بریده‌هایی از کتاب تک گویی های مدرن برای مردان

در همین خیابان‌ها آدم‌هایی زندگی می‌کنند که خودشان را برای خوردن یک تکه استیک می‌فروشند.

- اجازه ندهید ضعفِ اعصاب بر شما چیره شود. بدانید ترس دشمنِ سرسختِ شماست و می‌تواند تمامی کارِ زیبای شما را که در خلوتِ خود به انجام رسانده‌اید تباه کند. پس با این ترس مبارزه کنید تا از شرش خلاص شوید.

سنگ گور وندلا با نوشتهٔ «رحمت خداوند بر پاک‌دلان»، تأکیدی بر نظام اخلاقی ریاکارانهٔ دنیای بزرگ‌سالان است.

او کاپیتالیست نوکیسه‌ای است که ارزش‌های سوسیالیستی روز را ارج می‌نهد و پولش را از گُردهٔ کارگران زحمتکش و کار آن‌ها به دست آورده است. برای او تنها خودش است که اهمیت دارد. او مردی منظّم است اما بسیار ازخودراضی و خودنما. همواره از دردسر می‌پرهیزد، و این‌کار را با قدرت انجام می‌دهد. امّا دربارهٔ جنگ، آلمانی‌ها، روسیه، تایتانیک و غیره آگاهی چندانی ندارد.

زنبورهای عسل، ارنست، افسانه ندارند، اسطوره ندارند، تاریخ ندارند، آن‌ها کار می‌کنند، می‌سازند، خود را اداره می‌کنند، هر کدام همیشه سر جای خودشان‌اند. آن‌ها نسبت به وظایف خود کاملا آگاه و هشیارند.

احساس جداافتادگی او از اجتماع کمابیش واضح است و می‌کوشد خود را از دام آن‌ها برهاند.

حسادت‌ها و تنش‌های نژادی بالا می‌گیرد، شکوه‌ها برمی‌خیزد و خشم‌ها در جریان اجرای سفارش‌های رستوران برانگیخته می‌شود. اگر آن‌ها نتوانند در محدودهٔ کوچک این آشپزخانه مشکلات خود را حل کنند، پس چه امیدی به نجات انسان در مقیاس گسترده‌تر خواهد بود؟

«هوگو، تو هرگز گرسنه نبودی، چرا دخالت می‌کنی؟ تو چه‌طور می‌توانی بفهمی؟ تو هرگز گرسنه نبوده‌ای». نه! من هرگز گرسنه نبوده‌ام.

او به مردگان گورستان رشک می‌ورزد، ولی شجاعت خودکشی‌کردن را ندارد.

وندلا باردار می‌شود و در اثر فشارهای مادرِ خشک‌اندیش و زهدفروش‌اش که توان درک واقعیت‌های زندگی را ندارد، مجبور به سقط جنین می‌شود و در نتیجه جان خود را از دست می‌دهد.

- بکوشید هرچه می‌توانید درباهٔ نقشِ موردنظرتان جست‌وجو کنید و دریابید. به دستور صحنه‌های نویسنده برای نمایش خوب دقّت کنید. بدین ترتیب به سرنخ‌های ارزشمندی دست خواهید یافت. ببینید دیگران دربارهٔ آن نقش چه می‌گویند؟ چه اتّفاق‌هایی برای او افتاده است؟ تحت تأثیر چه چیزهایی بوده است؟ چه می‌خواهد؟ اهل کجاست؟ اکنون کجاست؟ در کلیسا؟ پارک؟ سالن طراحی؟ در قطب شمال؟ در سونا؟ با چه کسی حرف می‌زند؟ رابطهٔ آن‌ها با هم چگونه است؟ در این لحظه چرا این حرف را می‌زند؟ سبک نمایش‌نامه چیست؟ مربوط به کدام دوره است؟ چه‌کاره است؟ چه لباسی پوشیده؟ کت و شلوار؟ ژاکتِ تنگِ کهنه؟ کفشِ ورزشی؟ همهٔ این چیزها با هم فرق دارند.

جاودانگی فکر وحشتناکی‌ست. منظورم این است که آخرش چه می‌شود؟