بریده‌هایی از کتاب نمسیس فرشته‌ی انتقام و عدالت

صدایی از دور در میانهٔ تاریکی.

به خود گفت: ـ وقتی آدم پیش از خوابیدن دربارهٔ مسئله‌ای فکر کند ممکن است شب برایش مشاور خوبی باشد، امیدوارم این امر دربارهٔ من هم صدق کند.

تا موقعی که آدمی نمرده است نمی‌توان گفت خوشبخت است، فقط می‌توان گفت بخت تاکنون با او یار بوده است.

همین چیزها را به شما گفت؟ پروفسور گفت: خیر، چیزی که گفت این بود که شما درک بسیار عمیقی از بدی دارید.

زندگی را بخشی از زمان می‌دانم که به خودی خود کامل است. مگر ت. اس. الیوت نگفت: زمان زندگی گل سرخ و زمان زندگی درخت سرخ‌دار برابرند؟

اما آدم تا حرکت نکند به مقصد نمی‌رسد.

ـ جوانمرگ شدن همیشه غم‌انگیز است. خانم تمپل گفت: نمی‌دانم. این کلمات را با لحنی که عجیب متفکرانه می‌نمود بر زبان آورده بود. خانم مارپل گفت: آدم خیلی چیزها را از دست می‌دهد. ـ یا از خیلی چیزها می‌گریزد. بلاها و مصیبت‌ها.

امید که امواج اقیانوس عدالت و جریان جاودانی سیل راستی ما را به کام درکشد. آموس (۳۵)، پیامبر نفرین شده

سکس جای عشق را نمی‌گیرد. اگر همراه عشق باشد چه بهتر. دوست داشتن، همان‌طور که به هنگام عقد ازدواج گفته می‌شود، در خوشبختی و در بدبختی است، در ثروت و در فقر است، در بیماری و در سلامتی است. این چیزی است که اگر همدیگر را دوست دارید و می‌خواهید با هم ازدواج کنید به آن متعهد می‌شوید.

اگر عقیدهٔ مرا بخواهی تخته‌سنگ‌ها معمولاً همان‌جایی که هستند می‌مانند.

دختران بی‌شعور، نظر من که این است. لااقل بیشترشان بی‌شعور بودند. البته این هم هست که مادران این روزها کمتر وقت می‌کنند به دختران‌شان برسند. حالا همه کار می‌کنند. خانم مارپل با این نظر موافق بود اما صلاح ندانست وقتش را با صحبت دربارهٔ گرایش‌های امروزی تلف کند

جهان‌گردی خوشایند است اما خسته‌کننده نیز هست.

ـ پول در هر سن و سالی به درد می‌خورد. ـ می‌توانم به سازمان‌های خیریه‌ای که می‌شناسم بدهم. البته همیشه کسانی هم هستند که مایلم برای‌شان کاری انجام بدهم و حساب بانکی‌ام مانع می‌شود. از این‌ها گذشته انکار نمی‌کنم که علائقی هست، یعنی آرزوهایی، که هرگز نتوانستم یا نخواستم به آن‌ها بپردازم

کینه بالاخره با گذشت روزگار رنگ می‌بازد. البته به‌طور مصنوعی می‌شود آن را زنده نگاه داشت. اما در طول سال‌ها بالاخره از شدتش کاسته می‌شود. کینه به‌اندازه عشق نیرومند نیست.

امید که امواج اقیانوس عدالت و جریان جاودانی سیلِ راستی ما را به کام کشد.

شاید به نشانه‌هایی کمی خاص برخورده باشم. اما نشانه‌ها هرگز واقعیات نیستند.

کشتی‌هایی که در دل شب از کنار هم می‌گذرند و در لحظهٔ گذر با هم حرف می‌زنند. یک علامت نورانی، صدایی از دور در میانهٔ تاریکی.

وقتی آدم پیش از خوابیدن دربارهٔ مسئله‌ای فکر کند ممکن است شب برایش مشاور خوبی باشد