بریده‌هایی از کتاب رهبری: درس‌هایی که از زندگی‌ و سا‌ل‌های حضورم در منچستریونایتد آموختم

کارهای تکراری که در تمرین انجام می‌دیم در بازی که هیچ زمانی برای فکر کردن ندارین ملکه ذهن‌تون می‌شه.

من همیشه تحت تأثیر کریستیانو رونالدو قرار داشتم که هرگز اجازه نداد بدنش خالکوبی داشته باشد. این مسئله نکته‌های زیادی در مورد نظم و انضباط او یادآور می‌شد.

من همیشه این احساس را دارم که موفقیت‌هایِ ‌ما نشانه استمرار و ثبات در حفظ نظم و انضباط است.

این اراده درونی‌ام برای اجتناب از شکست بود که همیشه انگیزه فوق‌‌العاده‌ای برای موفقیت را برایم فراهم می‌کرد.

من نظم و انضباط را سرلوحه امور قرار دادم، امری که شاید به بهای از دست دادن چندین جام برای ما تمام شد. اگر مجبور باشم به گذشته برگردم، کارهایم را دقیقاً تکرار می‌کنم، چون زمانی که نظم و انضباط از بین برود باید کاملاً با موفقیت خداحافظی کرد و زمینه را برای آشوب و بی‌نظمی آماده ساخت.

نگاه کردن به دیگران، گوش دادن به توصیه‌های آن‌ها و مطالعه در مورد مردم، سه مورد از بهترین کارهایی هستند که من تا به اینجای زندگی‌ام انجام داده‌ام.

اگر شما تیمی متشکل از یازده بازیکن مستعد داشته باشید که بر جلسات تمرین تمرکز دارند، مواظب رژیم غذایی و ساختار فیزیکی آن‌ها باشید، به‌اندازه کافی بخوابند و به موقع سر تمرینات حاضر شوند، در این حالت نیمی از مسیر بردن جام را طی کردید.

من همیشه به بازیکنانم می‌گفتم: «لحظه‌ای که ما سخت‌تر از دیگر تیم‌ها تمرین نکنیم، دیگر منچستر نخواهیم بود. »

فراموش نکنید که فوتبال یک بازی احساسی است و امکان وجود تکل‌های بد و تصمیمات اشتباه داوری وجود دارد؛ به‌طوری که بر تماشاگران در استادیوم هم به راحتی تأثیر می‌گذارد. اشتیاق و تمایل به بردن خصوصیاتی عالی هستند ولی باید تحت کنترل ذهن باشند

هیچ‌کس سازمانی را نمی‌خواهد که مجریانش فقط سه روز در هفته و با تأخیر به سر کار می‌آیند. این امر برای تیم‌های فوتبال نیز صدق می‌کند به همین دلیل به بازیکنانی مانند برایان مک‌کلر یا دنیس اروین علاقه داشتم که حدود هزار بازی برای یونایتد به میدان رفتند. اگر چه واضح است که آن‌ها به اندازه برخی بازیکنان دیگر باشگاه مشهور نشدند ولی سربازان خوبی بودند.

می‌گفتم: «این روح تیمیه؛ یعنی وقتی که شما جونت رو برای دیگری به خطر می‌ندازی. در یک باشگاه بدون وجود دیگری هرگز برنده نمی‌شین. »

معیارهای عینی و ذهنی وجود دارد که برطبق آن‌ها بازیکنان را درجه‌بندی می‌کنم. معیارهای ذهنی شامل توانایی بازی با دو پا، حس تعادل، روش منظمی که از سلامتی خود مراقبت می‌کنند، بازی یک‌دست در خلال فصل‌ها و چند فصل پیاپی، نشان دادن تسلط در چند پست‌ مختلف، و توانایی تغییر نتیجه به نفع هر تیمی که برای آن بازی می‌کنند.

