بریده‌هایی از کتاب جوانی زیباست و داستان‌های دیگر

«می‌شود گفت که ما همگی نقص‌هایی داریم. به‌نظر من سلامت اصلاً آنقدرها هم مهم نیست که مجبور باشیم همیشه به آن فکر کنیم. جوانان باید بتوانند تحمل بعضی چیزها را بکنند.»

ملت‌های ترسو حماسه‌های شجاعانه دارند و ملت‌های بی‌عاطفه، نمایشنامه‌های عاشقانه؛

شب همراه با بی‌خوابی ناراحت‌کننده است، ولی اگر فکرهای خوبی در سر داشته باشی، می‌توانی تحملش کنی.

هر انسانی مقصد خاص خود را دارد و هر کس هدفی، و یکسانی ظاهری هدف‌ها فریبی بیش نیست. همیشه ممکن است دو انسان در مسیری طولانی با هم بروند و دوست هم باشند.

هدف آرامش است. شاید به اندازه کافی قوی و هنرمند باشی! بعد یاد می‌گیری که همین حس نارضایتی را دوست بداری و با آن زندگی کنی.

مردی بود که در اوان جوانی از زندگی می‌ترسید و به همین دلیل به کتاب‌ها پناه برده بود. در خانه‌اش اتاق‌هایی داشت پر از کتاب، و با همین کتاب‌ها زندگی می‌کرد و با هیچ کس و هیچ چیزی جز همین کتاب‌ها سر و کار نداشت. چون شیفته حقیقت و زیبایی بود، به‌نظر خودش کار درستی می‌کرد، تنها با پاک‌ترین روح‌های بشری سر و کار داشت و این کار بهتر از دل‌سپردن به رخدادهای اتفاقی و آدم‌هایی بود که از سر حادثه پا به زندگی او می‌گذاشتند.

راه رفتن شب هنگام زیر آسمان خاموش و کنار آبی با جریان آرام، همیشه پررمز و راز است و حسی ژرف را برمی‌انگیزد. در چنین شرایطی به سرمنشأ هستی نزدیک‌تر می‌شویم، با حیوانات و گیاهان احساس خویشاوندی می‌کنیم و یادهای قدیمی زندگی پیش از تاریخ جان می‌گیرد، آن روزگارانی که هنوز خانه و شهری ساخته نشده بود و انسان‌ها بی‌هیچ موطنی در جنگل‌ها، رودها و کوهستان‌ها پرسه می‌زدند و می‌توانستند به دوستان یا خصم جان خویش عشق و نفرت ورزند.

چرا با دختری که دوست می‌داریم، حرف‌زدن بسیار دشوارتر از دیگران است.

بدون میوه و نان هیچ کس نمی‌تواند زندگی کند، ولی بدون بیشتر کارها، کارخانه‌ها و حتی معلم و کتاب هم می‌شود خوب زندگی کرد یا دست کم خیلی از کارها.

می‌شود برای زندگی هدفی تعیین کرد تا بتوانیم خودمان را تسلی بدهیم، ولی این کار فقط خودفریبی است.

صدای کار کردن کشاورزان، صدای داس و بریدن آرام علف‌ها را می‌شنید، پارس سگ‌ها و فریاد بچه‌های کوچک و گاهی دانشجویانی به گوشش می‌رسید که سوار بر ماشین از آنجا می‌گذاشتند و آواز می‌خواندند. باشکیبایی و خسته گوش فرا می‌داد و به همه، همه کشاورزان، بچه‌ها، سگ‌ها و دانشجویان حسادت می‌کرد. به علف به دلیل رشد آرام و مرگ راحتش، به پرندگان به‌خاطر پروازشان، به باد به‌خاطر حرکت آهسته‌اش حسد می‌ورزید. همه چیز چه سبک و مطمئن به زندگی خویش ادامه می‌داد، گویی زندگی جز لذتی بیش نیست.

گاهی گرفتار رؤیایی غم‌انگیز و زیبا می‌شد.