بریده‌هایی از کتاب بیداری غول درون ۱

آیا تا به حال برای دیدن فیلمی افتضاح به سینما رفته‌اید؟ آیا امکان دارد که دوباره برای دیدن آن بروید؟ البته که نه. چرا؟ چون احساس خوبی در شما ایجاد نمی‌کند. پس چرا باید دائماً فیلم‌های بد گذشته را در ذهن خود مرور کنید؟ چرا باید خود را دائماً در نقش‌هایی ببینید که آنها را دوست ندارید یا در برابر کسی بازی کنید که اصلاً مورد علاقهٔ شما نیست؟ چرا باید شکست‌ها و تصمیم‌گیری‌های غلط خود را دائماً در ذهن خود مرور کنید؟

حتماً این ضرب‌المثل قدیمی را شنیده‌ایدکه: « روزی به گذشته نگاه می‌کنی و به آن می‌خندی. » اگر این واقعیت داشته باشد، چرا همین حالا به آن نخندیم؟ چرا صبر کنیم؟

دفعهٔ بعد که احساس افسردگی کردید، به آسمان نگاه کنید، بالا بپرید و بلند فریاد بزنید: « خ ـ د ـ ا ـ یا ـ شُ ـ ک ـ ر! امروز پاهایم بو نمی‌دهد! » حرکتی ظاهراً احمقانه که بدون شک حواس‌تان را پرت می‌کند و حالت‌تان را بهتر می‌کند، طوری‌که اطرافیان شما هم متوجه می‌شوند که دیگر افسرده نیستید، بلکه دیوانه‌اید.

« چیزی که همیشه برای بهبودی لازم است دارو نیست، بلکه باور است. »

مردم اغلب باورهایی محدودکننده دربارهٔ خود و توانایی‌های‌شان ایجاد می‌کنند. چون در گذشته موفق نبوده‌اند، معتقدند که در آینده هم موفق نخواهند شد. در نتیجه از ترس درد و رنج، به « واقع‌بینی » روی می‌آورند. بیشتر افرادی که دائماً می‌گویند « بیا واقع‌بین باشیم »، با وحشت زندگی می‌کنند، وحشت از این که دوباره شکست بخورند. باورهایی که به دلیل همین ترس در آنها ایجاد می‌شود آنها را وادار به تعلل می‌کند، بدین ترتیب همهٔ تلاش خود را به کار نمی‌گیرند و به نتیجهٔ مطلوب نمی‌رسند.

« باوری در من به حقیقت مبدل می‌شود که ... به وسیلهٔ آن بتوانم بیشتر از حد توانم استفاده کنم، باوری که می‌تواند بهترین ابزار برای بکارگیری همهٔ استعدادهایم باشد. » ـ آندره ژید

اگر قرار است در زندگی مرتکب خطایی شوید، این خطا را در جهت برآورد بیش از حد توانایی‌های خود انجام دهید

شهامتی که از آن استفاده نشود کاهش می‌یابد. تعهدی که به کار گرفته نشود، ضعیف می‌شود. عشقی که تقسیم نشود، از بین می‌رود.

تعمیم‌ها زندگی ما را آسان می‌کنند و به ما اجازهٔ عمل می‌دهند.

تعمیم‌ها زندگی ما را آسان می‌کنند و به ما اجازهٔ عمل می‌دهند.

؟ باورهای ما در کار و در زندگی همهٔ تصمیمات‌مان را کنترل می‌کنند و در نتیجه آیندهٔ ما را تحت تأثیر قرار می‌دهند. یکی از باورهای کلی که می‌تواند در زندگی من و شما مؤثر باشد این است که برای شاد و موفق زیستن باید دائماً به دنبال ارتقای کیفیت زندگی خود و پیوسته در حال رشد و پیشرفت باشیم

فاوت دوم میان افراد برنده و بازنده یا افراد خوش‌بین و بدبین، چگونگی باور آنها در مورد فراگیری مشکلات است. فرد موفق هیچ گاه مشکلات را فراگیر تلقی نمی‌کند، یعنی تصور نمی‌کند که مشکلی در یک زمینهٔ زندگی، همهٔ جنبه‌های زندگی او را تحت تأثیر قرار دهد. وقتی مشکلی در یک زمینهٔ زندگی برای آنها ایجاد می‌شود، مثلاً به خود می‌گویند: « این تنها مشکل کوچکی است که در زمینهٔ برنامهٔ غذایی خود دچار آن شده‌ام »، تصور نمی‌کنند که: « مشکل اصلی خود من هستم. چون پرخوری کرده‌ام پس همهٔ زندگیم تباه شده است ». برعکس، افراد بدبین (یا همان کسانی که دچار درماندگی اکتسابی شده‌اند) این باور را در خود ایجاد می‌کنند که چون در یک زمینهٔ زندگی با مشکلی مواجه شده‌اند پس همهٔ زندگی آنها تباه شده است

بسیاری از افراد موفق با وجود موانع و مشکلاتی که پیش رو داشته‌اند به موفقیت دست یافته‌اند. تفاوت این افراد با کسانی که سریعاً تسلیم مشکلات می‌شوند در این است که تداوم مشکلات را باور ندارند و یا به بیان دیگر به مشکلات خود وابسته نیستند. افراد موفق به ندرت مشکلات را همیشگی و مداوم می‌پندارند، در حالی که افرادی که در زندگی شکست می‌خورند کوچک‌ترین مشکل را نیز همیشگی تلقی می‌کنند. شما با پذیرش این باور که چون هر کاری تا به حال کرده‌اید با شکست مواجه شده از این به بعد هم همین طور خواهد بود، سمی مهلک را وارد سیستم بدنی خود می‌کنید.

همهٔ رهبران بزرگ دنیا، همهٔ کسانی که در زمینه‌های مختلف زندگی به موفقیت دست یافته‌اند، از نیروی تجسم مداوم آگاهند، حتی اگر این تجسم بدون جزئیات لازم باشد. اگر بتوانید حس مطلق اطمینانی را که در باورهای نیرومند وجود دارد در خود ایجاد کنید، خواهید توانست به هر موفقیتی دست یابید، حتی آنهایی که از نظر دیگران غیرممکن‌اند. « تنها در تخیل انسان است که هر حقیقتی، وجودی غیرقابل انکار و مؤثر می‌یابد. تخیل، و نه ابداع، استاد برتر هنر و زندگی است. » ـ جوزف کنراد

اگر قرار است در زندگی مرتکب خطایی شوید، این خطا را در جهت برآورد بیش از حد توانایی‌های خود انجام دهید (ولی تا جایی که موجب به خطر افتادن زندگی‌تان نشود). این کار دشواری است، چون توانایی‌ها و قابلیت‌های انسانی از حد تصور ما خارجند.

باورهایی که به دلیل همین ترس در آنها ایجاد می‌شود آنها را وادار به تعلل می‌کند، بدین ترتیب همهٔ تلاش خود را به کار نمی‌گیرند و به نتیجهٔ مطلوب نمی‌رسند.