بریده‌هایی از کتاب فانوسی میان اقیانوس‌ها

«حرف واقعی هیچ‌وقت به زبون نمی‌آد.

من این شیوهٔ دشوار رو یاد گرفتم که برای داشتن هر نوع آینده‌ای که به دست آوردی باید امیدت رو از گذشته‌ای که مدام رنگ عوض می‌کند قطع کنی.

مادر بودن چه کار رازآمیزی است. با خود فکر کرد یک زن تا چه اندازه باید شجاع باشد که این کار را بر عهده بگیرد

آدم هیچ‌وقت نمی‌دونه که از چی باید شکرگزار باشه

«عشق بزرگ‌تر از کتاب‌های قانونه،

آخه زندگی از کجا ناشی می‌شه؟» «مهمه که از کجا ناشی می‌شه؟» تام باتردید پرسید «مهمه؟» «این یه رازیه که ما ازش سر درنمی‌آریم.» «بارها پیش اومده بود که من جواب می‌خواستم. همین‌قدر می‌تونم به‌ت بگم. بارها پیش اومده که آخرین نفس کشیدن یه آدم رو به چشم خودم دیده‌م، می‌خواستم ازش بپرسم کجا داری می‌ری. تو درست چند ثانیهٔ پیش درست همین جا کنار من بودی، و حالا چندتا گلولهٔ سربی سوراخ‌هایی در پوست تو به وجود آورده، چون اون‌ها تو رو خیلی سریع زدن، و ناگهان یه جای دیگه‌ای هستی. این چه‌طور می‌تونه امکان داشته باشه؟»

دنیا را در نظر می‌گیرد که بدون او به راه خود ادامه داده است، ماجراهایش نقش خود را می‌زنند چه او باشد چه نباشد.

کار درست و نادرست مثل مارهای نکبتی می‌مونن: چنان درهم گره خورده‌ن که نمی‌تونی بگی کدوم به کدومه تا وقتی هر دوی اون‌ها رو با یه تیر بزنی، و اون وقت هم که خیلی دیره

بعضی وقت‌ها زندگی روی بدش رو نشون می‌ده. بعضی وقت‌ها حسابی پوست تنت رو می‌کَنه. گاهی هم درست وقتی که فکر می‌کنی بدترین کارها رو باهات کرده، برمی‌گرده و تکهٔ گندهٔ دیگه‌ای رو هم می‌کَنه

باز هم بعدها یادبودهای زمانِ جنگ سر از خاک برمی‌آوردند تا آن‌ها را نه بر پایهٔ خسران، بلکه بر پایهٔ چیزی که به سودشان تمام شده بود، شرح و بسط بدهند و بگویند پیروز شدن چه خوب است. برخی زیرلب زمزمه‌کنان می‌گفتند «پیروزی با مرگ چه پیروزی فقیرانه‌ای است!»

گاهی خوبه که گذشته رو به دست گذشته بسپری.

«هیچ‌وقت از خندیدن عذرخواهی نکن.»

گاهی خوبه که گذشته رو به دست گذشته بسپری.»

مردم مدت مدیدی حالت گیج و آشفتهٔ بازیکنانی را داشتند که انگار ناگهان قواعد بازی عوض شده باشد. سخت کوشیده بودند که خودشان را با این فکر دلداری بدهند که پسرهای‌شان بیهوده کشته نشده‌اند. آن‌ها بخشی از تلاش شکوهمند برای حق و حقیقت بودند. اما لحظه‌هایی بود که نمی‌توانستند آن را باور کنند و آوای خشم و نومیدی را در خود خاموش کنند؛ نومیدی و خشمی که می‌خواست راه خود را با زخم و خراش از میان گلوی آن‌ها به بیرون باز کند، درست مانند پرنده‌ای ماده.

تمام شب آسمون غرق در انبوه ستاره‌هاست، و دیدن سُر خوردن صورت فلکی از این‌طرف به اون‌طرفِ آسمون مثل تماشای صفحهٔ یه ساعته. وقتی بدونی که اون‌ها دوباره تو آسمون ظاهر می‌شن، هر چه‌قدر هم روز بدی بوده باشه، هر چه‌قدر هم اوضاع ناخوشایندی باشه، باعث آرامش می‌شن.

هیچ‌وقت امیدم را از دست ندادم، امید به این‌که تو می‌آیی.

هنوز روزهای بیشتری در راه است که بتوان در این زندگی سفر کرد. و او خوب می‌داند مردی که پا در راه سفر می‌گذارد در طی مسیر و برخورد با دیگران شکل می‌گیرد. جای زخم‌ها گونه‌ای دیگر از خاطره است. ایزابل پاره‌ای از وجود اوست، هر کجا که هست، درست همان‌گونه که جنگ، فانوس دریایی و اقیانوس پارهٔ تن اوست. به‌زودی زود روزها راه را بر زندگی‌شان خواهند بست، علف روی گورهای‌شان سبز خواهد شد، تا آن‌جا که از داستان آن‌ها تنها سنگ قبری سوت‌وکور باقی می‌ماند.

او خوب می‌داند مردی که پا در راه سفر می‌گذارد در طی مسیر و برخورد با دیگران شکل می‌گیرد.

جنگ و سربازی آدم رو عوض می‌کنه

البته همیشه از دست دادن فرزندان آزمونی بوده است که باید آن را تحمل کرد. بارداری هرگز این تضمین را با خود نداشت که حتماً نوزاد زنده به دنیا بیاید، یا اگر هم به دنیا بیاید عمری طولانی در این دنیا داشته باشد.

آخرین حرفی که این آقا، طفلکی، نیاز داره حرف‌های پر از یأس و نومیدی شماست

او باید به چیزی محکم و استوار متوسل شود، زیرا اگر چنین کاری نمی‌کرد ــ کسی چه می‌دانست کِی و کجا ــ ذهن و روحش همچون بادکنکی بی‌آن‌که بترکد از هم می‌پاشد.

زندگی‌ها بر باد رفته، نشانه‌ها بر جا مانده بود. و دربارهٔ یأس و نومیدی بشر که غم و اندوه نابودش کرده بود به فکر فرورفت. برای رانده شدن به لبهٔ پرتگاه نیازی نبود که انسان در جنگ شرکت کند.

خداوند کار خطایی نمی‌کند.

اقیانوس را تماشا می‌کند که تسلیم شب می‌شود، می‌داند که روشنایی از نو آشکار خواهد شد.

اقیانوس را تماشا می‌کند که تسلیم شب می‌شود، می‌داند که روشنایی از نو آشکار خواهد شد.