بریده‌هایی از کتاب استادی

خشمگین شدن به دلیل اخلاق دیگران، همان قدر احمقانه است که از سنگی که غلتیده و سر راه شما قرار گرفته است خشمگین شوید

«فقط در پایان روزی پرثمر خوابی دلنشین از راه می‌رسد. پس در انتهای زندگی پرثمر است که مرگی دلنشین خواهد آمد.»

هر آنچه زنده است، پیوسته در تغییر و حرکت است. لحظه‌ای که خیالتان راحت شد و فکر کردید که به سطح مطلوب خود رسیده‌اید، بدانید که بخشی از مغزتان به حالتی از فساد وارد شده است.

اگر کارتان از اعماق وجودتان سرچشمه بگیرد، اعتبار و اصالت آن با همگان ارتباط برقرار خواهد کرد

قدرت و هوش یا باید به‌طور پیوسته بازبینی و نو شوند یا خواهند مُرد.

اگر ابزاری باشد که باید عاشق آن باشید و پزِ آن را بدهید، چیزی جز مغزتان نیست. مغز انسان شگفت‌انگیزترین، روح‌بخش‌ترین و بهترین ابزار پردازش اطلاعات است که در دنیای شناخته‌شدهٔ ما به وجود آمده است.

آدمی باید یاد بگیرد که بیشتر از آنکه به درخشش حکما و عقلا توجه کند، به پرتوهای ضعیف و ناگهانی که از درون خویش به ذهنش می‌رسد، توجه کند، اما ازآنجاکه این تابش از آنِ خودش است، به آن کوچک‌ترین توجهی ندارد. ما در هر کاری که از نوابغ سر می‌زند، اندکی از افکار سرکوب‌شدهٔ خود را می‌بینیم؛ افکاری که حالا با شکل و شمایلی جذاب‌تر و والاتر به سمت ما بازگشته‌اند.

خستگی نشانهٔ پیشرفت است و هشدار می‌دهد که ذهن شما در حال پردازش پیچیدگی‌هاست و به تمرین بیشتری نیاز دارد.

شما از نظر احساسی نیز پیشرفت می‌کنید و حس شادمانی‌تان تازه می‌شود و تعریفی جدید از لذت‌ها به دست می‌آورید. در این زمان است که لذت‌های آنی دیگر برایتان نوعی وقت‌گذرانی و غیرخوشایند می‌شوند. حالا لذت واقعی را در غلبه بر چالش‌های بزرگ، اعتماد به توانایی‌ها، آسان شدن مهارت‌ها و حس قدرت پس از یادگیری می‌دانید.

مردم هر روز بیشتر از قبل نسبت به راست‌گویی و کشف حقیقت بی‌میل شده‌اند. آن‌ها دوست ندارند دربارهٔ خودشان، نقاط ضعفشان، بی‌کفایتی‌هایشان و نقص‌هایشان در کار و زندگی حقیقت را بگویند

«فقط در پایان روزی پرثمر خوابی دلنشین از راه می‌رسد. پس در انتهای زندگی پرثمر است که مرگی دلنشین خواهد آمد.»

البته در روزگار کنونی بر برابری و عدالت بسیار تأکید می‌شود و به همین دلیل به‌اشتباه همه را یکسان می‌بینیم، غافل از اینکه مفهوم حقیقی برابری و عدالت این است که فرصتی برابر برای همه فراهم کنیم تا تفاوت‌هایشان را آشکار کنند و به‌عبارت‌دیگر بدانیم هر گلی بویی دارد و اجازه دهیم هزاران گل به شکوفه بنشینند

هیچ تسلطی بزرگ‌تر یا کوچک‌تر از تسلط بر خویش نیست.

در آینده، بزرگ‌ترین دسته‌بندی بین آن‌هایی خواهد بود که خودشان را تربیت کرده‌اند تا این پیچیدگی‌ها را مدیریت کنند و آن‌هایی که مات و مبهوت این پیچیدگی‌ها شده‌اند؛ آن‌هایی که می‌توانند مهارتی به دست آورند و ذهن خود را نظم ببخشند و آن‌هایی که حواسشان پرت رسانه‌های پیرامونشان است و هرگز نمی‌توانند به اندازهٔ کافی بر یادگیری تمرکز کنند.

این سختی‌ها شما را محکم‌تر خواهند کرد و نواقصی که باید اصلاح شود، بهتر خواهید دید. در تمرین بدنی نیز مقاومت روشی برای ساختن بدنی قوی‌تر است و روند مشابهی با تقویت ذهن دارد.

بر کسب مهارت در فعالیت‌های ساده و فوری تمرکز کنید. این کار عزت نفس شما را بالا می‌برد و اساسی محکم برای پیگیری دیگر زمینه‌های رشد شما فراهم می‌سازد

آدمی باید مدام از نو شروع کند و خودش را در چالش بیندازد.

