بریده‌هایی از کتاب بد

_ تو ترجیح می‌دی تنها و بدون حامی بمونه؟ _ یه زن لزوماً نیازی به «حامی» نداره. اگه احتمالاً متوجّه این موضوع نشدی باید بهت بگم که ما خیلی خوب بلدیم تنهایی گلیممون رو از آب بیرون بکشیم.

از نظر تعداد بسیار زیادی از مردم کاملاً طبیعی بود که بچّه‌هایشان را بفروشند تا با پول جهیزیه موتورگازی یا چند رأس گوسفند بخرند. این تجارتی نفرت‌انگیز و فاسد بود امّا از سال‌ها قبل وجود داشت. کسانی که فکر می‌کردند کمونیسم یا دلارهای آمریکایی این قانون را از بین می‌بَرَد، اشتباه کرده بودند زیرا هیچ جامعهٔ بشری‌ای به سرعت تغییر نمی‌کند، به‌ویژه زیر فشار.

جنگ این توانایی عجیب را دارد که با برادری‌ای عمیق و باورنکردنی، مردانی بسیار متفاوت را گردهم آورد که زمان هرگز نمی‌تواند آن را از بین ببرد.

تقصیر ماست اگه این کشور تیکه‌تیکه شده؟ از بالا تا پایین جامعه، مردم فقط به این فکر می‌کنن که جیب‌های خودشون رو پُر کنن، دیگه زندگی جمعی معنایی نداره و هیچ‌کس دیگه به چیزی جز پول احترام نمی‌ذاره. وزرا برای خودشون کاخ می‌سازن، مقامات رسمی تو شاسی‌بلندهای ژاپنی خودنمایی می‌کنن، کارمندها تلفن‌های هوشمند یا لباس‌های غربی بیش از حد گرون می‌خرن که فقط با رشوه‌ها می‌تونن پولش رو بدن.

«ما هنوز هم در انتظار فرداهای بهتر هستیم امّا بدبختی هرگز تموم نمی‌شه. انگار سرنوشت به سختی با دختربچّه‌های این کشور می‌جنگه.»

این لحظات گرانبها به او یادآوری می‌کرد زندگی با وجود بدبختی و جنگ تا چه اندازه ارزش زیستن دارد.

طالبان استفاده از تیغ و کاغذ توالت را منع می‌کرد زیرا قرآن در هیچ‌جا اشاره‌ای به این وسایل نکرده بود ولی آن‌ها بی‌شرمانه از اسلحه‌های جنگی و موشک‌های مدرن استفاده می‌کردند. آن‌ها از آزادی بیان انتقاد می‌کردند، در حالی که اینترنت را با ویدئوهایشان پُر می‌کردند تا به گسترده‌ترین شکل ممکن تبلیغات ضدغربی‌شان را پخش کنند. کار آن‌ها پوچ و غیرقابل‌فهم بود.

استدلالی غیرقابل‌چشم‌پوشی بود زیرا به دلایل دینیِ مبهم، طالبان تمرکزی واقعی روی نوارهای بهداشتی داشت و آن‌ها را حرام می‌دانست.

آن‌ها می‌دانستند محکوم نمی‌شوند و قضات به‌طور اصولی جنایت‌های ناموسی و به ویژه آن‌هایی را که کارگزاران رژیم مرتکب می‌شدند نادیده می‌گرفتند.

هیچ‌وقت کسی رو ندیدم که ارتباطی با گذشته‌ش حفظ نکنه. همه‌مون لنگر و چیزی نیاز داریم که ما رو به قصه‌مون دوباره وصل کنه. برای اغلب آدم‌ها، وجودِ دیگران این نقش رو بازی می‌کنه