بریده‌هایی از کتاب شگرف و شگفت: جستارها و نوشتارهایی در فرهنگ و ادب ایران

آنچه در فرجام می‌ماند و ما را به خود فرامی‌خواند، این است: به باژ و نیایش روی آریم و دریازیم؛ دست به سوی آسمان برداریم و برافرازیم و از بُنِ جان و دندان بگوییم: «بارْ دادارا! پاکْ پروردگارا! بَرین یارا! ایران را، از گزندِ دیوْخویانِ دُرْوَنْد، از آزارِ ستیزه‌جویانِ شوریده‌کار، از آسیبِ خیره‌رویانِ پرفسون و فریب بدور بدار و بزنهار. چنان باد که ایرانِ فرخنده بنیادِ خجسته نام و یاد بپایاد، پدرام و گسترده کام، آزاد و آباد، این سرزمینِ جاویدِ مزدآفرید، سرزمینِ آرمان و امید! »