بریده‌هایی از کتاب فراسوی نیک و بد

آن کس که با هیولاها می‌جنگد، باید مراقب باشد که خود بدل به هیولا نشود. اگر مدتی طولانی به پرتگاهی بنگری، پرتگاه نیز به تو چشم می‌دوزد.

زیاده از خویش سخن گفتن راهی است برای پنهان کردن خویشتن.

بسیار کم‌شمارند کسانی که مستقل باشند، زیرا این امتیاز افراد قدرتمند است.

سخن مادام دو لامبر به پسرش: «عزیزم، هیچ کاری جز دیوانگی نکن، زیرا این کار بس لذتبخش است.» در ضمن این هوشمندترین سخنی است که کسی به پسرش گفته است.

فکر به خودکشی راهی موثر برای تسلی خاطر است و با آن می‌توان به‌خوبی از پس برخی شب‌های سخت برآمد.

هر قومی دورویی خاص خود را دارد و آن را فضیلت می‌نامد.

هر جا ملت می‌خورد و می‌آشامد و حتی آنجا که امری را گرامی می‌دارد، همیشه بوی گند می‌آید. پس اگر می‌خواهید هوای پاک تنفس کنید، به کلیسا نروید...

هر جا بر این زمین تاکنون روان‌نژندی دینی بروز کرده است، آن را درآمیخته با سه دستور خطرناک می‌بینیم، یعنی تنهایی، روزه و خودداری جنسی.

پدر و مادر ناخواسته فرزند خویش را شبیه خود می‌کنند و نام «تربیت» را بر آن می‌گذارند. هیچ مادری هرگز در ژرفای دل خویش تردید نمی‌کند که با کودک خویش صاحب کسی شده است و هیچ پدری نیست که از حق خویش بگذرد و فرزند را تسلیم ارزشگذاری و مفاهیم خویش نکند. آری، حتی روزگاری پدران در باب مرگ و زندگی نوزاد (همانند آلمانی‌های قدیم) خویش هر تصمیمی می‌خواستند می‌گرفتند. درست به سان پدر، امروز آموزگاران، طبقه‌های اجتماعی، روحانی و امیر در وجود هر انسانی فرصتی تازه را برای تصاحبی تازه می‌یابد. در نتیجه...

آنچه از سر عشق انجام می‌شود، فراسوی نیک و بد است.

خویشتن را کالبدشکافی کنید!

آموختن ما را دگرگون می‌کند و همان کاری را انجام می‌دهد که تغذیه می‌کند

هیچ کس به اندازهٔ فردی خشمگین دروغ نمی‌گوید.

هر فلسفه‌ای فلسفه‌ای دیگر را پنهان می‌کند و هر نظری مخفیگاهی، هر واژه‌ای نقابی است.

ما را به خاطر فضیلتها بیشتر کیفر می‌دهند

بیایید اعتراف کنیم که حد و مرز برای ما غریب است و مشتاق امور بی‌کران و بی‌حد و مرز هستیم.

احساس‌های عاطفی بین زن و مرد از نظر سرعت متفاوت است و به همین دلیل سوءظن بین زن و مرد هرگز پایان نخواهد پذیرفت.

شرم از کاری غیراخلاقی پله‌ای از پلکانی است که در پایان آن از اخلاق‌گرایی خود شرم می‌کنیم.

باید به‌کجا چشم امید بدوزیم؟

آه، چه سادگی مقدسی! انسان در چه سادگی و فریب شگفت‌انگیزی زندگی می‌کند! اگر چشمی برای دیدار این شگفتی داشته باشیم، هرگز از این شگفت‌زدگی نخواهیم رست! چه روشن و رها و سهل و ساده کرده‌ایم هر آنچه را که گرداگرد ما را فرا گرفته است! چه نیک بلدیم که حواس خویش را گذرگاهی برای امور سطحی و اندیشهٔ خوش را شهوتی خدایی برای جهش‌ها و خطاها بدانیم!

بس نیک و عالی است که مخالفان خاص خویش را داشته باشیم!

روانی که می‌داند دوستش دارند، ولی خودش کسی را دوست ندارد، ژرفای وجودش را آشکار می‌کند، یعنی آن رسوب‌ها بالا می‌آیند.

از روح انسان نمی‌توان آنچه را که نیاکانش با بیشترین علاقه و پیوسته انجام داده‌اند، پاک کرد.

«او مرا می‌ستاید، پس به من حق می‌دهد.» این خریت در نتیجه‌گیری، نیمی از زندگی ما گوشه‌نشینان را تباه می‌کند، زیرا خران را به همسایگی و دوستی با ما وامی‌دارد.

به هنگام زخم‌ها و صدمه‌های گوناگون، روان پست و خشن بهتر از روان والا است، زیرا خطرهای انسان والا بزرگ‌تر است و احتمال آن بیشتر که باعث نابودی و تیره‌بختی او شود و حتی به دلیل گوناگونی شرایط زندگی او، این خطرات بس بزرگ است. اگر انگشتان بزمجه قطع شود، به جایش انگشتی دیگر درمی‌آید، ولی در مورد انسان چنین نیست.

«هر جا انسان هیچ نبیند و لمس نکند، دیگر نباید به دنبال چیزی بگردد.»

پیرترین و جوان‌ترین مارها چنین می‌گویند: «هر جا درخت معرفت است، همان جا بهشت است.»

چنان که پرهیز از داوری‌های نادرست، همان پرهیز از زندگی و نفی آن است. ناحقیقت را شرط زندگی دانستن، یعنی به شیوه‌ای خطرناک در برابر احساس‌های معمول در باب ارزش‌ها مقاومت کردن و هر فلسفه‌ای که جسارت چنین کاری را داشته باشد، یکه و تنها به فراسوی نیک و بد گام نهاده است

آنچه در روشنایی رخ می‌دهد، در تاریکی نیز ادامه می‌یابد، یا شاید هم برعکس

خوشا به حال فراموش‌کاران، زیرا آنان از پس حماقت‌های خویش نیز «برمی‌آیند».