بریده‌هایی از کتاب به پا خاستن برای انسانیت

به‌محض اینکه متوجه بشویم چقدر توانمندیم، در حاشیه‌ماندن بسیار سخت خواهد شد.

«اگر هیچ‌گاه تلاش نکنی، هیچ‌گاه نخواهی فهمید چقدر ارزش داری».

به‌اندازه‌ای ساده باشید که تصور کنید می‌توانید امور را تغییر دهید.

هر بار که کسی می‌گوید: «هیچ‌وقت چیزی تغییر نخواهد کرد»، به چالش‌کشیدن او را مأموریت خود قرار دهید.

وقتی حضور خود را دریافتم دیدم تمام جاده‌ها از من آغاز می‌شود (شفیعی کدکنی)

«میدونی چیه؟ می‌دونم که بخشی از این مشکل به من هم مربوط میشه. تو احتمالاً درست میگی که بچه‌ها عادت کردن به‌خاطر همه‌چیز به من تکیه کنن. شاید من هم باید کارهایی را که برای خودم لازمه انجام بدم و باقی کارها رو بگذارم برای بقیه که خودشون مسئولیت قبول کنند»

«کاری بکنید، هر کاری!»

به خودتان یادآوری کنید که فقط انسان‌های ساده و بی‌ریا اوضاع را تغییر می‌دهند.

اگر از ما بپرسند بزرگ‌ترین معضل جامعه کنونی ما چیست، بی‌درنگ پاسخ می‌دهیم: «مسئولیت‌گریزی»،

اگر قرار است پا پیش بگذاریم و اقدام کنیم، ابتدا باید این نگرش را که همه‌چیز تحت کنترل عوامل خارجی است به این باور تغییر دهیم که خودمان کنترل اوضاع و شرایط را در دست داریم.

اگر به انسان‌ها مسئولیت ندهیم، مسئولانه رفتار نخواهند کرد

ابتدا روی موضوعات مهمِ (زندگی) خود تمرکز کنید

هیچ انسان خارق‌العاده‌ای وجود ندارد؛ همین آدم‌های عادی‌اند که کارهای خارق‌العاده می‌کنند. مادر ترزا

«هروقت که تک‌تک ما برای بهترشدنِ اوضاع، در هر شرایطی که با نابسامانی روبه‌رو می‌شویم، پیش‌قدم شویم و "بپاخیزیم" حتماً اوضاع بهتر می‌شود و شرایط بهبود می‌یابد».

اگر هر کدام از ما در همان‌جایی که ایستاده‌ایم، ده درصد اخلاقی‌تر، ده درصد آگاهانه‌تر، ده درصد مسئولیت‌پذیرتر، ده درصد باجرئت‌تر و ده درصد صادقانه‌تر رفتار و اقدام کنیم، با اجتماع و دنیایی کاملاً متفاوت و از همه‌نظر بهتر روبه‌رو خواهیم شد

اگر افراد بیشتری به این اعتقاد می‌رسیدند که می‌توانند اوضاع را تغییر دهند، اکنون جامعه و سازمان‌های خیلی بهتری داشتیم؛ زیرا کانون کنترل درونی با شادمانی، موفقیت و آغازگری رابطه مثبت دارد و کانون کنترل بیرونی با اضطراب و افسردگی

در هر اتفاقی، مسئولیت ما ممکن است فقط ۱۰ درصد باشد، اما با تمرکز بر این موضوع که چگونه می‌توانیم بخش خودمان را تغییر دهیم، چشم‌اندازمان و نتیجه کار دگرگون می‌شود.

اگر می‌خواهیم انسان‌ها برای تغییر پا پیش بگذارند و اقدام کنند، باید به آنان اطمینان دهیم که نه‌تنها برای دستیابی به نتیجه، بلکه برای تلاششان نیز تشویق می‌شوند.

اگر انسان‌ها به این باور برسند که آنچه منجر به موفقیت می‌شود، تلاش است و نه مهارت‌ها یا استعدادهای ذاتی، آن‌گاه پیش‌قدم می‌شوند و سخت‌تر کوشش می‌کنند.

وقتی از آن‌ها درباره خصوصیت افرادی که بپاخاسته و باعث تغییر شده‌اند، پرسیدم، غالباً به کسانی اشاره کردند که چشم‌اندازی از شرایطِ بهتر داشتند و برای رسیدن به آن به خودباوری رسیده بودند.

کسانی که بپامیخیزند و اوضاع را بهتر می‌کنند، چشم‌اندازی از چگونگی بهترشدن اوضاع دارند و از ویژگی‌های حداقلی برای پیگیری آن چشم‌انداز بهره‌مندند

هرگاه تصور کردید که چیزی قابل تغییر نیست، حال این تغییر مربوط به خودتان باشد یا مربوط به وضعیتی خاص، این نکته را یادآوری کنید و تصمیم بگیرید یک قدم بردارید.

راهبران واقعاً خوب از خود می‌پرسند: «من با این محدودیت‌ها چه‌کار می‌توانم بکنم؟»

افرادی که کانون کنترل درونی بالایی دارند، معتقدند که اصولاً رخدادها نتیجه رفتارها و عملکرد خودشان است. من به این انسان‌ها آغازگر یا پیش‌قدم می‌گویم؛ به این دلیل که اعتقاد دارند اساساً سرنوشتشان را خودشان می‌سازند.

همیشه فرض کنید دیگران هم در حال اقدام‌اند. اگر چنین پیش‌فرضی داشته باشیم، با همه وجود تلاش خواهیم کرد.

یا بپاخیزید... یا با پشیمانی و افسوس زندگی کنید

ما بر کارهای دیگران کنترلی نداریم، بلکه فقط بر اعمال و اقدامات خودمان کنترل داریم و در همین محدوده است که می‌توانیم تأثیرگذار و عامل تغییر باشیم.

در هر مشکلی به‌جای آنکه فکر کنید دیگری چه‌کار می‌کند، روی نقش خودتان تمرکز کنید. وقتی مسئولیت سهم خودتان را بپذیرید، تغییر مسیرِ مهمی رخ می‌دهد و به احتمال زیاد، طرف مقابل نیز مسئولانه‌تر رفتار می‌کند.

انسان‌ها عمیقاً به پیروی و تقلید از دیگران گرایش دارند. این خصیصه هم جنبه مثبت دارد و هم منفی. جنبه منفی آن به‌عنوان نمونه‌ای اجتماعی، زمانی است که عده‌ای از اوباش دست به رفتارهای آشوبگرانه‌ای می‌زنند و پیامدهای منفی بسیاری را به‌بار می‌آورند. به‌عنوان جنبه مثبت نیز می‌توان به مواردی اشاره کرد که در آن‌ها مسئولیت‌پذیری دو یا چند نفر، رشته‌ای از رفتارهای مسئولانه و تغییرات مثبتِ پایان‌ناپذیر را در جمعیتی بزرگ‌تر به‌وجود می‌آورد.

من عاشق بسکتبالم، اما هیچ‌گاه مایکل جردن نخواهم شد.