بریده‌هایی از کتاب زندگی بی حد و مرز

اگر خدا ما را دوست می‌دارد و گناهان‌مان را می‌بخشد، چرا ما با خود چنین نکنیم؟

خدا هرگز آن‌قدر بر شانه‌های تو بار نمی‌گذارد که نتوانی آن را حمل کنی.

تو فقط زمانی احساس خرسندی خواهی کرد که با تمام وجود خود و شورمندانه زندگی کنی. اجازه نده شهوت داشتن تو را اسیر کند. و گمان نکن اگر فلان و بهمان چیز را داشتی، آنگاه، خیلی خوشحال‌تر از حالا می‌بودی. این نگرش، بر وهم مبتنی‌ست و پایه و اساسِ واقعی ندارد. هنگامی که در میان اشیا به دنبال خوشبختی می‌گردی، هرگز آن را پیدا نمی‌کنی. به اطراف نگاه کن. به درون نگاه کن.

معجزه، در پذیرشِ خویشتن بود.

اگر اکنون احساس درماندگی می‌کنی، مهم نیست. احساس درماندگی تو به معنای آن است که تو می‌دانی می‌توانی بهتر از آنی باشی که هستی. تو لیاقتِ بیش از این‌ها را داری. اغلب، دشواری‌های زندگی‌اند که به ما نشان می‌دهند که قرار است ما در زندگی چه و که باشیم.

اگر خود را بی‌ارزش و بی‌مقدار تلقی کنی، دیواری به دور خود می‌کشی و مانع رسیدن لطف خدا به خویشتن می‌شوی!

تجربهٔ غواصی کردن در قعر دریا، چشم‌های مرا به روی دنیایی تازه باز کرد. ممکن است بپرسی: «آیا به ریسک‌اش می‌ارزید؟» بی‌درنگ پاسخ خواهم داد: «آری!» اگر از جای امن خود بیرون بیایی، دروازهٔ امکاناتی تازه را به روی خود باز می‌کنی. بدین‌سان، رشد می‌کنی. شجاعت دانستنِ تازه‌ها را داشته باش. شجاعت کشفِ اقلیم‌های تازه را داشته باش. همیشه تازه باش. مبادا نگاه و عمل تو بوی کهنگی به خود بگیرد. به ژرفای دریاها برو و با ماهی‌ها شنا کن. به آسمان پرواز کن و دقایقی همسفر عقاب‌ها باش. از کوه‌ها بالا برو و چشم‌اندازِ زندگی خویش را از قله‌ها تماشا کن. غارنوردی کن و ببین در دل زمین چه می‌گذرد.

«بعضی چیزها هست که می‌توانیم آن‌ها را دگرگون کنیم و می‌کنیم، و بعضی چیزها هست که از اختیار ما بیرون است، بنابراین، آن‌ها را می‌پذیریم.»

همهٔ ما در نگاه خداوند ارزشی ویژه داریم، و باید خود را چنان دوست بداریم که خدا ما را دوست دارد

اگر خود را، همان‌طور که خدا تو را می‌پذیرد و دوست می‌دارد، بپذیری و دوست بداری، در راه دل‌آسودگی و کامیابی قدم گذاشته‌ای.

بی‌تردید، خدا تو را به دنیا آورده است تا بر خوبی‌ها و زیبایی‌های زندگی اضافه کنی.

آری، ما شکست می‌خوریم، زیرا ما انسانیم. ما زمین خواهیم خورد، زیرا راه ناهموار است. اما بدان که شکست تو و زمین خوردن‌هایت نیز پاره‌ای از زندگی زیباست. بنابراین، تردید نکن، رفیق! بجُنب! آیا صبح نزدیک نیست؟

هنگامی که نسبت به توانایی‌های خویش برای رسیدن به هدف‌های زندگیت تردید داری، به کسانی اعتماد کن که می‌خواهند به تو کمک کنند و توان آن را دارند که راهنمایی خوب برای تو باشند.

زندگی تو هر اندازه که بد باشد، باز جای امیدی هست. زندگی به هر اندازه که بد باشد، باز روزهایی بهتر در پیش است

هنگامی که در پنجه‌های غم و یأس اسیر می‌شوی، این حقیقت را به یاد بیاور و خود را تسلا بده. غم، فقط یک احساس است. یأس، فقط یک احساس است. احساسات می‌آیند و می‌روند. احساسات دوام و بقایی ندارند. آری، این نیز بگذرد! آنچه باقی‌ست، لطف الهی‌ست که مستدام است و هرگز تمام نمی‌شود. هستی تو، گواهِ این مدعاست.

