بریده‌هایی از کتاب نامه به کودکی که هرگز زاده نشد

اگر دختر به دنیا بیایی، از همان ابتدا باید با خیلی چیزها درگیر باشی. در نهایت هم باید خیلی بجنگی تا ثابت کنی در درون پیکر این موجود لطیف و زیبا فریادی هوشمندانه نهفته است که باید شنیده شود و به گوش دیگران برسد. مادر بودن، معامله نیست. وظیفه هم به حساب نمی آید. فقط حقی ست که از هزاران حق دیگر نصیب ما زن‌ها شده است. قبولاندن این حقیقت به دیگران تلاش زیادی می‌خواهد و واقعا سخت است. شاید نتوانی انجامش دهی. ممکن است بیشتر اوقات و یا همیشه در آن شکست بخوری. اما اصلا نباید ناامید شوی. جنگیدن همیشه از پیروز شدن زیباتر است.

عزیزدلم تو اینطور فهمیده ای که فکر کردن به معنای رنج کشیدن است و عاقل بودن یعنی غم و بدبختی. چه بد که سومین نکته را فراموش کرده ای: تو یادت رفته که رنج و درد نمک زندگی ست و بدون آن‌ها ما نمی توانیم انسان باشیم."

کودکم! زندگی یعنی تلاش و خستگی؛ یعنی جنگی که هرروز تکرار می‌شود و تمامی ندارد و تو برای لحظات شادش که پرانتزهایی بیش نیستند، باید بهای سنگینی بپردازی.

وقتی این حرف‌ها را از زبانش شنیدم، حالت تهوع گرفتم! به حالش تأسف خوردم، بعد گوشی را روی زمین گذاشتم و به این فکرکردم که من روزی عاشق این مرد بودم.

بارداری یک تنبیه و مجازات نیست که طبیعت به خاطر یک لحظه هیجان بخواهد آن را به شما تحمیل کند؛ بارداری معجزه ای است که مانند بارورشدن درختان و ماهی‌ها باید روند طبیعی خودش را طی کند.

شاید اگر از نخستین انسان اولیهٔ مرد یا زن می‌پرسیدند و به او حق انتخاب می‌دادند که آیا دوست داری به این دنیا بیایی یا نه؟ جواب می‌داد: "نه! دوست ندارم به دنیا بیایم." اما هیچکس نظر او را نپرسید.

بالواقع در پنج هفتگی، صورت یا حتی مغز هم نداری. کودکم من درحال حرف زدن با تو هستم، اما تو نمی دانی. راستش آن قدر تاریکی اطرافت را احاطه کرده است که حتی نمی دانی وجود داری: حتی می‌توانم دورت بیندازم و تو هیچوقت نفهمی که من این کار را کرده ام.از هیچ طریقی متوجه نمی شوی که آیا کار درستی در حقت کرده ام و یا کار اشتباه.

دائما این سوال وحشتناک را از خودم می‌پرسیدم که:"نکند دوست نداشته باشی به این دنیا بیایی؟ نکند روزی فریاد بزنی و سرزنشم کنی و بگویی:" چه کسی از تو خواسته بود مرا به دنیا بیاوری؟ چرا مرا گرفتار این دنیا کردی؟" آن وقت باید چه کار کنم؟؟ کودکم!

می‌دانم که دنیای ما زن‌ها توسط مردها و برای خودشان ساخته شده است. استبداد و زورگویی آن‌ها از قدیم الایام است و در نهادشان ریشه ای عمیق و قدیمی دارد. مرد به معنای هم زن و هم مرد است، بشر یعنی تمامی انسان ها. وقتی کسی از قتل و آدمکشی حرف می‌زند، چه فرقی می‌کند که قاتل زن باشد یا مرد، مهم آدمکش بودن است. قهرمان‌ها هم همگی مرد هستند: از پرومتئوس (فرزند پاپتوس) خدای آتش و ایکاروس که سعی می‌کرد پرواز کند گرفته تا حضرت عیسی مسیح که لقب پسرخداوند و روح القدس را به او داده اند. اما مادران این افراد را زنانی جلوه داده اند که انگار به جز زاییدن و پرورش فرزندانشان هیچ فایدهٔ دیگری ندارند. با همهٔ این‌ها و فقط بخاطر همین یک دلیل (زایمان کردن) احساس می‌کنم که زن بودن واقعا شگفت انگیز است

عزیزدلم خدا علامت تعجبی در زندگیِ ماست که همهٔ تکه های شکسته را به همدیگر می‌چسباند

عشق یک دروغ بزرگ است که فقط برای آرام کردن و سرگرم ساختن آن‌ها اختراع شده است

تقدیم به همهٔ کسانی که از تر دید نمی هراسند و در جستجوی چراهای زندگی هستند، بدون اینکه ذره ای خسته شوند و با همهٔ درد و رنج‌ها به هر قیمتی ادامه می‌دهند به همهٔ کسانی که بر سر دو راهی قرا رگرفته اند تا زندگی را به شخصی ببخشند یا از او دریغ کنند... این کتاب هدیه ای ست از یک زن برای همهٔ زنان...و کتابی ست که به مر دان کمک خواهد کرد تا بفهمند...

البته خیالت راحت باشد، من از هیچ کسی نمی ترسم، اصلا به بقیه اهمیت نمی دهم. از خدا هم نمی ترسم چون به او طور دیگری اعتقاد دارم!

زندگی یعنی تلاش و خستگی؛ یعنی جنگی که هرروز تکرار می‌شود و تمامی ندارد و تو برای لحظات شادش که پرانتزهایی بیش نیستند، باید بهای سنگینی بپردازی.

