بریده‌هایی از کتاب من ترسو نیستم

در میانهٔ مذاکرات و در جمع سناتورهای آمریکایی، زمانی که مورد سؤال قرار گرفت که «چرا باید به حسن روحانی اعتماد کنید؟»، خطاب به سناتورها گفت که «من به کسانی که با آنها در مذاکرات دور یک میز می‌نشینم، اعتماد نمی‌کنم. ما می‌دانیم که فریبکاری، بخشی از دی‌ان‌ای ایرانی‌هاست»

بعد از سکوتی طولانی، عراقچی از موضوعی که مطرح کرده بود، صرف‌نظر کرد. اشک‌های من گواه این بودند که دیگر چیزی برای‌دادن وجود ندارد و ما به توافقی به زبان تصمیم سازمان ملل رسیده‌ایم. آن پایان اشک‌آلود آخرین چرخش اساسی مکعب روبیک شد.

جلسهٔ مشترک سنا و مجلس نمایندگان آغازی بر فشارهای همه‌جانبه در جهت رد کردن توافق هسته‌ای بود. چند روز بعد از سخنرانی نتانیاهو، سناتور تام کروز از ایالت آرکانزاس نامه‌ای سرگشاده به «رهبران جمهوری اسلامی ایران» نوشت و به آنها اطلاع داد که هر توافقی که بدون تأیید کنگره حاصل شود، تنها تا زمانی پابرجا خواهد ماند که اوباما در دفتر ریاست‌جمهوری در کاخ سفید است. «رئیس‌جمهور بعدی می‌تواند چنین توافقی را با یک امضا از بین ببرد». در این نامه همچنین آمده بود: «و بدین‌ترتیب کنگرهٔ بعدی نیز می‌تواند هر زمان که اراده کرد، شرط‌ها و بندهای این توافق را اصلاح کند».

در مدت زمان کوتاهی بعد از آن سفیر ایران در سازمان ملل تلاش کرد تا کانالی سری را برای دسترسی به ایالات‌متحده ایجاد کند. این تلاش توسط دولت بوش دفع شد اما جان کری که در آن زمان رئیس کمیتهٔ روابط خارجی سنا بود به سفیر ایران به‌عنوان متفکری پیشرو در میان روشنفکران ایرانی توجه کرد که می‌توانست با او توافق کن

این نامه که به‌صورت ناگهانی انتشار یافت، زمانی که برای اولین بار آن را خواندیم همه‌مان را در شوک فرو برد. همهٔ ما آن‌قدر تجربه داشتیم که بدانیم تفاوت دیدگاه حزبی در سیاست آمریکا و اینکه بگوییم این تفاوت دیدگاه تنها در مسائل داخلی وجود دارد و در مسائل بین‌المللی مورد توجه قرار نمی‌گیرد، تنها در حرف درست است و در عمل مسئله به طرز دیگری رقم می‌خورد. بااین‌حال هیچ‌کس نمی‌تواند به یاد بیاورد که از چه زمان کنگره به‌صورت عمومی و ویران‌کننده‌ای تصمیم گرفت که تلاش‌های سیاست خارجی قوهٔ اجرایی را با این صحبت‌ها به باد دهد. یکی از ژنرال‌های بلندپایهٔ ارتش ایالات‌متحده از این نامه به‌عنوان نامهٔ «فتنه‌انگیز» یاد کرد. مبارزه برای از بین بردن توافق در حالی شروع شده بود که هنوز ما توافق نهایی را تکمیل نکرده بودیم.

مجدداً تأکید می‌شود که آنچه در این کتاب به‌صورت مستقیم و بدون هرگونه تغییر در متن اصلی کتاب ترجمه شده، صرفاً بازتاب ادعاها و نظرات وندی شرمن از دوران معاونت سیاسی وزارت امورخارجه ایالات متحدهٔ آمریکاست و نمی‌توان آنها را کاملاً منطبق بر واقعیت دانست؛ به‌ویژه آنکه خانم شرمن، سابقهٔ طولانی ایرانی‌ستیزی را در کارنامهٔ خود دارد و قطعاً سایهٔ این روحیه، بر متن کتاب هم حاضر است. ترجمهٔ خاطرات وندی شرمن قرار است ما را با نظرات و ادعاهای یکی از دشمنان سرزمین عزیز ایران آشنا کند و لزوماً تمامی ادعاهای وی مورد تأیید نیست و سندیت ندارد. مهدی خانعلی‌زاده دانشجوی دکتری روابط بین‌الملل در دانشگاه علامه طباطبایی زمستان ۱۳۹۷

در میان مباحث هسته‌ای و غیرهسته‌ای، فرهنگی و سیاسی زیادی که نمی‌توانستیم در موردشان صحبت کنیم، من و عراقچی رابطهٔ انسانی پایداری برقرار کردیم. سال‌ها پس از پایان مذاکرات، عراقچی هنوز هم به مناسبت کریسمس برایم پیام تبریک می‌فرستد و من در نوروز سال نوی ایرانی به او تبریک می‌گویم. اگرچه من به‌عنوان یک یهودی، کریسمس را جشن نمی‌گیرم اما از ابراز احساسات زمان مناسبت‌ها خوشم می‌آید. ما هنوز نمی‌دانیم ارتباطات انسانی ما چطور می‌تواند به دنیا کمک کند.

هر گونه تلاش برای تسکین تنش با رژیم کاسترو خشم آمریکایی-کوبایی‌ها را تضمین می‌کرد. اینها افرادی بود که کاسترو اموالشان را در انقلاب به خود اختصاص داده بود و عمیقاً متعهد به تحریم کامل بودند.

تحریم تجاری ابتدا توسط مجموعه‌ای از دستورالعمل‌های اجرایی اوایل دههٔ ۱۹۶۰ طراحی شد تا بر شرکت‌های دولت جوان کاسترو از زمان به قدرت رسیدنش فشار وارد کنند. پنجاه سال بعد، کوبا نشانه‌ای از موافقت از خود نشان نداد و مردمش را از دسترسی به اقتصاد آمریکا محروم نکرد که این باعث شد دولت کاسترو ضعیف شود اما شکست نخورد. تحریم تنها ادامهٔ دیکتاتوری فیدل کاسترو را توجیه، موضع انقلابی آنها را حفظ کرد و ایالت متحدهٔ آمریکا در دید همه نقش متجاوز امپریالیستی را ایفا کرد. در پاییز ۱۹۹۵، رئیس‌جمهور کلینتون در مصاحبه‌ای به تیلور برنچ مورّخ گفت: «هر کس با یک نصفه مغز هم می‌تواند بگوید که تحریم نتیجه عکس می‌دهد.» که در کتابی به نام «‌The Clinton Tapes» در کتاب برنچ چاپ شد.

مردم آمریکا تمایل دارند که در مأموریت نظامی موفقی که رئیس‌جمهور و نمایندگان منتخب‌شان در کنگره رهبری کرده، دور هم جمع شوند