بریده‌هایی از کتاب شاد بودن کافی نیست

زمانتان محدود است. آن‌را با زندگی‌کردن برای دیگران هدر ندهید

شرمساری را با آغوش باز بپذیرید. احساس حماقت کردن بخشی از مسیرِ رسیدن به چیزهای مهم و معنادار است. هرچه تصمیم مهمی در زندگی بیش‌تر شما را بترساند، به‌احتمال زیاد شما بیش‌تر نیاز دارید آن‌را انجام بدهید.

بزرگ‌سالی زمانی اتفاق می‌افتد که فرد درمی‌یابد بهتر است به‌خاطر دلیلی درست رنج کشید تا به‌خاطر دلیلی اشتباه لذت برد.

خشم می‌تواند به عمل تبدیل شود. ناراحتی می‌تواند به پذیرش ختم شود. گناه می‌تواند به تغییر منتهی شود و هیجان می‌تواند باعث انگیزه شود. زندگی به‌معنای کنترل احساساتمان نیست. این کار غیرممکن است. چه بخواهیم چه نخواهیم، احساسات می‌آیند و می‌روند. زندگی هدایت احساسات است

درحالی‌که بسیاری از مردم در سی‌سالگی فکر می‌کنند باید حرفهٔ زندگی‌شان را کشف کرده باشند، هیچ‌وقت برای شروعی دوباره دیر نیست. افرادی که بزرگ‌ترین افسوس‌ها را درطول این دهه داشتند کسانی بودند که در شغلی ماندند که می‌دانستند درست نیست. در این دهه، به‌راحتی روزها به هفته‌ها و هفته‌ها به سال‌ها تبدیل می‌شوند، و ناگهان یک روز به خودت می‌آیی و می‌بینی چهل‌ساله شده‌ای و درگیرِ بحرانِ میان‌سالی هستی، به‌خاطر این‌که دررابطه‌با مشکلی که از ده سال پیش از آن آگاه بودی کاری انجام ندادی

دشمن اصلی بسیاری از ما احساسِ کلیشه‌ایِ ازخودراضی‌بودن است. به عادت‌های روزمره‌مان می‌پردازیم. حواس خودمان را پرت می‌کنیم، عجب کاناپهٔ راحتی، عجب چیپس خوش‌مزه‌ای. و هیچ اتفاق جدیدی نمی‌افتد. این یک مشکل است. چیزی که بیش‌ترِ مردم متوجهش نیستند این است که اشتیاقْ نتیجهٔ عمل است، نه لازمهٔ آن.

بیایید باهم روراست باشیم: نظام آموزشی ما افتضاح است.

افرادی که در به‌تعویق‌انداختن لذت‌های خود تواناییِ بیش‌تری دارند، به‌طور میانگین، از سلامت جسمی بهتر، موفقیت‌های تحصیلیِ بیش‌تر و وضعیتِ مالیِ باثبات‌تر و به‌طور کلی، از برابریِ ذهنیِ بالاتری در زندگی برخوردارند.

مدرسه متقاعدم کرد که نویسنده‌ای افتضاحم. این موضوع خیلی عجیب است، چراکه حالا من نویسنده‌ای حرفه‌ای‌ام و نویسندگی شغلِ تمام‌ِوقتِ من است. چشمت دربیاید آقای جیکوبز! جالب این‌جاست که مردم به همان دلیلی نوشته‌های من را می‌خوانند که در مدرسه به‌خاطر آن نمره‌های افتضاح می‌گرفتم. من از موضوعات مرسوم فاصله می‌گیرم، نوشته‌هایم به‌شدت شخصی‌اند

احساسات حاصل مقایسهٔ محیط اطراف با انتظاراتتان در ذهن‌اند.

در وهلهٔ اول چرا حتی چیزی را می‌خوانیم؟ جواب مخابرهٔ اطلاعات است. زبانِ نوشتاری در انتقال‌دادن ایده‌ای از مغز من به مغز شما قدرتی جادویی دارد، بدون درنظرگرفتن فضا، زمان و این‌که ما از هم خوشمان می‌آید یا نه.

متوجه شده‌ام هرچه چیزی بیش‌تر من را بترساند (برای مثال، نوشتن کتابی جدید)، به انجام آن کار بیش‌تر نیاز دارم.

اگر تیم موردعلاقه‌تان در مسابقات برنده نشود، احساس بدی خواهید داشت. اما به‌نظر می‌رسد خاطرهٔ شما از حس بدی که داشته‌اید بازتابی از حس بدی که واقعاً در آن زمان داشته‌اید نیست. درحقیقت، ما مایلیم اتفاقات بد را بدتر از آن‌چه بودند و اتفاقات خوب را بهتر از آن‌چه بودند به‌یاد بیاوریم.