اغلب افراد به شکلی مؤثر از چشم‌ و گوش‌شان استفاده نمی‌کنند؛ به‌طوری‌که بیننده دقیقی نبوده و به دقت به حرف‌های دیگران گوش نمی‌دهند. در نتیجه این امر، نیمی از رویدادهای پیرامون از نظرشان دور می‌ماند. می‌توانم مربیانی را تصور کنم که حتی در زیر آب نیز می‌توانند حرف بزنند. فکر نمی‌کنم این توانایی کمکی به آن‌ها کند. حتماً بی‌دلیل نبوده که خدا به ما دو گوش، دو چشم و یک دهان داده است تا بتوانیم دو برابر حرف زدن، ببینیم و بشنویم. مهم‌تر از همه اینکه، گوش دادن هیچ هزینه‌ای ندارد.

همه‌ی ما قربانی تصادفی دی‌ان‌ای والدین خود هستیم. به شانس اعتقاد داریم و شرایط رشد و نوع تحصیلات نیز اهمیت دارند. با این حال، همه دارای دو ابزار بسیار قدرتمند هستیم که کاملاً تحت کنترل‌مان قرار دارند: چشم‌ و گوش‌مان. نگاه کردن به دیگران، گوش دادن به توصیه‌های آن‌ها و مطالعه در مورد مردم، سه مورد از بهترین کارهایی هستند که من تا به اینجای زندگی‌ام انجام داده‌ام.

دیوید بکام هم بسیار فوق‌العاده بود. زمانی که به تیم منچستر آمد در یک اتاق اجاره‌ای زندگی می‌کرد. دیوید هم در نوبت صبح و بعدازظهر و هم زمان غروب به تمرین مشغول بود. زمانی که در ابتدای فصل می‌خواستیم از بازیکنان تست سطح آمادگی هوازی بگیریم، دیوید همیشه بالاتر از دیگران قرار داشت

رونالدو هم همین‌طور بود. او دوست داشت تا به بهترین بازیکن جهان تبدیل شود و برای این کار مصمم بود. رونالدو توجه زیادی به تغذیه‌اش داشت حتی قبل از ورود به انگلیس. این روزها وی بعد از هر بازی حمام آب یخ می‌گیرد تا اینکه بتواند همیشه در سطح بالایی بازی کند. او به الکل لب نمی‌زند و وزنش را همیشه سه کیلوگرم کمتر از وزن طبیعی‌اش نگه می‌دارد چون پی برده که در دهه سی زندگی‌اش، این مسئله به حفظ سرعتش کمک می‌کند.

بهترین فوتبالیست‌های جهان به همان‌اندازه دارای نظم و دیسیپلین هستند، اگرچه عکس‌های آن‌ها در حال گرفتن آفتاب در دوبی و یا حضور در یک باشگاه شبانه با یک دختر جوان ممکن است ذهنیت شما را عوض کند. این بازیکنان باید با جدیت تمرین کنند نه تنها برای اینکه در بالاترین درجه آمادگی باقی بمانند بلکه به این دلیل که مبادا کسی جای‌شان را بگیرد. به همین دلیل است که اکثر بازیکنان از طبقات پایین جامعه هستند.

دیوید بکام از یک خانه کوچک در شرق لندن آمد و پدرش مهندس تأسیسات بود. پل اسکولز در یک خانه سازمانی در لانگلی بزرگ شده و نیکی بات از منطقه گورتون آمده است. وین رونی از یک منطقه مسکونی نامناسب از لیورپول آمده و تلاش زیادی کرد تا یک بوکسور حرفه‌ای شود. دنی ولبک و وس براون هر دو در لانگ سایت بزرگ شدند، منطقه‌ای در شهر منچستر که به‌خاطر خشونت‌های گانگستری معروف است. پدر برایان رابسون راننده کامیون بود. ریو فردیناند در پکهام بزرگ شد که یکی از فقیرترین مناطقِ لندن است. این فهرست پایانی ندارد.