کتاب افتادن از حواس

کتاب افتادن از حواس سرودهٔ نرگس باقری است. نشر خاموش این مجموعه شعر معاصر را منتشر کرده است.

درباره کتاب افتادن از حواس

کتاب افتادن از حواس یک مجموعه شعر معاصر را در بر گرفته است. این مجموعه حاوی ۵۶ قطعه شعر است که در قالب شعر نو و به‌وسیلهٔ نرگس باقری سروده شده است.

می‌دانیم که شعر فارسی عرصه‌های گوناگونی را درنوردیده است. در طول قرن‌ها هر کسی از ظن خود یار شعر شده است و بر گمان خود تعریفی از شعر به‌دست داده است. حضور شعر در همهٔ عرصه‌ها از رزم و بزم گرفته تا مدرسه و مسجد و خانقاه و دیر و مجلس وعظ، همه و همه گویای این مطلب است که شعر، بی‌محابا، زمان، مکان و جغرافیا را درنوردیده و در هفت‌اقلیم جان و جهان به دلبری پرداخته است. آمیختگی شعر با فرهنگ مردم و اندیشه‌های اجتماعی، این هنر را زبان گویای جوامع بشری ساخته است؛ بدان‌گونه که هیچ جامعه‌ای از این زبان بارز، برای انتقال اندیشه‌هایش بی‌نیاز نبوده است. گاهی شعری انقلابی به پا کرده است و گاه انقلابی، شعری پویا را سامان داده است.

شعر نو فارسی با وانهادن قالب‌های شعر کلاسیک در قرن ۱۴ هجری به‌وجود آمده است. این گونه از شعر فارسی آزادی بسیاری را در فرم و محتوا به شاعر می‌دهد. شعر نو به لحاظ محتوا و جریان‌های اصلی ادبی حاکم بر آن کاملاً با شعر کلاسیک فارسی متفاوت است و به‌لحاظ فرم و تکنیک ممکن است همانند شعر کلاسیک موزون باشد یا نباشد یا وزن آن عروضی کامل باشد یا ناقص. استفاده از قافیه نیز در شعر نو آزاد است. معمولاً شعر نو فارسی را به ۳ دستهٔ اصلی شعر نیمایی، شعر سپید و موج نو تقسیم می‌کنند و پدر شعر نوی ایران را نیما یوشیج (علی اسفندیاری) می‌دانند. احمد شاملو، فروغ فرخزاد، سهراب سپهری، هوشنگ ابتهاج (سایه)، نادر نادرپور، فریدون مشیری و محمدرضا شفیعی کدکنی بعضی از شاعران مشهور ایرانی هستند که در قالب شعر نو می‌سروده‌اند.

خواندن کتاب افتادن از حواس را به چه کسانی پیشنهاد می‌کنیم

این کتاب را به دوستداران شعر معاصر ایران و قالب شعر نو پیشنهاد می‌کنیم.

بخشی از کتاب افتادن از حواس

«از احوالات اینجانب اگر خواسته باشی در برزخم

و گلویی ندارم که زنان را ببرم در اتاقی از آن خودم

از آن خودم هم نیستم

که تعبیری شوم برای زنی مرده روی شانه‌ها

بند آمده‌ام

و از در افتاده‌ام توی خواب‌ها

هنوز دست‌های مادرم میان تار و

آبی‌ای که پیش نمی‌رفت و

نارنجی که سر نمی‌شد

ـ استاد! روی نمایشنامه‌های کودکان بنویسم؟

ـ دختر نارنج و ترنج را بنویس!

به مشروطه که می‌رسم تمام می‌شوم

این نعش را به خیابان نبرید!

پرنده توی شعر، پرنده‌تر نیست؟

که هر بار از چپ بی‌حس‌ترم

و از هزار و یک شبت آوازی روی لب دارم

لالا لالا

لالا

لا

لا

ای زندگی در هجای بسته!

ای ترجیح بلامرجح!

ای که قافیه را در ترنج باخته‌ای!

مه عمیق می‌شود

تو راه می‌روی

من؟

می‌میرم»

*

«و ناگهان جهان روی صدای من ایستاد

ایستادن روی صدای من خوب است وقتی آوازی در گلو دارم

وقتی مادرم لی به لایم گذاشته است و

لیلا دهانش را به شعرم مالیده و دیوانه‌تر شده است

...

نیمی از جهان روی صدای من خواب است

خوابیدن روی صدا

صدای زن خوب است

خوب است لا

خوب است سی

دو ر می لا سی

لا

سی

لا

لا

لا»