بریده‌هایی از کتاب آسمان پرستاره‌ی وجود

پروردگار عزیزم، همراهی‌ام کن. مرا همچون عاشقی دلباخته محکم در آغوشت بگیر. دور خودت بچرخانم تا لبخندی بر چهره‌ام نقش ببندد. مرا از زمین بلند کن و، سپس، وقتی پاهایم دوباره زمین را لمس کرد، به من بفهمان که هنوز کنارم هستی.

وقتی در برابر خواست خداوند تسلیم می‌شویم؛ این‌گونه می‌اندیشیم: ”حتی اگر بترسم یا مطمئن نباشم که به کجا می‌رسم؛ ایمان دارم که همهٔ امور به متعالی‌ترین و بهترین شیوه به‌نفع من پیش خواهد رفت.“

پروردگار عزیزم، دروازه‌های وجودم را بگشا تا بتوانم تو را بهتر بشناسم. شیرینی حضورت را در لبخندهایی نشانم ده که آن‌ها را می‌بینم. دروازه‌های وجودم را به‌روی عشقی بگشا که تو مظهرش هستی، و در عین حال مرا نسبت به عشقی هشیار و بیدار کن که خودم مظهرش هستم.

خواندن موزون دعای آرامش را شروع کردم: ”پروردگارا، آرامشی به من عطا فرما تا بپذیرم هر آنچه را نمی‌توانم تغییر دهم؛ شهامتی تا تغییر دهم هر آنچه را می‌توانم؛ و خردی که تفاوت میان این دو را بدانم.“

کیفشان پر از مکمل‌های دارویی و تقویتی است. این مکمل‌ها را پزشکان و درمانگرانی مختلف برای این افراد توصیه و تجویز می‌کنند. البته، این افراد اغلب متعجب هستند که چرا هیچ‌یک از این مکمل‌ها بر آنان اثری ندارد. دیوید توضیح داد واردکردن مواد مغذی به یک جسم زهرآلود به‌راستی بیهوده است. اگر مجراهای جسم انسان با آلودگی‌ها و سموم مختلف مسدود شده باشند؛ حتی باکیفیت‌ترین مکمل‌ها و گیاهان دارویی نیز نمی‌توانند به سم انباشته‌شده در بدن نفوذ و از آن گذر کنند. درنتیجه، آن مکمل‌ها و گیاهان دارویی به‌خوبی در بدن جذب نخواهند شد. چنین رویدادی در ذهنمان نیز اتفاق می‌افتد.

خدای عزیزم، خالق روح و جانم، حامی بی‌نظیرم، امروز از تو درخواست می‌کنم این خواسته‌های مرا اجابت فرمایی:

پروردگارا، خود را به تو تقدیم می‌کنم؛ با من کن و از من ساز هر آنچه را خود اراده کنی. از اسارت نفس رهایم کن، تا انجام‌دادن اراده‌ات را بهتر توانم. مشکلاتم را از من بگیر تا پیروزی بر آن‌ها شاهدی باشد برای کسانی که با قدرت تو، عشق تو و راه تو، یاری‌شان خواهم داد. باشد که همیشه بر ارادهٔ تو گردن نهم. آمین.

پروردگار عزیزم، خالق همهٔ هستی، مرا در آغوشت بگیر و اجازه بده بفهمم واگذارکردن خواست و اراده‌ام به تو برایم بهترین و مطمئن‌ترین شیوهٔ ممکن است. ژرف‌ترین آرزوی قلبی‌ام این است که اراده‌ام با ارادهٔ تو هماهنگ شود. خداوندا، عاشقت هستم که همیشه با من شکیبایی پیشه کرده‌ای. از تو ممنونم که اجازه می‌دهی به این سو و آن سو بروم و وانمود کنم بر امور زندگی‌ام تسلط دارم. از تو متشکرم که همواره هدایتم کرده و به من فرصت داده‌ای به انسانی تبدیل شوم که امروز هستم. امروز، اعتراف می‌کنم، تا آن‌جا که در توان داشته‌ام، با خواست و ارادهٔ شخصی‌ام پیش آمده‌ام. اکنون، زندگی‌ام را به تو می‌سپارم و از تو درخواست می‌کنم که هدایتم کنی، پشتیبانم باشی و از عشق لبریزم فرمایی.

