بریده‌هایی از کتاب عرفان امین

«شیطان مانند سگِ چوپان است، اگر متعرِّض تو شد از مولایت طلب کن اذیت او را دفع کند، نه اینکه با قدرتِ خود مشغول جنگیدن با او شوی، چراکه شیطان با این کار به هدف خود رسیده و تو را از خدمت و توجّه به مولایت بازداشته و به خود مشغول کرده»

ما بین خداوند و مخلوقاتش هیچ پرده و حجابی وجود ندارد، غیر از خود مخلوقات خداوند.

«از طالبان آخرت، احدی به مقامی از مقامات دینی نرسید مگر آنانکه اهل تهجد و شب زنده‌داری بودند.»

«معنی مراقبه کشیک نفس را کشیدن است که مبادا اعضا و جوارح را به خلاف وادارد و عمر عزیز را که هر آنی از آن بیش از تمام دنیا و مافیها قیمت دارد ضایع بگرداند.»

در همهٔ میدان‌های جنگ- هم میدان جنگ نظامی، هم میدان جنگ سیاسی، هم میدان جنگ اقتصادی، هم میدان جنگ تبلیغاتی- ذکر خدا کنید که این ذکر خدا موجب فلاح و کامیابی شماست. ذکر خدا پشتوانهٔ ثبات قدم است.

در همهٔ میدان‌های جنگ- هم میدان جنگ نظامی، هم میدان جنگ سیاسی، هم میدان جنگ اقتصادی، هم میدان جنگ تبلیغاتی- ذکر خدا کنید که این ذکر خدا موجب فلاح و کامیابی شماست. ذکر خدا پشتوانهٔ ثبات قدم است.

آب دریا را اگر نتوان کشید پس به قدر تشنگی باید چشید

هرکس که در وادی تهذیب نفس قرار گرفته و در صدد است تا خود را از قیدها و محدودیت‌های این عالم رها کند و تا آغوش خداوند متعال پرواز کرده و به شهود او نائل آید، در وادی عرفان عملی است و در زمرهٔ اصحاب این مسیر به شمار خواهد آمد.

(عشق الهی آتشی است که بر چیزی عبور نمی‌کند مگر آن‌را می‌سوزاند)

راه قرب الهی از وسط همین مادّیات عبور می‌کند؛ اما در مادّیات متوقّف نمی‌شود.

تقوا چیزی نیست جز مراقبتِ از خویشتن؛ از گفتار خود، از کردار خود، از معاشرت خود، از تصمیم‌گیری خود.

برادران و خواهران من! در دوستی‌هایتان، در دشمنی‌هایتان، در گفتن سخنانی که لازم می دانید بر زبان جاری کنید، در سکوتتان، در هر اقدامتان دقیقا رعایت کنید، ملاحظه کنید اگر احساس کردید و احراز کردید که رضایت خدا در آن است به آن اقدام کنید، اما اگر احساس کردید در کاری، در ترکی رضایت خدا نیست به آن اقدام نکنید. این کار را با دقت انجام بدهید با هوشیاری به دنبال این وظیفه باشید. این هوشیاری، این دقت، این مراقبت کامل تقواست و تقوا همان چیزی است که برای شما فرقان، هدایت، نور، ذکر به ارمغان می آورد

عمدهٔ دستورات دین مبین اسلام و به تبع آن اولیاء و عارفان راستین الهی نیز در راستای تحصیل توجه به خداوند و اقبال قلب به‌سمت خداوند متعال است و تمام اذکار لسانی، حتی اگر از جانب استاد و با عدد خاصی هم باشد، هدفی جز کشش قلب به‌سمت عالم قدس و طهارت نخواهد داشت.

خود من هرچه نگاه می‌کنم، می‌بینم احتیاج دارم به اینکه این آیهٔ شریفهٔ (اذْکرُوا اللَّهَ ذِکراً کثِیراً وَ سَبِّحُوهُ بُکرَةً وَ أَصِیلًا) را تکرار کنم و در آن تدبر کنم و به آن عمل کنم. قیاس به نفس کردم، به نظرم می‌رسد که شما هم و همه‌مان محتاج به این هستیم.