" عشق همان احساسی ست که مادری نسبت به فرزندش دارد و وقتی کودک بی پناه، تنها و بی دفاعش را درآغوش می‌گیرد و می‌فشارد این احساس بروز می‌کند."

چیزی که درک نمی کنم این است که چرا وقتی زنی خبربارداری اش را به بقیه می‌دهد، همه دورش جمع می‌شوند، دستش را می‌فشارند و عاجزانه از او می‌خواهند کارسنگین انجام ندهد و زیاد حرکت نکند. مثلا به او می‌گویند:" وای!! بارداری؟؟ تبریک می‌گویم. بیا اینجا بنشین و استراحت کن. اما در مورد من همه ساکت می‌شوند، زبانشان بند می‌آید و بعد دربارهٔ سقط جنین حرف می‌زنند.

فقط کسانی که زیاد گریه می‌کنند، قدر زندگی را با تمام زیبایی هایش می‌دانند و اینقدر قشنگ می‌خندند.

بیا اینجا کنارمن. سر کوچکت را روی این بالش بگذار؛ تا بخوابیم و همدیگر را در آغوش بگیریم. من تو را، و تو من را... به هیچکس دیگری هم اجازه نمی دهیم کنارمان بیاید... چطور است؟؟

خودمانیم اما تو بدون ذره ای رحم و دلسوزی، همهٔ وجودم را تصاحب کرده ای.

ما همیشه به سمت کسانی شلیک می‌کنیم که اسلحه شان را به سمت ما گرفته اند

همیشه شما مردها همین کار را می‌کنید. می ترسید و بعد ما زن‌ها را تنها می‌گذارید. بعد هم برمی گردید و می‌گویید وظیفهٔ پدری تان است. اما برای پدر بودنتان چه بهایی می‌پردازید؟؟

دلم برایت تنگ شده کودکم! و جای خالی ات را مثل نداشتن دست، چشم یا صدا احساس می‌کنم. البته باید اقرار کنم که کم تر از دیروز و امروز صبح دلتنگت هستم. عجیب است، اما بزرگی می‌گفت دردها ساعت به ساعت رنگ می‌بازند تا اینکه بین دو پرانتز قرار می‌گیرند.

جنگیدن همیشه از پیروز شدن زیباتر است. همان طور که پیمودن مسیر به مراتب لذت بخش تر از رسیدن به مقصد است. وقتی برنده شوی و یا به مقصد برسی، همهٔ احساسی که بعد از کمی خوشحالی در تو به وجود می‌آید، خلأیی بزرگ است. و برای غلبه کردن بر این احساس، مجبور می‌شوی دوباره راه سفر ببندی و به دنبال هدفی جدید بروی.

مادر بودن، معامله نیست. وظیفه هم به حساب نمی آید. فقط حقی ست که از هزاران حق دیگر نصیب ما زن‌ها شده است.

دنیا تغییر می‌کند ولی مثل سابقش باقی می‌ماند.

فرزندم! واقعا متأسفم. اما باید بگویم که مجبوریم به چنین رفتارها و کارهایی عادت کنیم. تو وارد دنیایی خواهی شد که با وجود این همه تغییر و تحول در آن، زنی را که ازدواج نکرده، اما حامله است را به چشم یک انسان بی مسئولیت و لااوبالی نگاه می‌کنند.

قلب و مغز انسان‌ها جنسیت حالی اش نمی شود، رفتار هم همینطور. این نکته را هیچوقت فراموش نکن.

تقدیم به همهٔ کسانی که از تر دید نمی هراسند و در جستجوی چراهای زندگی هستند، بدون اینکه ذره ای خسته شوند و با همهٔ درد و رنج‌ها به هر قیمتی ادامه می‌دهند به همهٔ کسانی که بر سر دو راهی قرا رگرفته اند تا زندگی را به شخصی ببخشند یا از او دریغ کنند... این کتاب هدیه ای ست از یک زن برای همهٔ زنان...و کتابی ست که به مر دان کمک خواهد کرد تا بفهمند...

«دلیلی برای دروغ نیست من هم مانند بسیاری از هم جنسانم این حقیقت را انکار نمی کنم، آن چه از زبانِ قهرمان این کتاب روایت کرده ام، ماجرایی ست که در زمانی نه چندان دور برای خودم اتفاق افتاده است!! آری! من حامله شدم و به طفلی که در شکمم داشتم عشق ورزیدم و....!!!!»

ن از هیچ کسی نمی ترسم، اصلا به بقیه اهمیت نمی دهم. از خدا هم نمی ترسم چون به او طور دیگری اعتقاد دارم! از درد کشیدن هم نمی ترسم. همهٔ ترس من بخاطر توست! تویی که سرنوشت، بالاجبار از هیچ جدایت کرده و حالا به وجود من چسبیده ای.می دانستم که روزی می‌آیی اما هیچوقت مشتاق خوشامدگفتن تو به این دنیا نبودم. مدت هاست انتظارت را می‌کشم، اما هیچوقت آمادگی روبه رو شدن با تو را نداشتم، چون دائما این سوال وحشتناک را از خودم می‌پرسیدم که:"نکند دوست نداشته باشی به این دنیا بیایی؟ نکند روزی فریاد بزنی و سرزنشم کنی و بگویی:" چه کسی از تو خواسته بود مرا به دنیا بیاوری؟ چرا مرا گرفتار این دنیا کردی؟" آن وقت باید چه کار کنم؟؟ کودکم!