بریده‌هایی از کتاب چارلی و کارخانه شکلات سازی

پدربزرگ جو از بقیه بزرگ‌تر بود. ۹۶ سال و شش ماه داشت، یعنی سن و سالی که کمتر کسی به آن می‌رسد. مثل هر آدم سن و سال‌داری ضعیف و مریض‌احوال بود و همهٔ روز لب از لب باز نمی‌کرد؛ اما شب‌ها که نوهٔ دوست‌داشتنی‌اش به اتاق آن‌ها می‌آمد، سرحال و جوان می‌شد. همهٔ خستگی او از تنش بیرون می‌رفت و مانند پسری جوان، هیجان‌زده و علاقه‌مند می‌شد.

آگوستوس، آگوستوس. چه خیکی و چه گامبوس همش به فکر خوردنه، شکمو و خنگ و کودنه تا وقتی زنده باشه همه چی از هم می‌پاشه هم زشته و گنده کی اونو می‌پسنده؟ باید یه فکری بکنیم، یه فکر بکری بکنیم، اون که گناهی نداره، بیچاره راهی نداره، از لوله‌ها ردش کنیم، کوچولو و لاغرش کنیم، ازش عروسک بسازیم، داریه و دمبک بسازیم، یه توپ خوشگلش کنیم، از شکلات پرش کنیم، خوشگل و خوب و تازه، بره تو هر مغازه.

«هستن که هستن! من یکی‌شونو می‌خوام. من فقط تو خونه‌مون دو تا سگ و چهار تا گربه و شیش تا خرگوش و دو تا طوطی دم‌دراز و سه تا قناری و یه طوطی سبز و یه لاک‌پشت و چند تا ماهی قرمز و یه قفس موش سفید و یه همستر پیر احمق دارم! یالّا، من سنجاب می‌خوام!