بریده‌هایی از کتاب شکار کبک

جانور غریبی در او بیدار شده بود.

لعنت فرستاد به خودش، به هوا، به زمین، به کویر که هم تابستانش سگی بود و هم زمستانش.

غوطه خوردن در آب، خاک و زنگ کاه را از تنش پاک می‌کرد. سرش را زیر آب پرفشاری که از لوله بیرون می‌آمد گرفت. مدت زیادی توی حوض ماند. می‌خواست آب، فکرهای مزاحمی را که مثل زنگ کاه روحش را خراش می‌داد و می‌آزرد، بشوید و ببرد.

آفت از ساقهٔ خشک درخت‌ها به وجود می‌آید.

سروصدای ماشین‌ها فضا را پر می‌کرد. انگار همهٔ صداها به سمت او نشانه رفته بودند؛ تیز می‌آمدند و در سرش فرو می‌رفتند.

قنبر نمی‌دانست چرا قدرت را می‌برند، به خاطر مواد مخدر است یا زن‌هایی که قنبر یک‌بار طعم یکی از آن‌ها را چشیده بود و با این‌که همیشه گوش‌به‌زنگ بود، مطمئن بود که زن‌های دیگری هم بوده‌اند که او ندیده است. دلش می‌خواست هر چه باشد قدرت دیگر برنگردد و خودش موتورچی شود. خاموش و روشن کردن موتور که کاری نداشت، قدرت به او یاد داده بود. حالا چند خاطرهٔ خوش را از قدرت مزه‌مزه می‌کرد؛ مخصوصاً خاطرهٔ همان زن را. لبخندی زد و دوباره بیل را به کلهٔ گرگو کوبید. گرگو زوزه‌ای کشید.

طلعت نگاهش نمی‌کرد. ماشین راه افتاد و گردوخاکش برای قدرت ماند که دور شدن ماشین را نگاه می‌کرد. دلش می‌خواست طلعت برگردد و نگاهش کند. اما ماشین دور شده بود. به خودش اطمینان داد که دیگر به طلعت فکر نمی‌کند؛ همان جا و همان لحظه او را برای همیشه فراموش می‌کند، اما می‌دانست دارد به خودش دروغ می‌گوید و خیال زن خیلی پرزورتر برمی‌گردد و او را مغلوب می‌کند.

چرا؛ به قبر بابای تو با این زبونت.» «گور مرده ورمی‌دی چرا؟ شیطون دست از سر مرده ورداشت تو ورنمی‌داری؟»

«بیرون خیلی سرده، ولی اتاق تو گرمه.»

دیگر دردی حس نمی‌کرد. جانور غریبی در او بیدار شده بود.

شعله‌های درونش بزرگ و بزرگ‌تر می‌شدند، بعد زبانه می‌کشیدند، مثل شعله‌هایی که از دهانهٔ چاه بیرون آمدند و گرگو را جزغاله کردند. دیگر احساس درد نمی‌کرد، هر چه شعله‌ها بزرگ‌تر می‌شدند او گرم‌تر و آرام‌تر می‌شد. شعله‌ها حالا به اندازهٔ شعله‌های جشن سده بودند و صدای پدر در سرش می‌پیچید که می‌گفت: «می‌با چوبای خشکِ بسوزیم وگرنه آفت همهٔ درختا رو از بین می‌بره.»

حالا که دیگر نیازی به آرامش نبود، آرام بود.