”وقتی رنجشی را از کسی به‌دل دارید.......؛ مانند این است که خودتان را با قلابی نیرومندتر از پولاد به او وصل کرده باشید.“ اکنون، چنین سؤالی مطرح است: آیا شما می‌خواهید خودتان را با قلابی محکم‌تر از پولاد به انسانی وصل کنید که به شما آسیب رسانده، خیانت کرده، دروغ گفته و صدمه زده است؟ این کار تا چه‌اندازه نابخردانه به‌نظر می‌رسد؟ آنان درابتدا با عملکردشان بخشی از قلب شما را از هم دریده‌اند. اکنون، آیا حاضر هستید بقیهٔ قلبتان را نیز به آنان تقدیم کنید؟ وقتی به رنجش‌ها و دلخوری‌های خودتان می‌چسبید؛ علاوه‌بر این‌که از توانایی و آرامش‌خاطرتان می‌کاهید، به ارتباط خودتان با پاکی وجودتان نیز لطمه می‌زنید. چنین کاری درکل هوشمندانه نیست.

می‌خواهید تغییری سازنده در دنیای بیرونتان اتفاق بیفتد؛ فقط باید با دنیای درونتان به‌شیوه‌ای جدید و ناب رفتار کنید. رفتار ما با خودمان، در مقایسه با رفتارمان با دیگران، بسیار بدتر و ناپسندتر است. ما به‌معنای‌واقعی عشق، قدرشناسی، تفریح، استراحت و تأیید را از خودمان دریغ می‌کنیم. در این صورت، آیا تعجب دارد که ما همواره در حالت آرزومندی قرار داریم؟ آنچه را می‌پنداریم در دنیای بیرونی به‌دست می‌آوریم به‌راستی توهمی بیش نیست. ما فقط آن را با هدایایی عاشقانه می‌یابیم که به خودمان تقدیم می‌کنیم.

ما در هر لحظه حق انتخاب داریم تا یک گزینه را از میان دو گزینهٔ در دسترسمان انتخاب کنیم. از یک سو، می‌توانیم تصمیم بگیریم دنیا را با چشمان کوچک و محدودبین آگاهی شخصی‌مان بنگریم. از سوی دیگر، می‌توانیم خودمان را به فروتنی کافی مجهز کنیم؛ گامی بلند را فراتر از اموری برداریم که آن‌ها را درست می‌دانیم و می‌پنداریم؛ و اعتماد داشته باشیم جهانی ماورای دنیایی وجود دارد که ما می‌توانیم آن را در این لحظه درک و دریافت کنیم، قدرتی وجود دارد که مشتاق است ما را راهنمایی و از ما حمایت کند و برنامهٔ چنین قدرتی برای ما بسیار شگرف‌تر از برنامه‌ای خواهد بود که ما برای خودمان در نظر داریم.

بسیاری از ما نیروی باورمان را در مسیری اشتباه به‌کار می‌بریم. ما اغلب؛ بیش از آن‌که بر حق طبیعی‌مان برای شادبودن متمرکز باشیم؛ بر درد و رنجمان، گذشتهٔ زندگی‌مان، باورهای منفی‌مان و ترس‌های‌مان متمرکز هستیم.

پروردگارا، یاری‌ام فرما تا کشمکش درونی‌ام را متوقف کنم، کمکم کن تا به نبردم پایان دهم، یاری‌ام فرما تا در جادهٔ رهایی پیش بروم، کمکم کن تا به سرزمین پاک و مقدس آرامش بازگردم.

