بریده‌هایی از کتاب زندگی بی حد و مرز

تو فقط زمانی احساس خرسندی خواهی کرد که با تمام وجود خود و شورمندانه زندگی کنی. اجازه نده شهوت داشتن تو را اسیر کند. و گمان نکن اگر فلان و بهمان چیز را داشتی، آنگاه، خیلی خوشحال‌تر از حالا می‌بودی. این نگرش، بر وهم مبتنی‌ست و پایه و اساسِ واقعی ندارد. هنگامی که در میان اشیا به دنبال خوشبختی می‌گردی، هرگز آن را پیدا نمی‌کنی. به اطراف نگاه کن. به درون نگاه کن.

اگر اکنون احساس درماندگی می‌کنی، مهم نیست. احساس درماندگی تو به معنای آن است که تو می‌دانی می‌توانی بهتر از آنی باشی که هستی. تو لیاقتِ بیش از این‌ها را داری. اغلب، دشواری‌های زندگی‌اند که به ما نشان می‌دهند که قرار است ما در زندگی چه و که باشیم.

تجربهٔ غواصی کردن در قعر دریا، چشم‌های مرا به روی دنیایی تازه باز کرد. ممکن است بپرسی: «آیا به ریسک‌اش می‌ارزید؟» بی‌درنگ پاسخ خواهم داد: «آری!» اگر از جای امن خود بیرون بیایی، دروازهٔ امکاناتی تازه را به روی خود باز می‌کنی. بدین‌سان، رشد می‌کنی. شجاعت دانستنِ تازه‌ها را داشته باش. شجاعت کشفِ اقلیم‌های تازه را داشته باش. همیشه تازه باش. مبادا نگاه و عمل تو بوی کهنگی به خود بگیرد. به ژرفای دریاها برو و با ماهی‌ها شنا کن. به آسمان پرواز کن و دقایقی همسفر عقاب‌ها باش. از کوه‌ها بالا برو و چشم‌اندازِ زندگی خویش را از قله‌ها تماشا کن. غارنوردی کن و ببین در دل زمین چه می‌گذرد.

معجزه، در پذیرشِ خویشتن بود.

همهٔ ما در نگاه خداوند ارزشی ویژه داریم، و باید خود را چنان دوست بداریم که خدا ما را دوست دارد

«بعضی چیزها هست که می‌توانیم آن‌ها را دگرگون کنیم و می‌کنیم، و بعضی چیزها هست که از اختیار ما بیرون است، بنابراین، آن‌ها را می‌پذیریم.»

اگر خود را، همان‌طور که خدا تو را می‌پذیرد و دوست می‌دارد، بپذیری و دوست بداری، در راه دل‌آسودگی و کامیابی قدم گذاشته‌ای.

تو فقط زمانی احساس خرسندی خواهی کرد که با تمام وجود خود و شورمندانه زندگی کنی. اجازه نده شهوت داشتن تو را اسیر کند. و گمان نکن اگر فلان و بهمان چیز را داشتی، آنگاه، خیلی خوشحال‌تر از حالا می‌بودی. این نگرش، بر وهم مبتنی‌ست و پایه و اساسِ واقعی ندارد. هنگامی که در میان اشیا به دنبال خوشبختی می‌گردی، هرگز آن را پیدا نمی‌کنی. به اطراف نگاه کن. به درون نگاه کن.

وقتی به مدرسه رفتم، دیدم که من با بچه‌های دیگر کاملا فرق دارم. در حیاط مدرسه، پدرم در گوشم زمزمه کرد: «پسرم، نگران نباش! خدا اشتباه نکرده است.» اما من فکر می‌کردم وضع من نشان می‌داد که خدا حداقل یک جا اشتباه کرده است. در دل از خدا پرسیدم: «خدایا! چی می‌شد اگر به من فقط یک دست می‌دادی؟ من با همان یک دست، چه کارها که می‌کردم!»

آری، ما شکست می‌خوریم، زیرا ما انسانیم. ما زمین خواهیم خورد، زیرا راه ناهموار است. اما بدان که شکست تو و زمین خوردن‌هایت نیز پاره‌ای از زندگی زیباست. بنابراین، تردید نکن، رفیق! بجُنب! آیا صبح نزدیک نیست؟