد. این جنگل زمانی سرشار از شور و نشاط بوده اما حالا برخی از حیواناتش پیر و ناتوان شده‌اند و دیگر مثل گذشته نمی‌توانند کارهایشان را انجام دهند. در این میان، سه سنجاب کوچک با قدرت‌هایی جادویی و قلبی مهربان، شبانه و بی‌نام و نشان به کمک حیوانات پیر و خسته می‌شتابند. روایت کتاب در سه شب متوالی رخ می‌دهد و هر شب سنجاب‌ها به یکی از حیوانات جنگل کمک می‌کنند. فضای داستان، سرشار از حس همدلی و همکاری است و در پایان، سنتی تازه در جنگل شکل می‌گیرد که همهٔ حیوانات به یاری یکدیگر می‌شتابند. این کتاب در قالب داستانی کوتاه و مصور، مفاهیمی مانند کمک بی‌منت، مسئولیت اجتماعی و اهمیت مهربانی را به زبان کودکانه بیان می‌کند.

خلاصه کتاب سنجاب های شب گرد

هشدار: این پاراگراف بخش‌هایی از داستان را فاش می‌کند! داستان با توصیف جنگلی سرسبز و پرجنب‌وجوش آغاز می‌شود که حالا برخی از ساکنانش پیر و خسته شده‌اند. آقا خرگوشه، پیرترین نان‌پز جنگل، دیگر توان کار کردن مثل گذشته را ندارد. خانم گاوه با شش بچه و کارهای خانه، از خستگی و بی‌حوصلگی رنج می‌برد و گوزن پیر، خیاط جنگل، به سختی می‌تواند لباس بدوزد. در این شرایط، سه سنجاب کوچک با شنل‌هایی از تاریکی و ستاره، شبانه به جنگل می‌آیند. هر کدام از آن‌ها قدرتی ویژه دارند: یکی توان کار، یکی شنیدن صداهای خاموش و دیگری قلبی که مهربانی را حس می‌کند. سنجاب‌ها در سه شب متوالی، بی‌صدا و بی‌نام به کمک حیوانات می‌روند؛ نان می‌پزند، خانه را تمیز می‌کنند و لباس‌ها را می‌دوزند. اما در شب سوم، خواهر گوزن پیر با دیدن سنجاب‌ها، آن‌ها را سرزنش می‌کند که کمک بی‌منت باعث شده دیگران مسئولیت خود را فراموش کنند. سنجاب‌ها بی‌کلام جنگل را ترک می‌کنند. پس از رفتن آن‌ها، حیوانات جنگل متوجه می‌شوند که باید خودشان به یکدیگر کمک کنند و سنتی تازه از مهربانی و همکاری در جنگل شکل می‌گیرد.

چرا باید کتاب سنجاب های شب گرد را خواند؟

این کتاب با روایت داستانی ساده و تصویری، مفاهیمی مانند همدلی، کمک بی‌منت و مسئولیت‌پذیری را به مخاطب کودک منتقل می‌کند. داستان سنجاب‌ها به شکل غیرمستقیم نشان می‌دهد که کمک کردن به دیگران می‌تواند آغازگر تغییرات مثبت در یک جامعه باشد. همچنین، کتاب به اهمیت مشارکت جمعی و نقش هر فرد در بهبود شرایط اطراف خود اشاره دارد. تصاویر رنگی و فضای خیال‌انگیز جنگل، جذابیت داستان را برای کودکان بیشتر می‌کند و آن‌ها را به فکر کردن دربارهٔ مهربانی و همکاری تشویق می‌کند.

خواندن کتاب سنجاب های شب گرد را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم؟

این کتاب برای کودکان بالای ۹ سال که به داستان‌های حیوانات و ماجراهای جنگلی علاقه دارند مناسب است. همچنین برای والدین و مربیانی که به دنبال داستان‌هایی با پیام‌های اخلاقی دربارهٔ کمک به دیگران و مسئولیت اجتماعی هستند، گزینهٔ خوبی به شمار می‌آید.

فهرست کتاب سنجاب های شب گرد

این کتاب داستانی است و فهرست فصل‌بندی ندارد.

بخشی از کتاب سنجاب های شب گرد

«در دل جنگلی بزرگ. جنگلی که شاخه‌های درختانش مثل دست‌هایی بلند تا دل آسمان بالا رفته بودند و درخت‌های بلوطش همیشه پر از میوه و پرنده بود. حیوانات زیادی زندگی می‌کردند. روزها آفتاب از میان شاخه‌ها می‌تابید. پرنده‌ها آواز می‌خواندند و صدای خندهٔ بچه‌حیوان‌ها همه‌جا را پر می‌کرد. جنگل، خانه‌ای بود پر از زندگی. اما این روزها حال و هوای جنگل کمی عوض شده بود. بعضی از حیوان‌ها پیر شده بودند. آن‌هایی که زمانی ستون‌های محکم و پُرتوان جنگل بودند، حالا دیگر به سختی راه می‌رفتند. نفس‌شان تنگ می‌شد و دست و دلشان به کار نمی‌رفت. آقا خرگوشه، پیرترین نان‌پز جنگل، با گوش‌هایی که دیگر خوب نمی‌شنید و پاهایی که خسته شده بودند، هر روز با زحمت خودش را به نانوایی می‌رساند. تنور نان دیر داغ می‌شد. خمیر دیر ورمی‌آمد و صف حیوانات هر روز بیشتر می‌شد. خانم گاوه، مادر زحمت‌کشی بود با شش بچه بازیگوش. لباس‌های نشسته، ظرف‌های تلنبارشده و زمین خاک‌آلود؛ خانه‌اش شده بود کوهی از کار. او خسته و بی‌حوصله بود. اما هیچ‌کس نمی‌دانست. گوزن پیر، خیاطی که زمانی لباس‌های جشن جنگل را با دست خودش می‌دوخت، حالا با چشم‌هایی تار و انگشت‌هایی لرزان، سوزن را سخت پیدا می‌کرد و پارچه‌ها را اشتباهی می‌برید.»