بریده‌هایی از کتاب پاداش

زندگی هیچ‌گاه به‌خاطر پیشامدها غیرقابل‌تحمل نمی‌شود. تنها نبود هدف و معناست که می‌تواند زندگی را غیرقابل‌تحمل کند.

ریدریش نیچه، فیلسوف آلمانی، بیان می‌کند که بهترین پاداش‌های زندگی در پی تجربه‌های مصیبت‌بار به دست می‌آید.

هرچه افراد تلاش بیشتری صرف کنند، بیشتر به ساخته‌هایشان اهمیت خواهند داد.

سرچشمهٔ بسیاری از انگیزه‌های ما تلاش برای غلبه بر حس درماندگی و بازیافتن حتی مختصری از کنترل زندگی است.

اگر پول داشته باشیم، ترجیح می‌دهیم افرادی را استخدام کنیم که خانه را برایمان تمیز کنند، به باغچه برسند یا سیستم‌های وای‌فای را برایمان نصب کنند تا درگیر دردسرهای معمول این کارها نشویم. اما به لذت بلندمدتی فکر کنید که با صرف‌نظرکردن از این کارها از دست می‌دهیم. به‌این‌ترتیب، آیا می‌توان گفت که وقتی به‌جای درگیرشدن با زحمتِ این‌طور کارها آن‌ها را به افراد دیگر می‌سپاریم هزینهٔ گزافی متحمل شده‌ایم؟ هزینهٔ بیگانه‌ترشدن با کاری که می‌کنیم، با غذایی که می‌خوریم، با باغچه‌هایمان، با خانه‌هایمان و حتی با زندگی اجتماعی‌مان.

زندگی هیچ‌گاه به‌خاطر پیشامدها غیرقابل‌تحمل نمی‌شود. تنها نبود هدف و معناست که می‌تواند زندگی را غیرقابل‌تحمل کند

حقیقت این است که ما هیچ‌وقت بزرگ نمی‌شویم.

برای اولین‌بار در زندگی حقیقت را دیدم، حقیقتی که انگار شاعران بسیار جمع شده و آن را در یک شعر جای داده بودند، حقیقتی که انگار متفکران بسیار جمع شده و آن را نهایت حکمت خوانده بودند. آن حقیقت این بود: عشق، معنا و پیوند بنیادی‌ترین و والاترین هدفی است که انسان می‌تواند به دنبالش باشد. پس از آن، به معنای بزرگ‌ترین راز نهفته در اشعار و افکار و اعتقادات انسان پی بردم: رستگاری بشریت از رهگذر عشق و در گرو عشق است

زندگی هیچ‌گاه به‌خاطر پیشامدها غیرقابل‌تحمل نمی‌شود. تنها نبود هدف و معناست که می‌تواند زندگی را غیرقابل‌تحمل کند.

هر وقت احساس بی‌حوصلگی یا بی‌انگیزگی کردیم، می‌توانیم از خودمان این سؤال را بکنیم: «چطور کاری که من می‌کنم می‌تواند به دیگری کمک کند؟

دریافتم که سرچشمهٔ بسیاری از انگیزه‌های ما تلاش برای غلبه بر حس درماندگی و بازیافتن حتی مختصری از کنترل زندگی است.

زندگی هیچ‌گاه به‌خاطر پیشامدها غیرقابل‌تحمل نمی‌شود. تنها نبود هدف و معناست که می‌تواند زندگی را غیرقابل‌تحمل کند.

تأیید نوعی جادوی انسانی است، یک رابطهٔ انسانی کوچک، هدیه از یک نفر به نفر دیگر که نتیجهٔ بسیار بزرگ‌تر و پرمعناتری در پی دارد.

تفاوت زیادی میان خوشحالی و معناداربودن وجود دارد. شاید فکر کنید که اگر همهٔ وقتتان را به خوردن موهیتو در یک ساحل زیبا (یا هر فعالیتِ دیگری که موردنظر شماست) صرف کنید، خوشحال خواهید بود و اینکه اگر بتوانید همیشه روزهایتان را این‌طور پر کنید، تا ابد خوشحال می‌مانید. اما اگرچه چند روز لذت‌طلبی می‌تواند جالب باشد، اما نمی‌توانم تصور کنم که کسی با گذران روزها، هفته‌ها، ماه‌ها و سال‌هایش به این شکل همچنان خوشحال باشد.

تفاوت زیادی میان خوشحالی و معناداربودن وجود دارد. شاید فکر کنید که اگر همهٔ وقتتان را به خوردن موهیتو در یک ساحل زیبا (یا هر فعالیتِ دیگری که موردنظر شماست) صرف کنید، خوشحال خواهید بود و اینکه اگر بتوانید همیشه روزهایتان را این‌طور پر کنید، تا ابد خوشحال می‌مانید. اما اگرچه چند روز لذت‌طلبی می‌تواند جالب باشد، اما نمی‌توانم تصور کنم که کسی با گذران روزها، هفته‌ها، ماه‌ها و سال‌هایش به این شکل همچنان خوشحال باشد.

پژوهش انجام‌شده دربارهٔ تفاوت‌های میان معنا و خوشحالی نشان می‌دهد که آنچه به ما حس معنا را منتقل می‌کند الزاماً خوشحالمان نمی‌کند.

