بریده‌هایی از کتاب ترک عادت قضاوت نادرست

وقتی درباره دیگران قضاوت می‌کنیم، درواقع درباره خودمان قضاوت نادرست می‌کنیم. وقتی درباره جنبه‌ای از دیگران قضاوت می‌کنیم درواقع نشانه آن است که آن را در خودمان دوست نداریم. شاید این بیانگر جراحت روحی عمیقی است که علاقه‌ای به التیام آن نداریم. اغلب دیگران جراحات روانی ما را آشکار می‌کنند. وقتی این اتفاق می‌افتد، درباره آن‌ها قضاوت نادرست می‌کنیم، درحالی‌که باید بپذیریم این ناراحتی ماست.

وقتی درباره دیگران حرف می‌زنیم و درباره رفتارشان قضاوت می‌کنیم، انگار حالمان بهتر می‌شود، خودمان را عاقل‌تر، مدبرتر، باهوش‌تر و سالم‌تر از بقیه می‌پنداریم.

وقتی درباره دیگران قضاوت می‌کنیم، درواقع درباره خودمان قضاوت نادرست می‌کنیم. وقتی درباره جنبه‌ای از دیگران قضاوت می‌کنیم درواقع نشانه آن است که آن را در خودمان دوست نداریم.

تعریف من از قضاوت نادرست کاملاً رک و راست و مستقیم است: جداافتادن از عشق. درست در لحظه‌ای که خود را متفاوت از دیگران می‌بینیم، گرفتار نظام باور کاذب می‌شویم و از طبیعت خود فاصله می‌گیریم که همان عشق است.

«باور فقط فکری است که مرتب به آن می‌اندیشید»

من همه‌روزه با قضاوت نادرست دست‌وپنجه نرم می‌کنم. تا بخواهید نادرست قضاوت می‌کنم، از خارجی‌ها و غریبه‌ها برای نظرات و باورهای سیاسی‌شان انتقاد می‌کنم، در رسانه اجتماعی به بهانه اینکه آشنایانم مطالب بی‌ربط می‌نویسند، از آن‌ها انتقاد می‌کنم، درباره افراد برای تأدیب فرزندانشان نقد و قضاوت نادرست می‌کنم، از دختری که جلوی من در صف بیش از اندازه آهسته راه می‌رود، انتقاد می‌کنم، از شوهرم به دلیل اینکه مطابق میل من رفتار نمی‌کند، انتقاد می‌کنم و درباره‌اش قضاوت نادرست می‌کنم و البته خودم را در زمینه‌های گوناگون زیر ذره‌بین می‌گذارم و قضاوت نادرست می‌کنم. سال‌ها درباره کارم حرف می‌زدم و بر رفتارم صحه می‌گذاشتم و اشکالی را متوجه خودم نمی‌دیدم. وقتی درباره دیگران قضاوت می‌کنیم، حق‌به‌جانب می‌شویم. وقتی به آسیب‌پذیری خود فکر می‌کنیم، وقتی احساس ناامنی می‌کنیم، در مقام قضاوت نادرست درباره دیگران برمی‌آییم و وقتی درباره دیگران حرف می‌زنیم و درباره رفتارشان قضاوت می‌کنیم، انگار حالمان بهتر می‌شود، خودمان را عاقل‌تر، مدبرتر، باهوش‌تر و سالم‌تر از بقیه می‌پنداریم.

وقتی احساس می‌کنیم کسی به ما حمله کرده است، واکنش و جواب ما حمله متقابل است. خود را مجاز به ضد حمله می‌دانیم تا در برابر حمله از خود دفاع کنیم که فقط باعث جدایی بیشتر می‌شود و بر ابعاد مسئله می‌افزاید.

در پس دیوار قضاوت، احساسات عمیق ناپسندبودن و شرم نهفته است. وقتی احساس می‌کنیم از دیگران جدا هستیم، احساس شرم در ما آزاد می‌شود. احساس تنهایی می‌کنیم، احساس می‌کنیم به اندازه کافی خوب نیستیم، سزاوار عشق نیستیم و شایسته ارتباط و پیوند و اتصال نیستیم. شرم دشوارترین احساسی است که می‌پذیریم، ما برای اجتناب از آن دست به هر کاری می‌زنیم. ما با فرافکنی آن از طریق قضاوت، در برابرش مقاومت می‌کنیم و بعد به‌عنوان راهی برای راحت‌شدن از جراحات روانی، به قضاوت نادرست متکی می‌شویم.