بریده‌هایی از کتاب دریا و زهر

زمانه، زمانهٔ مردن است...

یک‌مرتبه هوس خندیدن به سرش زد، اما نمی‌دانست به چه چیز باید بخندد...

این درست که هر چه در اینجا راجع به او نوشته‌ام با نیش و کنایه همراه است، اما این را هم بگویم که آن روزها هیچ مخالفتی با کارهای خیرخواهانهٔ خانم هیلدا در خودم احساس نمی‌کردم. البته وقتی آقای آسایی با آن لحن پر سوز و گدازش می‌گفت: «این خانم اروپایی امروز هم لگن بیمار رایگان، «فوسا اونو» را شست. باید در برابر چنین زنی سر تعظیم فرو آورد.» ما پرستارهای زن پیش خودمان فکر می‌کردیم که این هم نوعی جلوه‌فروشی زنانه است، اما بیش از این دلیل خاصی وجود نداشت که بخواهم از او متنفر باشم.

پیش خود فکر می‌کردم که خوشبختی واقعی برای ما آدم‌ها فقط هنگامی به دست می‌آید که هیچ خبری نباشد و هیچ اتفاقی رخ ندهد، یعنی همه چیز معمولی باشد.

- در عمل جراحی باید شرکت کنیم دکتر؟ - بایدی در کار نیست. فقط اگر خیال همکاری ندارید، حرفی هم از این موضوع در جایی نزنید. - حالا چی هست؟ - می‌خواهیم زندانی‌های آمریکایی را زنده‌شکافی کنیم، پسر جان.

در دل سوگورو نه از دلسوزی و همدردی نشانی بود، نه از دشمنی و بیزاری. مثل رهگذرانی که در خیابان‌ها می‌دید و بی‌درنگ چهره‌شان را برای همیشه به فراموشی می‌سپرد، بی‌تفاوت از کنارشان رد شد. چه فرقی بود بین آنها که اسیر بودند و او که آزاد بود؟ اگر هم فرقی بود، سوگورو خسته‌تر از آن بود که بتواند احساسش کند.

«فکر نمی‌کنم وجدانی داشته باشم. شاید بقیه هم مثل من هستند. شاید برای هیچ کدامشان مهم نیست که اینجا چه اتفاقی افتاده.» تنها احساسی که به او دست داد این بود که دیگر بیش از این نمی‌شود سقوط کرد.