کتاب تاریخ فلسفه غرب (جلد چهارم، فلسفه در جهان جدید)

کتاب تاریخ فلسفه غرب (جلد چهارم، فلسفه در جهان جدید) نوشتهٔ آنتونی کنی و ترجمهٔ رضا یعقوب است. بنگاه ترجمه و نشر کتاب پارسه این کتاب را منتشر کرده است.

درباره کتاب تاریخ فلسفه غرب (جلد چهارم، فلسفه در جهان جدید)

آنتونی کنی در کتاب تاریخ فلسفه غرب (جلد چهارم، فلسفه در جهان جدید) از آرای آخرین فلاسفهٔ بزرگ غرب سخن گفته است. خواننده با مطالعهٔ کتاب حاضر علاوه‌بر فلاسفهٔ تحلیلی پس‌از ویتگنشتاین، مکتب فرانکفورت، ریچارد رورتی، یورگن هابرماس، آلوین پلاتینگا و... را نیز خواهد شناخت که تا کنون در تاریخ فلسفه‌ای به این جامعیت به آن‌ها پرداخته نشده است. این اثر چهارمین جلد از مجموعهٔ چهارجلدی تاریخ فلسفهٔ غرب نوشتهٔ آنتونی کنی است. کنی جز این مجموعهٔ چهارجلدی، کتاب مختصر دیگری با عنوان «تاریخچهٔ مصور فلسفهٔ غرب» هم دارد که ویراست جدید آن در سال ۲۰۱۹ منتشر شده و حاوی اضافاتی است که در این جلد چهارم نیامده بود. آن اثر چکیده و فشردهٔ همین چهارجلدی است. جلد چهارم این مجموعه در ۱۲ فصل نگاشته شده که عنوان آن‌ها عبارت است از «از بنتام تا نیچه»، «از پیرس تا استراوسون»، «از فروید تا دریدا»، «منطق»، «زبان»، «معرفت‌شناسی»، «مابعدالطبیعه»، «فلسفهٔ ذهن»، «اخلاق»، «زیبایی‌شناسی»، «فلسفهٔ سیاسی» و «خدا».

خواندن کتاب تاریخ فلسفه غرب (جلد چهارم، فلسفه در جهان جدید) را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران مطالعهٔ تاریخ فلسفه پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب تاریخ فلسفه غرب (جلد چهارم، فلسفه در جهان جدید)

«وقتی میل، «تجارب در زندگی» را می‌ستاید، دقیقا چه در سر دارد؟ متاسفانه او به جای ارائهٔ مصادیقِ غیرمعمول بودن‌های نافع، نظریهٔ خود را با یک رشته استعاره‌های خوش‌بیان توضیح می‌دهد. وقتی هم کاربردهای عملی این اصل را ارائه می‌دهد، خود را محدود به تقبیح قوانینی می‌کند که کارهای ملال‌آور مردم عادی را محدود می‌کنند نه قوانینی که مانع رشد نوابغ می‌شوند. او قانون منع خوردن گوشت خوک و مشروبات الکلی یا قانون مخالفت با سفر در روز شنبه و محدودیت قائل شدن برای رقص و اجرای تئاتر را به عنوان مصادیق قانون‌گذاری بد، عملی یا فرضیه‌ای، در نظر می‌گیرد.

شک نیست که وقتی میل به سنت‌گریزی تشویق می‌کند، یکی از مصادیقی که در ذهن دارد، رابطهٔ نامتعارف خودش با هریت تیلور در سال‌های طولانی قبل از ازدواجش با اوست. اما جای تعجب اینجاست که یکی از مصادیقی که او عملا دربارهٔ تجارب در زندگی به دست می‌دهد، مصداقی است که قلبا از آن ناخشنود است: تصویب چندهمسری از جانب کلیسای مورمون. او اذعان می‌کند که این تجربه مستقیما با اصول آزادی‌گرای او منافات دارد که «صرفا میخکوب کردن زنجیرهای نیمی از جامعه و رها کردن نیمهٔ دیگر از تعهد متقابل به آن‌هاست». ولی از آنجا که جهان به زنان یاد داده است ازدواج ضروری است، او فکر می‌کند معقول است که زنان باید ترجیح دهند یکی از همسران باشند تا اینکه اصلا همسر نباشند. میل چندهمسری را تحسین نمی‌کند؛ صرفا اصرار می‌کند که نباید مورمون‌ها را به زور از این کار بازداشت. لازم است بگوییم که او همان قدر از تک همسری رایج انگلیس بیزار بود که از نهادهای سالت لیک سیتی.»