پروردگارا، با لطف و مهربانی بی‌پایانت به من فرصت بده تا، میان دنیای درون و بیرونم حرکت کنم. خداوندا، به من اجازه بده واقعیت‌هایی را به‌آسانی در هم آمیزم که، همزمان به‌وجود می‌آیند. معبودا، قلبم را گشوده ساز تا گونه‌ای دوگانگی را درک کنم که، میان همهٔ آنچه هستم و همهٔ آنچه هست، وجود دارد.

پروردگارا، با لطف و مهربانی بی‌پایانت به من فرصت بده تا، میان دنیای درون و بیرونم حرکت کنم. خداوندا، به من اجازه بده واقعیت‌هایی را به‌آسانی در هم آمیزم که، همزمان به‌وجود می‌آیند. معبودا، قلبم را گشوده ساز تا گونه‌ای دوگانگی را درک کنم که، میان همهٔ آنچه هستم و همهٔ آنچه هست، وجود دارد.

زندگی‌کردن به‌شیوه‌ای پربار و سرشار از لحظه‌های ناب دعاکردن، تضمین می‌کند ما همهٔ احساسات خوب و خوشایند را تجربه می‌کنیم که تا آن لحظه آرزوی بهره‌مندبودن از آن‌ها را در سر می‌پروراندیم. در عین حال، آرامش و سکون جایگاه امن و ناب درونمان را نیز حفظ می‌کنیم. وقتی با دنیای درونمان ارتباط داریم؛ در وضعیتی قرار می‌گیریم که فرانتس کافکا، نویسنده، آن را این‌گونه به‌زیبایی توصیف می‌کند:

پروردگارا، اجازه بده خواست و اراده‌ام را به تو بسپارم و کارهایم را به تو واگذارم تا شاید به جایگاهی برسم که تو می‌خواهی مرا به آن برسانی. کمکم کن به فروتنی و افتادگی کافی مجهز شوم تا به‌راستی پی ببرم تو همیشه می‌دانی کدام موهبت‌ها برایم بهترین موهبت‌ها هستند. یاری‌ام ده از اعتمادی کافی بهره‌مند شوم تا به‌معنای‌واقعی باور کنم که تو همواره بهترین‌ها را برایم می‌خواهی. کمکم کن تا راهنمایی‌های تو را دنبال کنم و درست و دقیق به گام‌هایی گوش جان بسپارم که مرا مستقیم به درک و تجربه‌ای کامل از حضور تو می‌رسانند.

وقتی در پایان دعای‌مان چنین می‌گوییم: ”من فقط و فقط به قدرت شگرف تو ایمان دارم. آمین.“؛ در واقع، خودمان و زندگی‌مان را به دستان خداوند می‌سپاریم و به خواست و ارادهٔ خداوند و شیوهٔ او اعتماد می‌کنیم. به‌این‌ترتیب، اراده و خواست شخصی ما با اراده و خواست خداوند هماهنگ می‌شود. وقتی می‌گوییم: ”آمین.“؛ در واقع، چنین می‌گوییم: ”بله، من در مقابل خداوند سر تسلیم فرود می‌آورم. باور دارم که خداوند بهترین‌ها را برایم می‌خواهد و درخواست می‌کنم که خواست و ارادهٔ او برای من واقعیت یابد.“

اگر زمانی را به توجه‌کردن به دنیای درونمان و تقویت‌کردن ماهیت متعالی وجودمان اختصاص ندهیم؛ برنامهٔ خودکار وجودمان فعال می‌شود. این برنامهٔ خودکار نیز اغلب با متعالی‌ترین بخش هستی ما هماهنگی ندارد.

هر بار که احساس می‌کنیم به‌واسطهٔ کردار خودمان یا دیگران زخمی‌شده، آسیب‌دیده، خیانت‌دیده یا ناامید شده‌ایم؛ باید هوشیار و آگاه باشیم زیرا چنین اندوهی به‌راستی ما را از سرچشمهٔ الهی‌مان جدا می‌کند و دروازه‌های وجودمان را می‌گشاید تا باز هم عواطف و احساسات تیره و تار به درونمان راه یابد. وقتی صدمه می‌بینیم؛ آسیب‌پذیر می‌شویم.