بریده‌هایی از کتاب فیلسوفی در تعمیرگاه

اخلاق صناعتگری یعنی مدت زمان طولانی با یک کار زندگی‌کردن و نفوذ به عمق کار برای انجام آن به بهترین نحو ممکن، چیزی که در ادبیات مدیریت به آن «رویش از درون» می‌گویند.

تشخیص موقعیت‌ها و تمایز قائل شدن بین آن‌ها از دل دستورالعمل‌ها به دست نیامده و به نوعی از قضاوت نیاز دارد که با تجربه به دست می‌آید.

ما در مدارس برای فرزندانمان محیط‌های آموزشی مصنوعی فراهم می‌کنیم. آن‌ها می‌دانند این برنامه‌های آموزشی تصنعی به هیچ دردی نمی‌خورند. بدون ایجاد فرصتی برای یادگیری از طریق دست‌ها، دنیا مبهم و ناشناخته باقی خواهد ماند و شوق به یادگیری درنخواهدگرفت.

معلمانی که می‌خواهند دانش‌آموزان خود را به‌سمت کارهای غنی از امور شناختی هدایت کنند آن‌ها را به انجام کارهای دستی ترغیب می‌کنند. این ترغیب بر اساس درک چیستی واقعی این نوع کارهاست. معلمان خوب می‌دانند که دانش آموز، با انجام کارهای دستی به بهترین نحو ممکن، درگیر امور شناختی می‌شود.

چگونه گروه‌های موفق بسازیم، این جملات را می‌بینیم: فعالیت گروهی: ساختن نفوس برای استحکام گروه. نام هر عضو گروه را روی تکه کاغذی بنویسید، آن را تا کرده و در سبد قرار دهید. هر عضو یک نام را از سبد بیرون کشیده و یک دقیقه فرصت دارد هر تعداد خصیصهٔ مثبت که می‌تواند درمورد آن فرد روی کاغذ جدیدی بنویسد. حال کاغذهای جدید به سبد برگشته و دوباره یکی از آن‌ها انتخاب می‌شود. خصوصیات مثبتِ نوشته‌شده بر روی آن برای همه خوانده شده و فردِ دارای این خصوصیات شناسایی می‌شود. قبل از اینکه نوبت به عضو بعدی برسد، از شخصِ شناسایی‌شده پرسیده می‌شود «آیا خود را همین‌گونه می‌بینی؟ لطفاً توضیح بده». (۲۶)

اخلاق صناعتگری یعنی مدت زمان طولانی با یک کار زندگی‌کردن و نفوذ به عمق کار برای انجام آن به بهترین نحو ممکن، چیزی که در ادبیات مدیریت به آن «رویش از درون» می‌گویند.

امروزه رایج است که افراد «خود واقعی»شان را در نوع فراغت انتخابی‌شان پیدا می‌کنند. بر این اساس، کارِ خوبْ کاری تلقی می‌شود که راه‌های فرد را برای پیگیری فعالیت‌های دیگری که به زندگی معنی می‌بخشند به حداکثر برساند.