بریده‌هایی از کتاب زندگی بی حد و مرز

اگر خدا ما را دوست می‌دارد و گناهان‌مان را می‌بخشد، چرا ما با خود چنین نکنیم؟

خدا هرگز آن‌قدر بر شانه‌های تو بار نمی‌گذارد که نتوانی آن را حمل کنی.

تو فقط زمانی احساس خرسندی خواهی کرد که با تمام وجود خود و شورمندانه زندگی کنی. اجازه نده شهوت داشتن تو را اسیر کند. و گمان نکن اگر فلان و بهمان چیز را داشتی، آنگاه، خیلی خوشحال‌تر از حالا می‌بودی. این نگرش، بر وهم مبتنی‌ست و پایه و اساسِ واقعی ندارد. هنگامی که در میان اشیا به دنبال خوشبختی می‌گردی، هرگز آن را پیدا نمی‌کنی. به اطراف نگاه کن. به درون نگاه کن.

اگر اکنون احساس درماندگی می‌کنی، مهم نیست. احساس درماندگی تو به معنای آن است که تو می‌دانی می‌توانی بهتر از آنی باشی که هستی. تو لیاقتِ بیش از این‌ها را داری. اغلب، دشواری‌های زندگی‌اند که به ما نشان می‌دهند که قرار است ما در زندگی چه و که باشیم.

اگر خود را بی‌ارزش و بی‌مقدار تلقی کنی، دیواری به دور خود می‌کشی و مانع رسیدن لطف خدا به خویشتن می‌شوی!

معجزه، در پذیرشِ خویشتن بود.

«بعضی چیزها هست که می‌توانیم آن‌ها را دگرگون کنیم و می‌کنیم، و بعضی چیزها هست که از اختیار ما بیرون است، بنابراین، آن‌ها را می‌پذیریم.»

تجربهٔ غواصی کردن در قعر دریا، چشم‌های مرا به روی دنیایی تازه باز کرد. ممکن است بپرسی: «آیا به ریسک‌اش می‌ارزید؟» بی‌درنگ پاسخ خواهم داد: «آری!» اگر از جای امن خود بیرون بیایی، دروازهٔ امکاناتی تازه را به روی خود باز می‌کنی. بدین‌سان، رشد می‌کنی. شجاعت دانستنِ تازه‌ها را داشته باش. شجاعت کشفِ اقلیم‌های تازه را داشته باش. همیشه تازه باش. مبادا نگاه و عمل تو بوی کهنگی به خود بگیرد. به ژرفای دریاها برو و با ماهی‌ها شنا کن. به آسمان پرواز کن و دقایقی همسفر عقاب‌ها باش. از کوه‌ها بالا برو و چشم‌اندازِ زندگی خویش را از قله‌ها تماشا کن. غارنوردی کن و ببین در دل زمین چه می‌گذرد.

همهٔ ما در نگاه خداوند ارزشی ویژه داریم، و باید خود را چنان دوست بداریم که خدا ما را دوست دارد

اگر خود را، همان‌طور که خدا تو را می‌پذیرد و دوست می‌دارد، بپذیری و دوست بداری، در راه دل‌آسودگی و کامیابی قدم گذاشته‌ای.

هنگامی که نسبت به توانایی‌های خویش برای رسیدن به هدف‌های زندگیت تردید داری، به کسانی اعتماد کن که می‌خواهند به تو کمک کنند و توان آن را دارند که راهنمایی خوب برای تو باشند.

آری، ما شکست می‌خوریم، زیرا ما انسانیم. ما زمین خواهیم خورد، زیرا راه ناهموار است. اما بدان که شکست تو و زمین خوردن‌هایت نیز پاره‌ای از زندگی زیباست. بنابراین، تردید نکن، رفیق! بجُنب! آیا صبح نزدیک نیست؟

اگر در زندگی خود چیزی پیدا نمی‌کنی که بابت آن سپاسگزار باشی، پس به فرداهایی بهتر فکر کن و پیشاپیش سپاسگزار روزهای خوب آینده باش.

گاهی تنها چیزی که نیاز داری این باور است که هر چیزی ممکن است

هنگامی که در پنجه‌های غم و یأس اسیر می‌شوی، این حقیقت را به یاد بیاور و خود را تسلا بده. غم، فقط یک احساس است. یأس، فقط یک احساس است. احساسات می‌آیند و می‌روند. احساسات دوام و بقایی ندارند. آری، این نیز بگذرد! آنچه باقی‌ست، لطف الهی‌ست که مستدام است و هرگز تمام نمی‌شود. هستی تو، گواهِ این مدعاست.

زندگی تو هر اندازه که بد باشد، باز جای امیدی هست. زندگی به هر اندازه که بد باشد، باز روزهایی بهتر در پیش است

آنچه مهم است، نحوهٔ سفر کردن توست. مهم آن است که راه زندگی را چگونه می‌پیمایی.

رنج ما را به راهی می‌کشاند که در آن راه، ما می‌توانیم به سمت پایین و مغاک یأس سفر کنیم و یا به سمت بالا و دامنه‌های دیدگاهِ سپاس و امتنان.

همهٔ رویدادها روی می‌دهد تا خیری حاصل شود.

با خدا، آدم کم نمی‌آورد. او می‌دهد، تو فقط توان گرفتنش را داشته باش. این تو هستی که در گرفتن کم می‌آوری.