بریده‌هایی از کتاب سال سیل

بوی زمین باران‌خورده و خاک خیس دیوارهای کاهگلی، دلنوازتر از هر عطری، توی مشامش پیچید.

«هر جا تو بودی، برام بهشت بود...»

مگه نمدانی وقتی یکی از روی درخت میفته نباید تکانش بدی؟» «پس چه‌کار مکردم؟» «مذاشتی همون‌جا بمانه، انقدر مماند که کود مِشد پای درختا، برای سال بعد بهتر جوز مِداد.»

مصلحت مِگه ببینیم چی قسمت مشه. شد شد، نشد نشد.» «همه‌ش مصلحت و قسمت. بابا پس خودمان چی؟ سر جامان بشینیم که ببینیم چی سرمان میاد؟» «تویم که مثل سالار حرف مزنی؟ برای همین چیزا مِگم کتاب متاباشِ بذار کنار.»

«پس گفتی تنهایی خوبه؟» «برای بلشویک ها برای بقیه شاید نه. تنهایی اگه دست خودت باشه ها ولی اگه مجبور باشی نه.»

لذت گدایی آخرین جرعه‌های خواب پیش از بیداری، بیشتر از چشیدن تمام ساعات خوابیدن است

اولش برای خدا مجنگیدم، بعد برای وطن و آخرش برای شرف. ولی به همه‌شان هرجا مدیدم حق و ناحقه، مرفتم مجنگیدم. کم‌کم فهمیدم خیلی وقتا با ناحق‌ها بودم ولی فکر مکردم حقن. بعضی‌وقتایم دیدم اونایی که حق بودن خودشان ناحق شدن. برای همین از جنگیدن کنار کشیدم و دیگه فقط برای خود زندگی و زنده‌ماندن جنگیدم....

حیوان جماعت مشکل درست نمکنه. مشکلِ ما درست مکنیم برای حیوانا.»

«به چیزی که بقیه مِگن اعتماد نکن... داستان اعتقاد به همین پاسانی نیست که به یکی بگی بی‌اعتقاد.»

چند سال بگذرد تا کینه‌ها بگذرد و دوستی جای خود را بیابد؟ تا آدم بفهمد که بعضی دردها را باید در خاک کرد، باید به آب سپرد، باید بر باد داد تا زندگی ریشه بدواند.

با زندگی نجنگ برای زندگی بجنگ...»

دلبستگی جای خود را به وابستگی داده؛ حالا یا از ترس تنها شدن و یا از فرط با هم بودن.

گاهی سکوت معنای بیشتری از تمام حرف‌های بیان شده دارد. انگار هر دو طرف در مکالمه چیزی می‌گویند اما آن‌چه نمی‌گویند برای هم معنای بیشتری دارد.

گاهی سکوت معنای بیشتری از تمام حرف‌های بیان شده دارد.

همیشه انسان باش و انسان بمان صولت.

به فراغتِ خیال و نحوه زندگی گوسفندها فکر کرد. به جفتگیری و ازدواج آسان و بی‌دغدغه آن‌ها حسرت خورد که در فصل جفتگیری در همان لحظه‌ای که اراده می‌کنند بدون خواستگاری بلافاصله زن می‌گیرند و در دلش گفت: «خوش‌به‌حالتان که چی راحتید.»

آدم غم و ناراحتی خودش به کنار، دیدن درد و اندوه عزیزش است که او را از پای می‌اندازد.

تو برای من تمام دنیایی. کاش خدای بزرگ به من و تو فرصتی می‌داد به خانواده‌ام نشان دهیم که عشق چه چیز مقدسی است. چه جادوی عجیب و قدرتمندی که با همه قدرتش ما را در مسیر هم قرار داده و حالا که از هم دور می‌شویم، فقط فکر کردن به همان نیروست که می‌تواند مرا به زندگی امیدوار سازد. اگر روزی روزگاری اوضاع بر وفق مراد شد، به این لحظات سخت خواهیم خندید. چیزی در دلم می‌گوید که همین‌طور خواهد شد.

راستش با خودم عهد بسته‌ام حتی اگر قرار به کاری احمقانه باشد، کاری احمقانه کنم تا بتوانم روزی با تو باشم. پس فقط صبر کن. به‌خاطر خودت صبر کن. به‌خاطر من بیشتر صبر کن. به‌خاطر خدا صبر کن. خواهم آمد چرا که هیچکس نمی‌تواند مرا از فکر کردن به تو دور کند.

مگفتی مخوای یک کاری کنی که از این وضع دربیای... یادت باشه هر کاری هم مخوای کنی به آینده‌ت فکر کن. وجدانِ زیر پا نذار و سعی کن شرف داشته باشی. اگه قراره چیزی به تو برسه، مرسه، اگه نه، زمین و زمانم به هم بدوزی نصیبت نمشه. اگه نرسید، باز هم مرد باش

بعید است اتفاقی که همیشه نگرانش هستی رخ بدهد اما اگر قرار است رخ دهد، وقتی اتفاق می‌افتد که دیگر نگرانش نیستی.

کلمات عین گلوله مغزش را سوراخ می‌کردند، می‌گذشتند و فقط ویرانه‌ای بر جای می‌گذاشتند.

«توی خواب من، تو و اسحاقِ آب برد و من گریه مکردم. مگفتم اگه بچه‌هایی رِ که آب مبره، مرن بهشت، پس چرا منِ به جای اسحاق نبرد. مخواستم با تو بیام بهشت.» «از کجا مدانستی من مرم بهشت؟» «هر جا تو بودی، برام بهشت بود...» «ولی توی خواب من فقط تو بودی صولت... منتظرت بودم ولی نیامدی.» «نرو ماه‌چهره نرو... بمان...»

«صولت کو؟ یک بوق بزن.» «همون دایناسورتِ بدی ما یک تک چرخ بزنیم باهش؟»

آدم غم و ناراحتی خودش به کنار، دیدن درد و اندوه عزیزش است که او را از پای می‌اندازد.

حیوان جماعت مشکل درست نمکنه. مشکلِ ما درست مکنیم برای حیوانا.

خواهم آمد چرا که هیچکس نمی‌تواند مرا از فکر کردن به تو دور کند.

گاهی سکوت معنای بیشتری از تمام حرف‌های بیان شده دارد.

اگه واقعا دوستش داری ببین اگه با دیگری خوشبخت شده، براش خوشحال باش نه این‌که حسادت کنی و بدشِ بخوای.

زخم بهتان با هیچ دوایی خوب نمشه هرچقدرم که بگذره...