بریده‌هایی از کتاب در ستایش عشق

«عشق آن چیزی است که جای خالی رابطهٔ جنسی را پر می‌کند»

عشق مستلزم بازآفرینی نیز هست. تنها حفظ وضعیت موجود نمی‌تواند اقدامی دفاعی باشد. جهان پر از تحولات تازه است و عشق نیز باید نوآوری داشته باشد. خطر و مخاطره باید علیه امنیت و آسودگی بازآفرینی شوند.

عشق، همان‌طور که هر روز می‌توان مشاهده کرد، رودخانه‌ای طولانی و آرام نیست. هرگز نمی‌توان شمار هراس‌انگیز عشق‌هایی را که به خودکشی یا قتل انجامیده‌اند، فراموش کرد.

عشق را نمی‌توان به هیچ قانونی فروکاست. عشق هیچ قانونی ندارد.

کتاب‌های قصه دربارهٔ این مهمترین جنبهٔ عشق گویا نیستند، اینطور نیست؟ پایان قصه می‌گوید: «آن‌ها ازدواج کردند و صاحب فرزندان بسیار شدند». بله. البته. اما آیا عشق تنها ازدواج کردن است؟ و داشتن تعداد زیادی فرزند؟ چنین توضیحی تا اندازه‌ای سطحی و تاریخ‌مصرف گذشته است. این اندیشه که عشق فقط و فقط با خلق جهان خانوادگی تحقق می‌یابد یا به نمایش درمی‌آید هرگز اندیشه‌ای رضایتبخش نیست.

عشق نمی‌تواند هدیه‌ای باشد که بدون هیچ مخاطره‌ای تقدیم شود.

بسیار ضروری است که بدانیم فرانسه هم سرزمین انقلاب‌هاست و هم سرزمین بزرگ محافظه‌کاری.

حقیقت چیزی نیست که در باغ گل‌های سرخ پرورش یابد. هرگز!

نمی‌توان عشق را به جهان خانوادگی تقلیل داد. باید بفهمیم که تولد یک کودک بخشی از عشق است، اما نباید چنین نتیجه‌گیری کنیم که تولد یک کودک تحقق عشق است. من به‌راستی به بلندای زمانی که عشق دوام می‌آورد علاقه‌مندم. اجازه دهید دقیق‌تر باشیم: نباید برداشت‌مان از «دوام آوردن» تنها این باشد که عشق تداوم می‌یابد، که عشق جاودان یا همیشگی است. باید بفهمیم که عشق راهی متفاوت برای تداوم یافتن در زندگی خلق می‌کند. که وجود همهٔ انسان‌ها، آن زمان که با عشق محک زده می‌شود، با شکلی تازه از تجربهٔ زمان روبه‌رو می‌شود.

رابطهٔ جنسی جدا می‌کند، متحد نمی‌کند. این واقعیت که شما برهنه‌اید و دیگری را در آغوش گرفته‌اید یک تصور و یک بازنمایی خیالی است. آنچه واقعی است این است که لذت شما را به جایی بسیار دور، بسیار دور از دیگری می‌برد. آنچه واقعی است خودشیفتگی است، آنچه که پیوند می‌دهد خیالی است.

در جهان امروز، عموماً تصور می‌شود که افراد تنها منافع شخصی خودشان را دنبال می‌کنند. عشق تسکین این تفکر است.

مشکلی که سیاست با آن روبه‌رو است، کنترل نفرت است و نه کنترل عشق. و نفرت احساسی است که تقریباً به‌شکلی گریزناپذیر مسئلهٔ دشمن را مطرح می‌کند.

«هر آن‌کس که عشق را نقطهٔ آغاز نداند، هرگز ماهیت فلسفه را نخواهد فهمید».

حقیقت چیزی نیست که در باغ گل‌های سرخ پرورش یابد. هرگز! عشق تناقض‌ها و خشونت‌های خودش را دارد.

از آن رویارویی که فقط یک اتفاق بود، چیز دیگری را گلچین خواهم کرد. آنچه را که دوام خواهد آورد، آنچه را که باقی خواهد ماند، تعهد و وفاداری را گلچین خواهم کرد.

