بریده‌هایی از کتاب سه فلسفه‌ی زندگی

همهٔ ما نت‌هایی در سمفونی خدا هستیم

«ما می‌دانیم در اینجا چه اتفاقی دارد می‌افتد. این فرافکنی است. دانته عاشق عشق بود، و دیدار بئاتریس فقط در زمانی مناسب اتفاق افتاد. دانته عمق و زیبایی قلبش را به بئاتریس نسبت داد. ‘زیبایی در نگاه تماشاگر است’، و نگاه شاعرانهٔ دانته سرشار از زیبایی است. دقیقاً همان‌طور که وقتی در چشمان خود یرقان داشته باشید، جهان زرد به نظر می‌رسد، هنگامی که زیباییِ نگاه دانته را داشته باشید اولین کسی که دیده می‌شود زیبا به نظر می‌رسد. این بئاتریس نیست که زیباست؛ دانته است.»

آنها که می‌گویند، نمی‌دانند؛ آنها که می‌دانند نمی‌گویند

آیا این حقیقت ندارد که کسانی که بسیار بلند و بیشتر می‌خندند معمولاً کم‌مایه‌ترین و احمق‌ترین‌ها هستند؟

داستان زندگی به‌شدت پوچ است. کیهان با ما در درد زایمان تکامل ناله می‌کرده و ما فقط سقط جنین کیهانی هستیم.

پاسکال می‌گوید «هر کس که بیهودگی زندگی را درک نکند، در واقع خودش باید بسیار بیهوده باشد».

انسان بودن انسان به فکر است و انسان هرچه زندگی را بیشتر به فکر کردن بگذراند بهرهٔ بیشتری از انسان بودن دارد و هرچه کمتر و کمتر به این فعالیت شریف مشغول باشد به دیگر هم‌جنسان خود - که همان حیوانات عزیز باشند - نزدیک و نزدیک‌تر می‌شود

بهتر است سقراطی ناخرسند باشیم تا یک خوک خرسند

داستایفسکی می‌گفت «اگر خدا وجود نداشت هر کاری مجاز بود».

دیدنْ باور کردن نیست، بلکه سرانجام، باور کردن دیدن است.

داستان زندگی به‌شدت پوچ است. کیهان با ما در درد زایمان تکامل ناله می‌کرده و ما فقط سقط جنین کیهانی هستیم.

لائوتسه آن را بیان کرد «و آنها که می‌گویند، نمی‌دانند؛ آنها که می‌دانند نمی‌گویند»

ماهیت دوزخ رنج نیست بلکه بیهودگی است، نه درد بلکه بی‌هدفی است، نه رنج بدنی بلکه رنج روحی است. دانته حق داشت که علامت دروازهٔ دوزخ را چنین بخواند: «ای کسانی که اینجا وارد می‌شوید، تمام امیدهایتان را رها کنید».

تنها توصیهٔ مثبت کتاب جامعه این است که از «اصل لذت» فروید پیروی کنی، اما آن‌قدر صادق باشی که به یاد داشته باشی «این نیز بیهودگی است» و تنها به مرگ می‌انجامد و اینکه نمی‌توانی هیچ یک از بازیچه‌هایت را با خود ببری. گل‌ها وجود دارند، اما در پشت هر گلی همیشه یک جمجمهٔ خندان قرار دارد. سرگرمی‌های خوشایندی در عرشهٔ کشتی تایتانیک وجود دارد.

ر زندگی یک بحران هویت طولانی است.

مرگی بدتر از مرگ وجود دارد: مرگ روح؛ و «ارواح مرده» (عنوان وحشت‌انگیز گوگول) را در خیابان هر شهری می‌توان دید. «بیهودگی» در واقع مرگ است؛ ابدی شده و دوزخ است. عارفان و بیمارانی که حیات دوباره یافته‌اند و ادعا می‌کنند دوزخ را یک لحظه دیده‌اند، نمی‌گویند آتش فیزیکی یا شیاطینی با دو نیزه و دو سر دیده‌اند بلکه در عوض ارواح گمشده‌ای را دیده‌اند، که در تاریکی، بدون هیچ جهت و امید یا هدفی، به ناکجا سرگردان‌اند. و این تصویری بسیار وحشتناک‌تر از دوزخ نسبت به آتش و گوگرد است. و وحشتناک‌تر از همه اینکه حقیقت است. در اینجاست. ما حتی الان می‌توانیم آن شعله‌ها را احساس کنیم و از خاکستر آنها که در زندگی ما انباشته شده است، حالت تهوع پیدا کنیم.

اثر اصیل مانند گاوی ماده است که هر صبح شیر تازه می‌دهد. اثر اصیل کتابی است که مدام به بازخوانی مکرر آن پاداش می‌دهد. اثر اصیل مانند صبحدم و مانند خود طبیعت همیشه جوان و همواره شاداب است.

و در آخر بهشتْ عشق است، زیرا بهشت ذاتاً حضور خداوند است و خداوند ذاتاً عشق است. («خداوند عشق هست»).

حتی آیا عادلانه است که انسان‌ها برتر از میمون‌ها باشند؟ (من به‌عنوان پیشگوییِ معطوف به مقصود، برای آن انسان‌هایی که فکر نمی‌کنند از میمون‌ها برترند استثنا قائل می‌شوم ).

بدون ایمانی که به معنای اعتماد و امید و عشق است، بدون رابطهٔ عاشقانهٔ زیسته با خداوند، زندگی بیهودگی است، سایهٔ یک سایه و رؤیایی درون یک رؤیاست.

انسان به جهان گفت: قربان، من وجود دارم! با وجود این، جهان پاسخ داد: این واقعیت کوچک‌ترین حس تعهدی در من ایجاد نمی‌کند

تراژدی بزرگ زندگی فقط این نیست که امور بد اتفاق می‌افتند بلکه این است که آن امور بد دقیقاً به همان دفعاتی که برای مردم بد اتفاق می‌افتند، برای مردم خوب اتفاق می‌افتند. تراژدی این است که همه‌چیز … بیهودگی است، برای عادلان و شریران یک واقعه است، برای خوبان و طاهران و نجسان، برای کسی که ذبح می‌کند و برای کسی که ذبح نمی‌کند واقعه یکی است (جامعه، ۹: ۱-۲).

فقط شخص آزاد می‌تواند گناهکار باشد.

ما مانند جعبه‌های سیاه کوچکی هستیم که از فروشگاه‌های اسباب‌بازی می‌خرید. هدف آنها صرفاً روشن شدن، چشمک زدن و ایجاد کردن صداهای ضعیف سرگرم‌کننده است و آن‌قدر تکان می‌خورند تا باتری‌شان تمام شود (مرگ).

ماهیت دوزخ رنج نیست، چراکه رنج می‌تواند امیدبخش باشد. برای ایوب این‌طور بود. او هرگز ایمان و امیدش را از دست نداد (  که ایمان معطوف به آینده است)، و ثابت می‌شود که رنج او جنبهٔ پاک‌کنندگی، تطهیری و تربیتی داشت و به او بصیرت داد تا خداوند را ببیند. و این علتِ بودن همهٔ ما انسان‌ها روی زمین است.

فلسفه: انتزاعی‌ترین شیوهٔ فکر کردن و لابد از همین‌رو خالص‌ترین و غیرحیوانی‌ترین شیوه