بریده‌هایی از کتاب تو با ارزشی فرزندم

روان‌شناسان معتقدند که آخرین اندیشه‌هایی که پیش از خواب به سرتان می‌آیند، در مدت زمان خواب به ذهن نیمه‌هوشیارتان خوارک می‌رساند. اگر در این هنگام ذهنتان را از اندیشهٔ کامیابی و توانگری و ثمرات نیکو سرشار کنید، ذهن نیمه‌هوشیارتان آن‌ها را به صورت فرمان از شما می‌پذیرد. از این رو، در مدتی که خواب هستید، ذهن نیمه‌هوشیارتان مطیعانه وارد فعالیت می‌شود تا فردایی توانگر و شاد و کامیاب برای‌تان بیافریند. از این رو، با نوشتن برنامه‌ها و رویدادهای روز بعد به صورت دلخواهتان، می‌توانید عنان و اختیار روز بعد را به دست بگیرید.

تحسین پاداش به انجام دادن کار است، در حالی که تشویق پاداش به فرد است. مثلا جملهٔ تو توانستی تحسین است، ولی جملهٔ به تو افتخار می‌کنم تشویق فرد است. کودک وقتی تحسین شود ممکن است فکر کند که تنها وقتی خوب است که کاری را درست انجام داده باشد. از سویی هم تشویق به رسمیت شناختن تلاش است. اگر به کودک بگوییم: «خب، بهم بگو بازی چطور بود. من دیدمت چطور حمله کردی.» مفیدتر از گفتن: «تو بهترین بازکن تیم هستی.» است. تحسین بیش از اندازه اعتمادبه‌نفس کودک را خدشه‌دار می‌کند؛ چون فشاری برای انجام دادن کار و نیاز مداومی به تأیید دیگران در او ایجاد می‌شود. بنابراین بهتر است آزادانه او را تشویق کنید. این موضوع به کودکتان کمک می‌کند تا با احساس خوبی رشد کند.

وظیفه پدر و مادر در سال‌های نخست تولد ایجاد اعتمادبه‌نفس در کودک است و سال‌های بعد باید از اعتمادبه‌نفس ایجادشده محافظت کنند.

بازی با کودک درمانگر است، زیرا به ما یاری می‌هد که چگونه به آرامش برسیم. از طرفی هنگام بازی، با توانایی‌ها و خلق و خوی فرزندانمان بیشتر آشنا می‌شویم. هنگام بازی، خود را هم‌سطح کودکان می‌کنیم و دنیا را از زاویه دید آن‌ها می‌بینیم. توجه داشته باشید که هر چه برای وقت گذراندن با کودکتان مشتاق‌تر باشید، وقتی او بزرگ‌تر شود، برای بودن با شما، علاقه بیشتری خواهد داشت و شما هم می‌توانید او را در بازی یا کارهای خود شریک کنید. یادتان باشد که شما مهم‌ترین کار دنیا را انجام می‌دهید، بزرگ کردن و پرورش یک انسان.