بریده‌هایی از کتاب دو استکان عرق چهل گیاه

حالا تو بخند خنده ابتدای فراموشی است!

ما غذا را با غصه‌های تمام جهان می‌خوریم و سیر می‌شویم

ای کاش آسمان بودم حتا اگر تنها یک پرنده در من پر می‌زد

دیگر برای همقد شدن با اهالی زمین خودم را هرس نخواهم کرد

تقدیر نانوشته‌ترین وهم آفرینش است این را از تکه‌ای آهن آموختم خمپاره‌ای که هرگز عمل نکرد

ای کاش آسمان بودم حتا اگر تنها یک پرنده در من پر می‌زد

ما برای حفظ تصاویر مضحک اجدادمان دیوار را به رسمیت شناختیم!

طبیعت این فصل این‌طوری‌ست که در باغچهٔ خانه‌ام بذر می‌کارم از آن‌سوی زمین سبز می‌شود

از کلاغ‌ها و گربه‌ها هم کاری برنمی‌آید من اما، به دریا تکیه داده‌ام و در خوابی عمیق و متلاطم نهنگ می‌شوم

جنگل ردپای باران است ویرانه ردپای توفان من ردپای توام همیشه پشت در خانه‌ات تمام می‌شوم

ین‌جا فرانسه نیست! عقب‌نشینی هم از قواعد بازی‌ست برگردیم ما هشتاد میلیون هم که باشیم قدر هشت سرباز چوبی که نیستیم

این‌جا جای همه‌چیز باهم عوض شده است پنجره دیواری است که باز و بسته می‌شود

تا ابد خون سرفه می‌کند