گاهی تنها چیزی که نیاز داری این باور است که هر چیزی ممکن است

اگر در زندگی خود چیزی پیدا نمی‌کنی که بابت آن سپاسگزار باشی، پس به فرداهایی بهتر فکر کن و پیشاپیش سپاسگزار روزهای خوب آینده باش.

وقتی به مدرسه رفتم، دیدم که من با بچه‌های دیگر کاملا فرق دارم. در حیاط مدرسه، پدرم در گوشم زمزمه کرد: «پسرم، نگران نباش! خدا اشتباه نکرده است.» اما من فکر می‌کردم وضع من نشان می‌داد که خدا حداقل یک جا اشتباه کرده است. در دل از خدا پرسیدم: «خدایا! چی می‌شد اگر به من فقط یک دست می‌دادی؟ من با همان یک دست، چه کارها که می‌کردم!»

تو فقط زمانی احساس خرسندی خواهی کرد که با تمام وجود خود و شورمندانه زندگی کنی. اجازه نده شهوت داشتن تو را اسیر کند. و گمان نکن اگر فلان و بهمان چیز را داشتی، آنگاه، خیلی خوشحال‌تر از حالا می‌بودی. این نگرش، بر وهم مبتنی‌ست و پایه و اساسِ واقعی ندارد. هنگامی که در میان اشیا به دنبال خوشبختی می‌گردی، هرگز آن را پیدا نمی‌کنی. به اطراف نگاه کن. به درون نگاه کن.

با خدا، آدم کم نمی‌آورد. او می‌دهد، تو فقط توان گرفتنش را داشته باش. این تو هستی که در گرفتن کم می‌آوری.

همهٔ رویدادها روی می‌دهد تا خیری حاصل شود.

رنج ما را به راهی می‌کشاند که در آن راه، ما می‌توانیم به سمت پایین و مغاک یأس سفر کنیم و یا به سمت بالا و دامنه‌های دیدگاهِ سپاس و امتنان.

آنچه مهم است، نحوهٔ سفر کردن توست. مهم آن است که راه زندگی را چگونه می‌پیمایی.

اگر می‌خواهی به شهری دیگر کوچ کنی، شغلی تازه انتخاب کنی، یا حتی اتاق پذیرایی خود را رنگی دیگر بزنی، ابتدا کمی از آن را امتحان کن و سپس تمامی آن را انجام بده. خود را با شتاب به قلب ماجرا پرتاب نکن.

ویلیام جیمز، روانشناس و فیلسوف، که در دانشگاه هاروارد تدریس می‌کرد، گفته است: «بزرگ‌ترین کشفِ دوران معاصر، فهم این نکته است که با تغییر نگاه، زندگی ما نیز دگرگون می‌شود.»

وجودِ به طور کامل ناکاملِ خود را دوست بدار

به یاد داشته باش که خدا به کسانی کمک می‌کند که به خودشان کمک کنند.

خبر خوش آن است که آینده ممکن است صدها بار بهتر از آنی باشد که تو تصورش را کرده‌ای. اما این تو هستی که باید عزم خود را جزم کنی و به سراغ حوادث آینده بروی.

همهٔ ما به عشق محتاجیم؛ مثل گندمزار به آب، مثل ماهی‌ها به آب، مثل دیوانه به خواب، مثل آدم به هوا! آری، ما به عشق محتاجیم. آن کس که از همدلی و شفقت بهره‌مند است، از زندگی بهره‌ای عظیم نصیب‌اش شده است.

آن‌ها می‌دانستند که بعضی چیزها در کنترل آن‌ها نیست، بعضی چیزها فراتر از فهم آن‌هاست. بنابراین، آن‌ها روی چیزهایی متمرکز شده بودند که تحتِ کنترل‌شان بود و می‌توانستند آن را بفهمند. آن‌ها می‌گفتند: «بعضی چیزها هست که می‌توانیم آن‌ها را دگرگون کنیم و می‌کنیم، و بعضی چیزها هست که از اختیار ما بیرون است، بنابراین، آن‌ها را می‌پذیریم.»