بریده‌هایی از کتاب انتظارش را نداشتم

ناراحت بودن اشکالی ندارد. دل‌تنگ شدن اشکالی ندارد. آنچه اشکال دارد این است که دست روی دست بگذارید و فرقی با یک مرده نداشته باشید

ضرب‌المثلی قدیمی هست که می‌گوید باید از اثر زخم‌هایمان صحبت کنیم و بنویسیم و درس بگیریم نه از خودِ زخم.

اگر شرور بودن در داستان شخص دیگری به معنای قهرمان بودن در داستان خودم باشد، ترجیح می‌دهم این کار را بکنم.

گاهی در غم و اندوهم غرق می‌شوم؛ چون پذیرفتن ناراحت بودن با خودش قدرت می‌آورد. گاهی وقتی این حقیقت را درمی‌یابم که احساسات منفی هیچ سودی برایم ندارند با آنها می‌جنگم. اما اغلب، اغلب روی لحظه‌ای که در آن هستم، روی احساساتم، روی قدرتم متمرکز می‌مانم و به یاد می‌آورم که کدام بخش‌های زندگی‌ام ارزش زندگی کردن دارند.

«شجاعت، نبود ترس نیست؛ بلکه معیاری است که نشان می‌دهد چیزی مهم‌تر از ترس وجود دارد.»

یادتان می‌آید که گفتم گاهی آنچه برای شجاع بودن نیاز دارید فهمیدن این موضوع است که هیچ راه دیگری ندارید؟

این فرصت را از دست ندهید. این زندگی که دارید زندگی‌اش می‌کنید، هدیهٔ بی‌نهایت ارزشمندی است که اکثراً از آن غافل می‌شویم. از آن غافل نشوید. هر لحظه‌اش را زندگی کنید. جسورانه و با شجاعت زندگی‌اش کنید. با امید و مهربانی زندگی‌اش کنید. با خود واقعی‌تان زندگی‌اش کنید. به‌خاطر خودتان زندگی‌اش کنید. به‌خاطر کسانی که دیگر نیستند زندگی‌اش کنید. به‌خاطر کسانی که همراه و کنارتان هستند زندگی‌اش کنید. به‌خاطر کسانی که قبلاً در این دنیا بوده‌اند، کسانی که از اینجا رفته‌اند و کسانی که بعد از رفتن شما میراثتان را حفظ خواهند کرد، زندگی‌اش کنید.

کدام فرد بیست‌وشش‌ساله دقیقاً همان کسی است که در شانزده‌سالگی بود؟ بزرگ‌ترین ستاره‌های ورزشی دنیا، کسانی که دوستشان داریم و تحسینشان می‌کنیم، از ابتدا در اوج نبوده‌اند. بهترین‌ها همیشه به بهتر شدن ادامه داده‌اند، آنها به بالاتر رفتن ادامه داده‌اند. اگر کسی سعی کرد با گفتن این جمله که «عوض شده‌ای!» احساس بدی در شما ایجاد کند، تنها جواب شما باید «ممنونم، هنوز در حال تلاشم!» باشد. به من اعتماد کنید، ناراحتی و دردی که از تلاش برای خشنود نگه داشتن دیگران نشئت می‌گیرد نشانهٔ یک زندگی سالم نیست. چه برای آنها، چه برای خودتان.

هیچ‌کس نمی‌تواند جای پدر و مادر را پر کند. حضور داشته باشید. برایم مهم نیست که سخت است. برایم مهم نیست که غیرممکن به‌نظر می‌رسد. فرزندانتان روی شما حساب می‌کنند؛ راه دومی وجود ندارد. فرزندانتان آن‌قدر بزرگ نیستند که شریک غمتان شوند، اما قول می‌دهم تمام تلاششان را خواهند کرد.

یکی از ناخوشایندترین و درعین‌حال زیباترین نکات دوران سخت این است که هیچ‌وقت آن‌طور که باید قدر آنچه را همیشه خوب بوده نمی‌دانیم و آن را به یاد نمی‌آوریم؛ مگر اینکه سختی بکشیم.

شاید اگر به‌جای تظاهر به قوی بودن و نادیده گرفتن احساسات منفی، درمورد شرایطی که در آن هستید روراست باشید، واقعاً بتوانید بر آنها فائق شوید و رو به جلو حرکت کنید.

