بریده‌هایی از کتاب انتظارش را نداشتم

ناراحت بودن اشکالی ندارد. دل‌تنگ شدن اشکالی ندارد. آنچه اشکال دارد این است که دست روی دست بگذارید و فرقی با یک مرده نداشته باشید

ضرب‌المثلی قدیمی هست که می‌گوید باید از اثر زخم‌هایمان صحبت کنیم و بنویسیم و درس بگیریم نه از خودِ زخم.

یادتان می‌آید که گفتم گاهی آنچه برای شجاع بودن نیاز دارید فهمیدن این موضوع است که هیچ راه دیگری ندارید؟

«شجاعت، نبود ترس نیست؛ بلکه معیاری است که نشان می‌دهد چیزی مهم‌تر از ترس وجود دارد.»

گاهی در غم و اندوهم غرق می‌شوم؛ چون پذیرفتن ناراحت بودن با خودش قدرت می‌آورد. گاهی وقتی این حقیقت را درمی‌یابم که احساسات منفی هیچ سودی برایم ندارند با آنها می‌جنگم. اما اغلب، اغلب روی لحظه‌ای که در آن هستم، روی احساساتم، روی قدرتم متمرکز می‌مانم و به یاد می‌آورم که کدام بخش‌های زندگی‌ام ارزش زندگی کردن دارند.

اگر شرور بودن در داستان شخص دیگری به معنای قهرمان بودن در داستان خودم باشد، ترجیح می‌دهم این کار را بکنم.

هیچ‌کس نمی‌تواند جای پدر و مادر را پر کند. حضور داشته باشید. برایم مهم نیست که سخت است. برایم مهم نیست که غیرممکن به‌نظر می‌رسد. فرزندانتان روی شما حساب می‌کنند؛ راه دومی وجود ندارد. فرزندانتان آن‌قدر بزرگ نیستند که شریک غمتان شوند، اما قول می‌دهم تمام تلاششان را خواهند کرد.

کدام فرد بیست‌وشش‌ساله دقیقاً همان کسی است که در شانزده‌سالگی بود؟ بزرگ‌ترین ستاره‌های ورزشی دنیا، کسانی که دوستشان داریم و تحسینشان می‌کنیم، از ابتدا در اوج نبوده‌اند. بهترین‌ها همیشه به بهتر شدن ادامه داده‌اند، آنها به بالاتر رفتن ادامه داده‌اند. اگر کسی سعی کرد با گفتن این جمله که «عوض شده‌ای!» احساس بدی در شما ایجاد کند، تنها جواب شما باید «ممنونم، هنوز در حال تلاشم!» باشد. به من اعتماد کنید، ناراحتی و دردی که از تلاش برای خشنود نگه داشتن دیگران نشئت می‌گیرد نشانهٔ یک زندگی سالم نیست. چه برای آنها، چه برای خودتان.

این فرصت را از دست ندهید. این زندگی که دارید زندگی‌اش می‌کنید، هدیهٔ بی‌نهایت ارزشمندی است که اکثراً از آن غافل می‌شویم. از آن غافل نشوید. هر لحظه‌اش را زندگی کنید. جسورانه و با شجاعت زندگی‌اش کنید. با امید و مهربانی زندگی‌اش کنید. با خود واقعی‌تان زندگی‌اش کنید. به‌خاطر خودتان زندگی‌اش کنید. به‌خاطر کسانی که دیگر نیستند زندگی‌اش کنید. به‌خاطر کسانی که همراه و کنارتان هستند زندگی‌اش کنید. به‌خاطر کسانی که قبلاً در این دنیا بوده‌اند، کسانی که از اینجا رفته‌اند و کسانی که بعد از رفتن شما میراثتان را حفظ خواهند کرد، زندگی‌اش کنید.

فرزندان شما هیچ‌وقت برای دیدن ناراحتی و دل‌شکستگی شما به اندازهٔ کافی بزرگ نیستند. فرزندان شما هیچ‌وقت به اندازهٔ کافی بزرگ نیستند که درد، ناراحتی، ترس و اضطرابتان را با آنها پشت‌سر بگذارید. هیچ‌وقت. این وظیفهٔ فرزندانتان نیست که شما را با غمتان تنها نگذارند. با روان‌شناس، کشیش، خاخام یا بهترین دوستتان تماس بگیرید، اما حق ندارید از فرزندانتان بخواهید که هنگام پشت‌سر گذاشتن دوران سخت شما را تحمل کنند. این وظیفهٔ شماست که به‌خاطر آنها قوی باشید، حتی اگر شده وانمود کنید قوی هستید. این وظیفهٔ والدین است.

