بریده‌هایی از کتاب ابله؛ جلد دوم

من لایق رنجی که می‌برم نیستم.

آدمی خوش‌سیما بدون هیچ گونه جذابیتی، تحصیلاتی عالی که معلوم نیست در چه راهی می‌توان از آن سود جست، آدمی هوشمند ولی بدون هیچ نظریهٔ شخصی، فردی مهربان و باعاطفه بی‌آن‌که دست و دل‌باز و خیررسان باشد و از این‌گونه چیزها از هر نقطه‌نظر. از این‌گونه آدم‌ها در دنیا فراوانند

ولی برای‌مان کافی است زگیل کوچکی روی بینی یا پیشانی‌مان داشته باشیم تا به این فکر بیفتیم که همهٔ مردم فکر و ذکر دیگری ندارند جز این‌که به زگیل‌مان زل بزنند، به آن بخندند

اگر قدرت آن را داشتم که زاده نشوم، بی‌تردید زندگی را با این شرایط مسخره نمی‌پذیرفتم. ولی هنوز اختیار مردن را دارم اگرچه دیگر چیزی از عمرم باقی نمانده. نه نیرو بزرگ است و نه اراده.

در لحظه‌هایی که خیلی خوشحال بود، همیشه غم به‌سراغش می‌آمد، خودش هم نمی‌دانست چرا.

«این بشریت زیادی پرهیاهو که شیفتهٔ صنعت می‌شود. دیگر آرامش روحی برایش باقی نمی‌ماند

من از دنیا چشم پوشیده‌ام،

خوشبخت هستی یا نه؟

پول می‌تواند هر مشکلی را حل کند.

به‌هیچ‌وجه عصبانی نیستم، اما غمگین، چرا.

هیچ‌کس هرگز از پنجره بیرون نمی‌پرد، اما اگر خانه آتش بگیرد، هر مرد اصیل‌زاده‌ای، هر قدر هم کم‌دل و جرأت باشد و هر بانوی والاتباری از پنجره بیرون می‌پرد. وقتی ضرورت حکم کند، هیچ کاریش نمی‌توان کرد،

کلمب حتا بدون دیدن امریکا و بی‌آن‌که بداند کجا را کشف کرده مرد. آن‌چه اهمیت دارد زندگی است، فقط موضوع پی‌بردن به ماهیت و ارزش دایمی آن در میان است نه کشف کردنش.

هر علفی در حال روییدن خوشحال است و به‌خود می‌بالد! هر یک راهی برای خود دارد و به‌خوبی با آن آشناست، در حال ترانه‌خواندن دور می‌شود و همچنان ترانه‌خوان برمی‌گردد، فقط اوست که چیزی نمی‌داند و از چیزی سردر نمی‌آورد، نه از آدم‌ها، نه از صداها، بیگانه با همه‌چیز و دورافکنده‌شده از سوی همه کس. آه، البته در آن‌موقع نمی‌توانست این واژه‌ها را به کار ببرد و پرسشش را این‌گونه مطرح کند؛ رنجش کر و لال بود؛

چه کسی درباره‌ام داوری خواهد کرد و برای چی؟ هرچه دل‌تان می‌خواهد بگویید، همگی ناممکن و ناعادلانه‌اند.

فراموش نکنیم که دلایل اقدام‌های انسان‌ها به‌طور معمول بی‌نهایت پیچیده‌تر و متفاوت‌تر از آن چیزی است که وقتی می‌خواهیم توضیح‌شان بدهیم، به‌نظرمان می‌رسند و به‌ندرت می‌توان با دقت تمام مشخص‌شان کرد.

هرکسی نگرانی‌ها و دغدغه‌های خودش را دارد پرنس و... به‌ویژه در این قرن عجیب و نگران‌کننده‌ای که در آن زندگی می‌کنیم.

دروغی بی‌نظرانه برای خنداندن دیگران، کسی را نمی‌رنجاند، اما اگر بی‌ادبانه و عاری از شرم و حیا باشد، چرا.

به‌نظرتان اگر نگران‌تر بودم، خوشبخت‌تر می‌شدم؟

همان بهتر که آدم بداند و رنج بکشد، تا شادمان باشد و... گول بخورد...

راست‌گفتن بهتر از هر کار دیگری است، این‌طور نیست؟ ــ گاهی‌وقت‌ها.

من فقط بلد نیستم چه‌گونه احساس‌هایم را بیان کنم...