فرد بالغ رایگان عشق می‌ورزد، بدون این‌که انتظار داشته باشد چیزی در قبالش دریافت کند، زیرا می‌داند این تنها چیزی است که باعث به‌وجودآمدن عشقِ حقیقی می‌شود.

«اگه فقط یه سال دیگه زنده بودی چی‌کار می‌کردی؟»

«دانش» و «احساسِ داشتنِ دانش» دو مقولهٔ کاملاً مجزا هستند.

بزرگ‌سالی زمانی اتفاق می‌افتد که فرد درمی‌یابد بهتر است به‌خاطر دلیلی درست رنج کشید تا به‌خاطر دلیلی اشتباه لذت برد. بزرگ‌سالی زمانی اتفاق می‌افتد که فرد درمی‌یابد عاشق‌بودن و ازدست‌دادن بهتر از بی‌عشق‌بودن است.

افرادی هستند که دوستان عالی‌ای هستند، اما والدین افتضاحی‌اند. افرادی هستند که والدین فوق‌العاده‌ای‌اند، اما در شغل خود حرفه‌ای نیستند. افرادی هستند که شخصیت واقعاً مزخرفی دارند، اما به‌طور باورنکردنی‌ای مبتکر و نوآورند. در وجود همهٔ ما پختگی‌ها و خامی‌هایی وجود دارد.

گمانم حدود هشت میلیارد سال پیش فردی به‌نام بودا

۲۱. اگر گاهی کسی را عصبی نمی‌کنید، یک جای کار اشتباه است به‌گفتهٔ دن کندی: «اگر تا ظهر کسی را عصبی نکردید، پس احتمالاً پولی درنمی‌آورید.» تجربه به من ثابت کرده است که این امر صحت دارد و قبلاً گفته‌ام: «نمی‌توانی برای عده‌ای شخصیتی جذاب و متحول‌کننده داشته باشی، بدون این‌که برای دیگران مایهٔ خجالت و خنده نباشی. شدنی نیست. باید برای موفق‌شدن بحث‌برانگیز باشی.»

من یاد گرفته‌ام مردم را نه براساس ظاهر و مقامشان، بلکه براساس رفتارشان قضاوت کنم

با تجربهٔ شکست می‌توان در مسیر دستیابی به موفقیت قرار گرفت

ازآن‌جایی‌که رفتن به مرحلهٔ بعد نیاز دارد مشکلات حل شوند، انحراف از مشکلات تضمینی است که ما در همان مرحله باقی می‌مانیم. اگر انحرافاتمان به عادت تبدیل شوند، همیشه در همان مرحله باقی می‌مانیم و حتی متوجه این موضوع هم نخواهیم شد.

احساسات به‌گونه‌ای طراحی شده‌اند که برای رفع تضادهای موجود در محیط اطراف و انتظاراتمان، در ما برای انجام کاری انگیزه‌ای قوی ایجاد کنند. حال این کار می‌تواند تغییر محیط اطراف یا انتظاراتمان باشد.

«وقتی بفهمید دیگران به‌ندرت در موردتان فکر می‌کنند، از نگران‌بودن دربارهٔ این‌که دیگران چه فکری درباره‌تان می‌کنند دست برمی‌دارید.» من، شما و هر کاری که می‌کنیم روزی به فراموشی سپرده می‌شود. گویی هیچ‌گاه وجود نداشته‌ایم، اگرچه وجود داشته‌ایم. هیچ‌کس اهمیت نخواهد داد.

«تمایل» به داشتن تجربه‌ای مثبت به‌خودی‌خود تجربه‌ای منفی است. پذیرش تجربه‌ای منفیْ تجربه‌ای مثبت است.

فقط زمانی شروع به مطالعه کنید که برای مشکلی که حین کار با آن مواجه شده‌اید به راه‌حلی خاص نیاز داشته باشید. برای مثال، صرفاً به‌خاطر این‌که شاید بعداً لازم شود دربارهٔ بازاریابی بدانید، ننشینید و دربارهٔ بازاریابی نخوانید. اَه، چقدر حوصله‌سربر. (به‌طور خلاصه، دلیل اصلیِ این‌که دانشگاه تجربهٔ خیلی مطلوبی نیست، همین است.) زمانی دربارهٔ بازاریابی بخوانید که پروژهٔ جدیدتان به راهبردِ بازاریابیِ جدیدی نیاز دارد. ناگهان همان مطالعهٔ خسته‌کننده برای‌تان بسیار جالب می‌شود.

کمبودِ جدید در عصر اینترنت توجه است.

از همین حالا به سلامتِ خودتان اهمیت بدهید، نه بعداً

با افرادی که با تو خوب رفتار نمی‌کنند معاشرت نکن یاد بگیر چطور به افراد، فعالیت‌ها، و وظایفی که به زندگی‌ات ارزشی نمی‌بخشند «نه» بگویی.