حضرت امیرالمؤمنین (ع) می‌فرمایند: «حُبُ اللَّهِ نَارٌ لَا تَمُرُّ عَلَی شَی‌ءٍ إِلَّا احْتَرَق»(عشق الهی آتشی است که بر چیزی عبور نمی‌کند مگر آن‌را می‌سوزاند). عارف الهی نیز به تبعیت از حضرت امیرمؤمنان (ع)، به ما می‌گوید: کاری که دانشمندان علم اخلاق انجام داده و توصیه می‌نمایند در جای خود خوب و نیکوست اما یقیناً کافی نیست؛ کار اساسی آن است که انسان در وجود خود آتش عشق الهی را شعله‌ور ساخته و به این وسیله، ریشهٔ تمام صفات زشت و ناپسند را به یک‌باره در وجود خود بسوزاند. تنها در این صورت است که انسان از خطر بازگشت مجدد این صفات در امان بوده و البته طی‌کردن این راه نیز از او به‌مراتب وقت کمتری خواهد گرفت.

«آتش عشقم بسوخت، خرقه طامات را سیل جنون در ربود رخت عبادات را مسئله عشق نیست در خور شرح و بیان به که به یک سو نهند، لفظ و عبارات را دامن خلوت ز دست کی دهد آن‌کو که یافت در دل شب‌های تار، ذوق مناجات را هر نفسم چنگ و نی از تو پیامی دهد پی نبرد هرکسی رمز اشارات را خاک نشینان عشق، بی مدد جبرئیل هر نفسی می‌کنند سیر سماوات را»

آن‌چه این ضعیف از عقل و نقل استفاده نمودم، این است که اهمّ اشیاء از برای طالب قرب، جدّ و سعی تمام در ترک معصیت است. تا این خدمت را انجام ندهی، نه ذکرت و نه فکرت به حال قلبت فائده‌ای نخواهد بخشید، چرا که پیشکش و خدمت کردن کسی که با سلطان در مقام عصیان و انکار است، بی‌فایده خواهد بود

عرفان عملی و سیر و سلوک به سمت خداوند، در حقیقت یک هجرت است، هجرتی از قفس تنگ بدن مادی و عالم ظلمانی به‌سوی دریای بی‌کرانهٔ توحید؛ هجرتی است که آغازش، همان لحظه‌ای است که تصمیم به حرکت می‌گیریم، مسافرش حقیقت ماست و هدف نهایی‌اش وصال و لقاء حضرت محبوب.

تنها تفاوت عارف با دیگران در انجام دستورات دین، هدف و جهت‌گیری عارف است؛ هرکس به نیتی پا در وادی عمل گذاشته و به امیدی دستورات دینی را انجام می‌دهد؛ بعضی برای رهایی از آتش، بعضی برای دستیابی به نعمت‌های بهشتی، گروهی برای حال خوش معنوی و عده‌ای نیز برای تقویت نفس و به‌دست‌آوردن قابلیت انجام کارهای خارق‌العاده به انجام ریاضت‌های شرعی مبادرت می‌ورزند اما سالک الی‌الله، با احترام به هر نیت الهی و مورد امضاء دین مقدس اسلام، هدف خود از عبادات را، تنهاوتنها رسیدن به قرب الهی و وصال و لقاء او قرار داده است

«جوانان عزیز، بینش سیاسی لازم است اما اصل نیست، اصل ایمان است که باید در دل‌هایتان مستقر شود که به خودسازی میسر است، با نفس خود مبارزه کنید، به نماز و دعا و ذکر توجه کنید، این‌ها شما را در برابر دشمن پولادین خواهد کرد».

برای ما هم که در آن مرحله نیستیم، ذکر فوائد عجیبی دارد که حالا من آنچه را که در اینجا یادداشت کرده‌ام، عرض می‌کنم: «دفع انگیزه‌های ماده‌گرایانه و هوس‌رانی‌های گمراه‌کننده».

امروز در همهٔ دنیا این‌جور است که وضع نظام مادی و فشار مادی و مادیت، جوان‌ها را بی‌حوصله می‌کند؛ جوان‌ها را افسرده می‌کند. در یک چنین وضعی، دستگیر جوان‌ها، توجه به معنویت و اخلاق است.