شاید اگر به‌جای تظاهر به قوی بودن و نادیده گرفتن احساسات منفی، درمورد شرایطی که در آن هستید روراست باشید، واقعاً بتوانید بر آنها فائق شوید و رو به جلو حرکت کنید.

یکی از ناخوشایندترین و درعین‌حال زیباترین نکات دوران سخت این است که هیچ‌وقت آن‌طور که باید قدر آنچه را همیشه خوب بوده نمی‌دانیم و آن را به یاد نمی‌آوریم؛ مگر اینکه سختی بکشیم.

شما هیچ‌وقت کنترل زندگی را از دست نداده‌اید... چون اصلاً از همان ابتدا کنترل دست شما نبوده است. آنچه داشتید احساس اطمینان کاذب به توانایی‌هایتان در کنترل دنیای اطرافتان بوده است. وقتی اتفاقی رخ می‌دهد و این باور را تحت‌الشعاع قرار می‌دهد، وقتی بحرانی این باور را درهم می‌شکند، نتیجه‌اش می‌تواند شما را شوکه کند و توانایی ادامه دادن را از شما بگیرد

غیرممکن است که وارد جهنم شوید و به همان شکل سابق از آن بیرون بیایید

فرزندان شما هیچ‌وقت برای دیدن ناراحتی و دل‌شکستگی شما به اندازهٔ کافی بزرگ نیستند. فرزندان شما هیچ‌وقت به اندازهٔ کافی بزرگ نیستند که درد، ناراحتی، ترس و اضطرابتان را با آنها پشت‌سر بگذارید. هیچ‌وقت. این وظیفهٔ فرزندانتان نیست که شما را با غمتان تنها نگذارند. با روان‌شناس، کشیش، خاخام یا بهترین دوستتان تماس بگیرید، اما حق ندارید از فرزندانتان بخواهید که هنگام پشت‌سر گذاشتن دوران سخت شما را تحمل کنند. این وظیفهٔ شماست که به‌خاطر آنها قوی باشید، حتی اگر شده وانمود کنید قوی هستید. این وظیفهٔ والدین است.

«شجاعت، نبود ترس نیست؛ بلکه معیاری است که نشان می‌دهد چیزی مهم‌تر از ترس وجود دارد.»

این فرصت را از دست ندهید. این زندگی که دارید زندگی‌اش می‌کنید، هدیهٔ بی‌نهایت ارزشمندی است که اکثراً از آن غافل می‌شویم. از آن غافل نشوید. هر لحظه‌اش را زندگی کنید. جسورانه و با شجاعت زندگی‌اش کنید. با امید و مهربانی زندگی‌اش کنید. با خود واقعی‌تان زندگی‌اش کنید. به‌خاطر خودتان زندگی‌اش کنید. به‌خاطر کسانی که دیگر نیستند زندگی‌اش کنید. به‌خاطر کسانی که همراه و کنارتان هستند زندگی‌اش کنید. به‌خاطر کسانی که قبلاً در این دنیا بوده‌اند، کسانی که از اینجا رفته‌اند و کسانی که بعد از رفتن شما میراثتان را حفظ خواهند کرد، زندگی‌اش کنید. لطفاً، این زندگی زیبا، سخت و شگفت‌انگیز را زندگی کنید - حالا که مقدر شده است زندگی‌اش کنید، سعی کنید خوب زندگی‌اش کنید.

قسمت اعظم آنچه امروز هستم به‌خاطر الگوهای مثبتی که با آنها بزرگ شدم نیست؛ بلکه بیشتر به‌خاطر تصورم از کسی بود که دوست نداشتم باشم.

باید در ایجاد عادت‌های روزانه‌ای که به شما امکان داشتن فضایی آرام می‌دهد کوشا باشید تا دیگر استرستان را به خانواده‌تان منتقل نکنید. یکی از مهم‌ترین توصیه‌هایم در زمینهٔ حضور داشتن برای خانواده این است که ابتدا باید از خودتان مراقبت کنید. می‌دانم در زمان بحران راحت‌تر این است که نگران حال دیگران شویم، اما یک ظرف خالی هیچ‌وقت نمی‌تواند ظرف دیگر را پر کند.

می‌دانی که چون هر روز صبح از خواب بیدار می‌شوی دلیل نمی‌شود فکر کنی لازم نیست برایش بهایی پرداخت کنی.

