کتاب فرمانده مسعود

احمدشاه مسعود دانشجوی مهندسی در دانشگاه کابل بود که به‌خاطر مبارزه تحصیل را رها کرد اما به گفته دوستانش همواره یکی از بزرگ‌ترین آرزوهای او به پایان رساندن تحصیلاتش بود؛ شاید به همین دلیل هم بارها دانشجویانی را که به عشق مبارزه و پیوستن به جبهه‌های او به پنجشیر می‌رفتند بازمی‌گرداند. مسعود به آن‌ها می‌گفت بروید و هر وقت درس‌تان تمام شد، دوباره بازگردید، افغانستان به جوانان تحصیل‌کرده و متخصص نیاز دارد.

اما روزی می‌رسد که همه دنیا خودشان به ما پیشنهاد کمک خواهند داد و آن روز زیاد دور نیست؛ چراکه طالبان نمی‌تواند برای همیشه چهره خود را پنهان کند و دیر یا زود چهرهٔ واقعی آنها افشا می‌شود و دنیا متوجه این خطر خواهد شد

پدرم به خانه می‌آمد از همه‌چیز ما سؤال می‌کرد؛ از درس ما، از کار ما، از اینکه چقدر هنر بلد هستیم و چه نوع هنری. همیشه به ما می‌گفت که هنری بلد باشید، نقاشی کنید و موسیقی یاد بگیرید.

وقتی که من آنها را دیدم گفتم که هزاره‌گک‌ها آمدند، یک‌دفعه دیدم که پدرم چنان برافروخته شد که گویی قیامت شده است و به من گفت همهٔ ما یکی هستیم، فکر نکنی که تو برتر از دیگران هستی. من خیلی ترسیده بودم. او هیچ وقت قومی فکر نمی‌کرد.

می‌گفت ما نجار نیستیم اما می‌فهمیم که تخته کج است.

همیشه در دلم با او حرف می‌زنم و می‌گویم زمان خوبی رفتی، با همان عشقی که به وطن و ملت خودت داشتی تمام قدرتت را به کار گرفتی و هر کاری که می‌توانستی کردی و حالا زمان آن رسیده که همه‌جا به دنبالت می‌گردند و نمی‌توانند مثل تو را بیابند.

، پدرم می‌خواست تمام فکر و ذکرش مدیریت جنگ و مدیریت افغانستان باشد. او به فکر کاری بسیار کلان (بزرگ) بود که طالبان شکست بخورند و دولت به وجود بیاید. اول دولت موقت به وجود بیاید و بعد از آن انتخابات برگزار شود.

پول امارات و عربستان، نقشهٔ آمریکا و انگلیس و اجرای پاکستان، طالبان را به وجود آورده است. این مربع از طالبان حمایت می‌کرد و مثلث تهران و دهلی و مسکو از مسعود حمایت می‌کرد

مسعود مجموعه‌ای از عظمت‌های مختلف بود و یک رهبر طبیعی برای ما و افغانستان بود.

وقتی که به جبل‌السراج رفت و گفت که اینجا باید یک شهرک درست شود و با انرژی بادی برق آن را تأمین کنیم، با اینکه تازه عملیات تمام شده بود و خسته بود ولی باز هم به فکر برق و آب کابل و برق شمال بود.