بریده‌هایی از کتاب تهران شبیه هر شب دیگر سیاه بود

اگر اراده کنی، سنگدل‌تر از کوهم و گر اشاره کنی، نرم‌خوتر از مومم من آن ترانه بی‌معنی و هدر شده‌ام مگر لبان تو روزی دهند مفهومم

از نماز صبح تا به حال فال پشت فال حافظ عزیز هم جواب روشنی نمی‌دهد این‌چنین که می‌رود کلاف پیچ‌پیچ بغض از گلوی من وا نمی‌شود این‌چنین که می‌رود نذرهای من هیچ‌گاه ادا نمی‌شود...

مردمان روزگار ما قایق شکسته به گل نشسته‌اند چشم‌انتظار سیلی غلیظ موج‌ها آفتاب نیمه‌جان چقدر دور غرق می‌شود ولی آب از آب هم تکان نمی‌خورد هوای چشم‌خانه‌ها چقدر بندری است نه می‌شود نگاه کرد نه می‌شود گریست