بریده‌هایی از کتاب سانست لیمیتد؛ ایستگاه پایانی

هر چیزی که اتفاق می‌افته، قرار نیست یه معنایی داشته باشه.

اگه با بقیه فرق دارم، معنیش این نیست که دیوونه‌ام.

اگه بتونی یه آدمی رو پیدا کنی که پوست کلفت‌تر از من باشه، خوش دارم ببینمش. جدی می‌گم.

گمون نمی‌کنم که روز بدی داری پروفسور. فکر می‌کنم زندگی بدی داری.

اگه فکر کنم بعد از مرگم آدم‌هایی رو که تو زندگی می‌شناختم دوباره می‌بینم، نمی‌دونم باید چی کار کنم، نهایت کابوسه، نهایت ناامیدی.

هیچی دیگه سر جاش نیست. شاید قبلاً بود اما حالا دیگه نیست. الان دیگه فقط امید به نیستی وجود داره.