اینکه از کسی انتقاد کنید یا نگاهی سخت به او داشته باشید از نظر برخی تخریب‌کننده است، زیرا ممکن است عزت نفس او را کاهش دهد. اینکه برای افراد وظایفی تعیین کنید که از بی‌برنامگی و ناراستی خود آگاه شوند نیز کار بدی تلقی می‌شود. اما حقیقت این است که این ترس از آسیب رساندن به دیگری و این زیاده‌روی در مماشات است که در طولانی‌مدت تخریب‌کننده خواهد بود.

دستور زبان دست‌وپای ما را در شکل‌هایی معین از منطق و طرز تفکر بسته است.

باید ذهنتان را کاملاً باز نگه دارید. هیچ‌چیز آنقدر کوچک و بی‌اهمیت نیست که به آن توجهی نکنید

اشتیاق برای ساده به دست آوردن هر چیز، همهٔ ما را آلوده می‌کند؛ اما حتی خودمان نیز از آن آگاه نیستیم.

دوم، روشن است که مراحل اولیهٔ آموختن یک مهارت همراه با ملالت است. بهتر است به جای گریز از این کسالت، آن را بپذیرید و در آغوش بگیرید. رنج و ملالی که در مراحل اولیهٔ یادگیری یک مهارت تجربه می‌کنیم، درست شبیه تمرین‌های بدنی باعث ورزیده شدن ذهنمان می‌شود.

مراقب باشید که مبادا در تلهٔ انتخاب معلمی بیفتید که شبیه به والدین شماست و همان ویژگی‌های منفی را دارد. دراین‌صورت در همان جایگاه اول درجا خواهید زد.

به یاد داشته باشید که افراد همواره در حال نوسان‌اند. نباید اجازه دهید که عقایدتان راجع‌به آن‌ها سخت و محکم و غیرقابل‌تغییر شود. باید مدام آن‌ها را مشاهده کنید و برداشت خود را نسبت به آن‌ها به‌روز کنید.

آنچه نیروی خلاقیت ما را از بین می‌برد، افزایش سن یا نبود استعداد نیست، بلکه روحیه و نگرش خود ماست. ما چنان به دانشی که در دورهٔ کارآموزی یاد گرفته‌ایم، عادت می‌کنیم و خو می‌گیریم که از ایده‌های جدید و تلاش برای دستیابی به آن‌ها فراری می‌شویم. به این فکر می‌کنیم که اگر انعطاف‌پذیر بیندیشیم، امکان مسخره شدن یا شکست وجود دارد. ترجیح می‌دهیم با همان ایده‌ها و عادت‌های آشنا و تکراری زندگی کنیم، اما برای این انتخاب تاوان سنگینی می‌پردازیم.

نیاز به قطعیت بزرگ‌ترین بیماری وجوه ذهنی است.

توانایی برخورداری از حس شهودی، دریافت کل و حس کردن این پویایی صرفاً تابعی از زمان است. مشخص شده است که مغز به‌تدریج و بعد از ده‌هزار ساعت تمرین تغییر می‌کند. این نیروهای شهودی نیز نتیجهٔ تغییرات مغز پس از بیست‌هزار ساعت تمرین و شاید بیشتر است.

شما باید به هر شخصی اجازه دهید که مطابق با شخصیتش زندگی کند و تنها کاری که باید برای آن تلاش کنید این است که به جای تغییر او روشی برای تعامل بیابید که با طبیعتش سازگار باشد.

به مدت سه‌میلیون سال همهٔ ما شکارچی - گردآورنده بودیم و از طریق فشارهای تکاملی این سبک زندگی بود که ذهنمان تطبیق‌پذیر شد و خلاقیت ظهور پیدا کرد. ما امروز در سر خود، مغزهای شکارچی - گردآورنده داریم.

ما در فرهنگ خویش تمایل داریم قدرت تفکر و درک را با موفقیت و دستاورد برابر بدانیم، این در حالی است که در بیشتر موارد عامل جداکننده میان استادان حوزه‌ای خاص با مردم عادی‌ای که کار معمولشان را انجام می‌دهند، ویژگی احساسی و هیجانی است. میزان بردباری، اشتیاق، پشتکار و اعتماد نقش بزرگ‌تری در موفقیت‌هایمان دارد تا قدرت تعقل و استدلال. وقتی حس می‌کنیم پر از شور و انرژی هستیم، می‌توانیم بر همه چیز غلبه کنیم. درحالی‌که احساس خستگی و بیقراری مغزمان را ساکن و ساکت می‌کند، طوری که به شکلی فزاینده تأثیرپذیر می‌شویم.