بریده‌هایی از کتاب مردی هست که عادت دارد با چتر بکوبد توی سرم

«من پنج مرتبه متهم به کلاهبرداری اداری شده‌م. این رو چی می‌گی؟» «خب، ولی تو تمام موارد هم تبرئه شدی.» پیرمرد نتوانست جلوِ خنده‌اش را بگیرد. «مگه پرونده‌ای سراغ داری که توش سیاست‌مداری تبرئه نشده باشه؟»

سرنوشت می‌تواند چهره‌های مختلفی به خودش بگیرد

مثل چوپانی که دنبال گوسفند گم‌شده‌اش می‌گردد، مثل مادری که دنبال بچه‌اش می‌گردد، آنتولین تمام روز سرسختانه، اما بی‌ثمر، دنبال جوراب‌های نازنینش می‌گشت، جوراب‌هایی که شاید تنها عشق حقیقی او بودند. شکست‌خورده و مغموم، عاقبت دست از جست‌وجو کشید و به این نتیجهٔ خودپسندانه رسید که حتماً آن‌ها را دزدیده‌اند.

وای که چه‌قدر از این آنتولین متنفرم! آن‌قدر از این یارو متنفرم که سه‌بار سعی کرده‌ام بکُشمش، و هر سه‌بار هم موفق نشده‌ام. اگر بخواهم به زبان تمثیل متوسل شوم، باید بگویم که آنتولین مظهر کثیفی است. نقداً به این حکم ساده بسنده کنم که آنتولین چرک‌ترین و هپلی‌ترین موجودِ روی زمین است. در همهٔ سی و پنج سال عمر بوگندویش یک‌بار هم خودش را درست نشُسته است. جخت حتم دارم که این یارو بر سر عزم راسخش می‌ماند و بدون ارتکاب چنین اقدامی سربلند تا آخرین روزهای عمرش پیش می‌رود.

«زندگی همینه، عمر می‌گذره دُن لاگوآنا / هم‌سنگر قدیم، هیچی نمی‌مونه / بختْ امروز به‌مون لبخند می‌زنه / فردا به‌مون شلاق. فائوستو اثر استانیسلائو دِل کامپو. نظر تو چیه؟»

ولی اغلب در لحظه‌های مصیبت همه دل‌شان می‌خواهد چیزی را برای‌شان توضیح بدهند که اظهر من الشمس است.

خلاصه، آنتولین، بخواهید نخواهید، مظهر کثیفی است. از دارِ دنیا یک جفت جوراب دارد که هر روز همان‌ها را می‌پوشد، و هیچ‌وقت هم نمی‌شویدشان.

«واسه این‌که نویسندهٔ جاافتاده‌ای بشی، حمایت جماعت هم‌جنس‌گرا خیلی لازمه.»

«نه، در اصل دوستش دارم، چون تو کلاً هیچی حالیت نیست؛ همین باعث می‌شه به عنوان یه نویسندهٔ عمیق مشهور بشی. صنایع ادبی کارت خیلی دست‌اوله. چه‌طوری به اون تعبیرِ “ساعت دقایق را الک می‌کرد”، رسیدی؟ یا اون تیکهٔ “لب‌های پُراحساس و شانه‌های نرم”؟»

بی‌تجربگی‌مان، هیجان‌مان و عدم‌خونسردی‌مان باعث شد چند اشتباه جدی بکنیم. ولی خب، آدم از زندگی یاد می‌گیرد.