فرزندان شما هیچ‌وقت برای دیدن ناراحتی و دل‌شکستگی شما به اندازهٔ کافی بزرگ نیستند. فرزندان شما هیچ‌وقت به اندازهٔ کافی بزرگ نیستند که درد، ناراحتی، ترس و اضطرابتان را با آنها پشت‌سر بگذارید. هیچ‌وقت. این وظیفهٔ فرزندانتان نیست که شما را با غمتان تنها نگذارند. با روان‌شناس، کشیش، خاخام یا بهترین دوستتان تماس بگیرید، اما حق ندارید از فرزندانتان بخواهید که هنگام پشت‌سر گذاشتن دوران سخت شما را تحمل کنند. این وظیفهٔ شماست که به‌خاطر آنها قوی باشید، حتی اگر شده وانمود کنید قوی هستید. این وظیفهٔ والدین است.

غیرممکن است که وارد جهنم شوید و به همان شکل سابق از آن بیرون بیایید

شما هیچ‌وقت کنترل زندگی را از دست نداده‌اید... چون اصلاً از همان ابتدا کنترل دست شما نبوده است. آنچه داشتید احساس اطمینان کاذب به توانایی‌هایتان در کنترل دنیای اطرافتان بوده است. وقتی اتفاقی رخ می‌دهد و این باور را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد، وقتی بحرانی این باور را درهم می‌شکند، نتیجه‌اش می‌تواند شما را شوکه کند و توانایی ادامه دادن را از شما بگیرد

تظاهر کنید آنچه را درموردش احساس گناه می‌کنید، شخص دیگری انجام داده است. می‌خواهم تصور کنید یکی از دوستانتان آمده است و می‌گوید که دقیقاً همان کاری را انجام داده که شما انجام داده‌اید. می‌گوید از شرمنده بودن و تلاش برای جبران کردنش خسته شده است. شما چه جوابی به او می‌دهید؟ به کسی که در موقعیتی مشابه شما قرار دارد چه جوابی می‌دهید؟ فرض کنید با او در مقایسه با خودتان مهربان‌تر هستید، و توصیه‌هایتان نیز سازنده‌تر هستند.

باید در ایجاد عادت‌های روزانه‌ای که به شما امکان داشتن فضایی آرام می‌دهد کوشا باشید تا دیگر استرستان را به خانواده‌تان منتقل نکنید. یکی از مهم‌ترین توصیه‌هایم در زمینهٔ حضور داشتن برای خانواده این است که ابتدا باید از خودتان مراقبت کنید. می‌دانم در زمان بحران راحت‌تر این است که نگران حال دیگران شویم، اما یک ظرف خالی هیچ‌وقت نمی‌تواند ظرف دیگر را پر کند.

قسمت اعظم آنچه امروز هستم به‌خاطر الگوهای مثبتی که با آنها بزرگ شدم نیست؛ بلکه بیشتر به‌خاطر تصورم از کسی بود که دوست نداشتم باشم.

این فرصت را از دست ندهید. این زندگی که دارید زندگی‌اش می‌کنید، هدیهٔ بی‌نهایت ارزشمندی است که اکثراً از آن غافل می‌شویم. از آن غافل نشوید. هر لحظه‌اش را زندگی کنید. جسورانه و با شجاعت زندگی‌اش کنید. با امید و مهربانی زندگی‌اش کنید. با خود واقعی‌تان زندگی‌اش کنید. به‌خاطر خودتان زندگی‌اش کنید. به‌خاطر کسانی که دیگر نیستند زندگی‌اش کنید. به‌خاطر کسانی که همراه و کنارتان هستند زندگی‌اش کنید. به‌خاطر کسانی که قبلاً در این دنیا بوده‌اند، کسانی که از اینجا رفته‌اند و کسانی که بعد از رفتن شما میراثتان را حفظ خواهند کرد، زندگی‌اش کنید. لطفاً، این زندگی زیبا، سخت و شگفت‌انگیز را زندگی کنید - حالا که مقدر شده است زندگی‌اش کنید، سعی کنید خوب زندگی‌اش کنید.

«شجاعت، نبود ترس نیست؛ بلکه معیاری است که نشان می‌دهد چیزی مهم‌تر از ترس وجود دارد.»

فرزندان شما هیچ‌وقت برای دیدن ناراحتی و دل‌شکستگی شما به اندازهٔ کافی بزرگ نیستند. فرزندان شما هیچ‌وقت به اندازهٔ کافی بزرگ نیستند که درد، ناراحتی، ترس و اضطرابتان را با آنها پشت‌سر بگذارید. هیچ‌وقت. این وظیفهٔ فرزندانتان نیست که شما را با غمتان تنها نگذارند. با روان‌شناس، کشیش، خاخام یا بهترین دوستتان تماس بگیرید، اما حق ندارید از فرزندانتان بخواهید که هنگام پشت‌سر گذاشتن دوران سخت شما را تحمل کنند. این وظیفهٔ شماست که به‌خاطر آنها قوی باشید، حتی اگر شده وانمود کنید قوی هستید. این وظیفهٔ والدین است.