عشق بر بودنِ دیگری، بر دیگری آن هنگام که کاملاً مجهز به بودن خویش، به‌ناگهان در زندگی من جوانه می‌زند و بنابراین آن را مختل و از نو بنا می‌کند، متمرکز است

عشق به‌راستی اعتماد منحصر به فردی است که در اتفاق جای گرفته است. عشق تجربه کردن تفاوت است و اساساً شما را به جانب این اندیشه که می‌توانید جهان را از چشم‌انداز تفاوت تجربه کنید، سوق می‌دهد.

رمان بلوکی آرام در این دنیا - که آن را به پیروی از ساختار صوری بینوایان هوگو نوشته‌ام – یک نقاشی انقلابی از عشق کارگری شیعه، احمد اعظمی، به یک تروریست، الیزابت کتلی، سپس، عشق پسر الیزابت، سیمون، که احمد او را پس از مرگ الیزابت به فرزندی پذیرفته است، به کلود اگاسوارا، شاعر و دختر یک محافظه‌کار برجسته، است. در همهٔ این نمونه‌ها، نیت من برجسته کردن شباهت عشق و تعهد انقلابی نیست، بلکه نیت من نوعی معنا و اهمیت محرمانه است که در صمیمانه‌ترین تجربهٔ فردی و در میان شور و حرارت زندگی آن زمان که کاملاً نسبت به یک اندیشهٔ خاص متعهد می‌شود، و شور و حرارتی که ویژگی‌های کیفی متفاوتی دارد و به‌واسطهٔ دست‌وپنجه نرم کردن با تفاوت در عشق تولید می‌شود، خلق شده است.

برای چرایی سفسطه‌آمیز بودن تبلیغات اغواکنندهٔ قرارهای عاشقانهٔ اینترنتی، دلیل دیگری نیز وجود دارد. این تبلیغات برای اثبات این فرض که شما همهٔ احتمالات در دسترس را بررسی و برای لذت بردن از عشق ایمن، بهترین گزینه را انتخاب خواهید کرد، تلاش می‌کنند. اما زندگی این‌گونه نیست! زندگی شبیه قصه‌هایی که در آن‌ها مدعیان به‌صف از راه می‌رسند، نیست. عشق زمانی آغاز می‌شود که امری ناممکن برتری یابد، و کلودل به‌واسطهٔ مضمون بانوی ممنوعه، شاعر برجستهٔ ناممکن‌هاست. همزمان، در آثار کلودل، همواره شرایط به‌گونه‌ای است که امکان پیروزی فراهم است، زیرا آنچه ناممکن است به سبب دنیوی بودن، نسبی است. من فکر می‌کنم او نه یکی که دو «صحنهٔ دویی» دارد. نخست تجربهٔ ناممکن بودن عشق روی زمین است و دوم زمانی که در عالم ایمان بین دو صلح برقرار می‌شود.

باید به یاد داشته باشیم که، همچون بسیاری از فرایندهای حقیقت‌یابی، فرایند عشق نیز همیشه صلح‌آمیز نیست. می‌تواند با مشاجره‌ای خشونت‌آمیز، اندوهی حقیقی و جدایی‌هایی که ممکن است بر آن‌ها غلبه کنیم یا غلبه نکنیم، همراه باشد. باید بپذیریم که عشق یکی از دردناک‌ترین تجربه‌ها در زندگی فردی انسان است! به همین سبب است که برخی از مردم برای ترویج تبلیغات پر سر و صدای «بیمهٔ جامع» تلاش می‌کنند. پیشتر اشاره کردم که مردم به سبب عشق می‌میرند. عشق انگیزهٔ شماری از قتل‌ها و خودکشی‌ها بوده است. در واقع، عشق، در سطح خودش، الزاماً صلح‌آمیزتر از سیاست انقلابی نیست. حقیقت چیزی نیست که در باغ گل‌های سرخ پرورش یابد. هرگز! عشق تناقض‌ها و خشونت‌های خودش را دارد. اما تفاوت در این است که در سیاست ما به‌راستی ناگزیریم برای فهم دشمنانمان تلاش کنیم، درحالی‌که در عشق هرآنچه که هست تنها رخدادهایی عاطفی، ذاتی و درونی است که هیچ دشمنی را تعریف نمی‌کند، اگرچه گاهی تلاش برای تحقق عینیت را در رویارویی با تفاوت سازمان‌دهی می‌کند.