کتاب شکرپاره

«شکرپاره» مجموعه داستان‌ها و حکایات طنزی در زمینه‌های گوناگون اخلاقی و اجتماعی به قلم محمد تقی باقری (-۱۳۴۴) است. در مقدمه می‌خوانید: انواع نوشته‌ها و داستان‌های کوتاه ‌زبان فارسی مانند هزل‌، فکاهی‌، طنز، لطیفه و... که گاه با تفریح و انبساط خاطر و گاه با تمسخر همراه است، برای خواننده و شنونده ‌ایجاد خنده و تبسم می‌کند. هر ‌یک از‌ این خنده‌ها پیام‌هایی فردی و اجتماعی همراه دارند و با شکل‌های گوناگون خود، چه از لحاظ مضمون و محتوا و چه از لحاظ شکل و قالب، در آثار اغلب شاعران‌ و نویسندگان دیده ‌می‌شود و نوشتن این نوع داستان‌ها تلاش روشنفکرانه‌ای است به منظور‌ ایجاد انگیزه و تفکر در مردم، تا بهتر ببینند و بیشتر بیندیشند و ناهنجاری‌های رایج در زندگی خود و اطرافیان و مردم جامعه بشری را تشخیص دهند. در این نوع داستان‌ها دردهای موجود افراد جامعه‌ با این قصد که بازنمایی پلیدی‌ها و دردها بر مذاق آنان، تلخ و ناگوار نیفتد، همچون دارو به شهد شوخی و طنز آغشته می شود. منظور از جمع آوری و ارائه این داستانها اینست که ضمن فراهم آوردن فضایی شاد و آرامش‌بخش و ایجاد لحظاتی مفرح، از نکات مثبت و سازنده مورد نظر نویسندگان و گویندگان این حکایات و داستان‌ها بهره‌برداری شده و دریچه‌های جدیدی بر روی شما خواننده گرامی گشوده شود. نمونه‌ای از این داستان‌های کوتاه را می‌خوانید: بیمارستان روانی به هنگام بازدید از یک بیمارستان روانی، از روانپزشک پرسیدم شما چطور می‌فهمید که یک بیمار روانی به بستری شدن در بیمارستان نیاز دارد یا نه؟ روانپزشک گفت: ما وان حمام را پر از آب می‌کنیم و یک قاشق چایخوری، یک فنجان و یک سطل جلوی بیمار می‌گذاریم و از او می‌خواهیم که وان را خالی کند. من گفتم: آهان! فهمیدم. آدم عادی باید سطل را بردارد چون بزرگ‌تر است. روان‌پزشک گفت: نه! آدم عادی درپوش زیر آب وان را بر می‌دارد. شما می‌خواهید تختتان کنار پنجره باشد؟