می‌توانید از دل سختی‌ها به‌عنوان فردی بهتر از آن کسی که هنگام ورود بودید، بیرون بیایید. وقتی انسان‌ها وارد دوران سخت می‌شوند به دو شکل واکنش نشان می‌دهند: یا از آن بهتر بیرون می‌آیند یا بدتر. غیرممکن است که وارد جهنم شوید و به همان شکل سابق از آن بیرون بیایید. هیچ‌کس نمی‌تواند بدون صدمه دیدن از میان آتش عبور کند. یا خاکستر می‌شوید یا با شعله‌های آتش ورزیده می‌شوید و به شکلی جدید از آن بیرون می‌آیید.

وقتی یک چیز تغییر می‌کند، همه‌چیز تغییر می‌کند

والدین من راه دیگری داشتند. راه دیگر آنها این بود که می‌دانستند من می‌توانم از خودم مراقبت کنم؛ چون همیشه این کار را کرده بودم.

وقتی صحبت از حضور داشتن در دوران سخت و مدیریت زندگی می‌شود نیز از همین قانون استفاده می‌کنم. فرزندان شما نباید از استرس شما باخبر شوند. اگر نگران هستید باید از آنها در برابر این نگرانی محافظت کنید. اگر روز سختی را تجربه می‌کنید به اتاقتان بروید و حسابی گریه کنید یا یک لیوان نوشیدنی بخورید یا بالش را جلوی دهانتان بگیرید و جیغ بکشید. حتی می‌توانید هنگام ناراحتی پنکیک درست کنید. اجازه ندهید فرزندانتان حال خراب شما را ببینند. می‌دانم بسیاری از افراد با این نظر من مخالف هستند، اما حتی ذره‌ای برایم اهمیت ندارد. این وظیفهٔ فرزندانتان نیست که از شما مراقبت کنند. حق دارید نگران شوید، بترسید، اما وظیفهٔ شما به‌عنوان رهبر خانواده، جامعه یا تیم‌کاری‌تان ایجاد ثبات برای افرادی است که تحت‌مراقبت شما قرار دارند و انجام چنین کاری در صورت نگرانی آنها از وضعیت نامساعد شما غیرممکن است.

هنگام هرج‌ومرج و آشوب، زمان فکر کردن به اینکه بعداً چه پیش خواهد آمد نیست؛ آنچه پیش خواهد آمد مهم نیست. وقتی در تلاش برای جان سالم به در بردن از این لحظه از زندگی هستید، هر چیزی فراتر از امروز غیرممکن است. بنابراین، خودم را با تلاش بیهوده خسته نمی‌کنم.

تابه‌حال شده عادت بدی را ترک کرده و مدتی طولانی آن را کنار گذاشته باشید، اما هنگام بروز بحران بلافاصله سراغش رفته باشید؟ علت چنین اتفاقی این است که آن عادت تنها چیزی بوده است که هنگام استرس شدید به آن متوسل می‌شدید. ذهنتان فقط سراغ یک فکر می‌رود: کاری کن که این درد از بین برود! و بنابراین شما سراغ چیزی می‌روید که از قبل می‌دانستید درد را از بین می‌برد؛ عادت بدی که حتی به فکر کردن هم نیاز ندارد.

کدام بخش‌های زندگی‌ام ارزش زندگی کردن دارند.

برای بازسازی آگاهانه تصمیم بگیرید: وقتی با بحران مواجه می‌شویم، مجبوریم پایه و اساسی جدید ایجاد کنیم. چه از انجام چنین کاری آگاه باشید چه نباشید، پایه و اساس زندگی‌ای را می‌سازید که از الان به بعد خواهید داشت. آگاهانه یا ناخودآگاه، واقعیت تازهٔ خود را می‌سازید، وقتی این اتفاق اجتناب‌ناپذیر است پس لطفاً آگاهانه انجامش دهید.

دوست دارم در چشمانتان زل بزنم و بگویم شما آن‌قدر قوی هستید که بتوانید از این دوران عبور کنید، حتی در روزهایی که چنین چیزی غیرممکن به‌نظر می‌رسد. شما به اندازهٔ کافی قوی هستید و رسیدن به آن‌سوی مسیر به شکل نسخهٔ بهتری از خودتان امکان‌پذیر است.

وقتی قادر به مهار کردن قدرت گذشته باشم و برای زندگی کردن در زمان حال بجنگم، دیگر نیاز نیست نگران آینده باشم. می‌توانم به این باور تکیه کنم که امروز برایم کافی است.