هرچه افراد تلاش بیشتری صرف کنند، بیشتر به ساخته‌هایشان اهمیت خواهند داد.

زمانی که برای کاری تأیید می‌شویم، حاضریم به‌ازای پول کمتر بیشتر کار کنیم و زمانی که تأیید نمی‌شویم، بخش زیادی از انگیزه‌مان را از دست می‌دهیم.

انگیزه، به‌عنوان عاملی پنهان، تقریباً در تمام کارها و حرکات ما نقش داشته و مثل یک نیروی محرکهٔ روحی ما را بر آن می‌دارد که سختی‌ها و ناخوشی‌ها را برای رسیدن به هدفی والاتر تحمل کنیم.

دریافتم که سرچشمهٔ بسیاری از انگیزه‌های ما تلاش برای غلبه بر حس درماندگی و بازیافتن حتی مختصری از کنترل زندگی است.

فریدریش نیچه، فیلسوف آلمانی، بیان می‌کند که بهترین پاداش‌های زندگی در پی تجربه‌های مصیبت‌بار به دست می‌آید.

علاوه‌بر درک کلی‌مان از پیچیدگی انگیزهٔ انسان، دیگر چه درس مشخصی از این کتاب گرفتیم؟ مشخص شد که پول، بین این همه نیروی انگیزاننده در جهان، آن انگیزانندهٔ قدرتمند و ساده‌ای نیست که اکثر ما فکر می‌کنیم. در حقیقت، پول حتی گاهی نقش ضدانگیزه را بازی می‌کند. همین‌طور آموختیم که همهٔ ما بالأخره در جایی به مهاجمان (یا حتی قاتلان) انگیزهٔ انسان بدل می‌شویم، آن هم زمانی که کار دیگران را نادیده می‌گیریم، نقد می‌کنیم، بی‌ارزش می‌کنیم یا از بین می‌بریم. همین‌طور آموختیم که تأثیر انواع و اقسام نیروهای نامحسوس و عاطفی بر روی ما بسیار بیشتر از آن چیزی است که گمان می‌کنیم

اگر می‌خواهید افراد را بی‌انگیزه کنید، راهش «خردکردن» کارشان است، بااین‌حال خیلی راحت و با نادیده‌گرفتن تلاش‌هایشان هم می‌توانید به همان نتیجه برسید.

وقتی سخت‌تر کار می‌کنیم و کمی زمان و کار بیشتری صرف می‌کنیم، احساس مالکیت دل‌نشین‌تری به ما دست می‌دهد و از ثمرهٔ کارمان لذت بیشتری می‌بریم.

انگیزه، اغلب، ما را به‌سوی دستاوردهای مشکل، چالش‌برانگیز و دردآور هدایت می‌کند.

سرچشمهٔ بسیاری از انگیزه‌های ما تلاش برای غلبه بر حس درماندگی و بازیافتن حتی مختصری از کنترل زندگی است.

وقتی دربارهٔ انگیزهٔ انسان سخن می‌گوییم، اگر روی احساس پیوند، معنا، مالکیت و تفکر بلندمدت سرمایه‌گذاری کنیم، می‌توانیم انرژی دائمی داشته باشیم. و اگر بتوانیم از این نیروها به‌شکل صحیحی بهره ببریم، بازده این سرمایه‌گذاری روی انگیزهٔ انسان بسیار گسترده خواهد بود. ناگفته پیداست که ما هنوز فاصلهٔ زیادی تا درک همهٔ پیچیدگی‌های انگیزه داریم، بااین‌حال مسیر درک هزاران نکتهٔ ظریف و عجیب مرتبط با انگیزه با عین غلیظ مسیری هیجان‌انگیز، جذاب، پراهمیت و ثمربخش خواهد بود. و اگر این کار را به‌درستی انجام دهیم، در این مسیر به رازهای بیشتری دربارهٔ کارایی، عشق و معنا دست خواهیم یافت. عجب مسیر انگیزه‌بخشی!

به نظر می‌رسد که این علاقه به سفارشی‌کردن، در وهلهٔ اول، بیشتر به ترجیحات مربوط است. ما قرمز را به بنفش ترجیح می‌دهیم، چرا؟ چون قرمز را بیشتر دوست داریم. اما واقعیت این است که سفارشی‌سازی منافع دیگری هم دارد: با انتخاب رنگ قرمز، آن کالا را کمی بیشتر مالِ خود می‌کنیم. هر بار که رنگ جدیدی برای کفشمان انتخاب می‌کنیم، بیش‌ازپیش آن را به خودمان پیوند می‌زنیم. هرچه بیشتر برای طراحی یک کالا زحمت بکشیم، احتمال لذت‌بردن از محصول نهایی بیشتر است.

اگر می‌خواهید افراد را بی‌انگیزه کنید، راهش «خردکردن» کارشان است، بااین‌حال خیلی راحت و با نادیده‌گرفتن تلاش‌هایشان هم می‌توانید به همان نتیجه برسید.

اما حقیقت این است که ما هیچ‌وقت بزرگ نمی‌شویم