بریده‌هایی از کتاب این‌ها همه یعنی چه؟

قوانین بدی هم می‌تواند وجود داشته باشد که عملی را که نادرست نیست ممنوع می‌کند؛ مانند قانون مخالفِ انتقاد از حکومت.

زندگی ممکن است نه‌فقط بی‌معنا بلکه بی‌منطق نیز باشد.

زمانی وجود داشت که قبل از آنکه به دنیا بیاییم هنوز وجود نداشتیم؛ پس چرا باید دورنمای عدمِ پس از مرگ این‌چنین آشفته‌مان سازد؟

فلسفه برخلاف علم بر آزمایش یا مشاهده ابتناء ندارد، بلکه تنها بر تفکر متکی است.

تاریخدان ممکن است از رویدادهایی بپرسد که در زمانی در گذشته رخ داده‌اند، اما فیلسوف می‌پرسد «زمان چیست؟». ریاضیدان ممکن است دربارهٔ روابط میان اعداد پژوهش کند، اما فیلسوف می‌پرسد «عدد چیست؟». فیزیکدان می‌پرسد اتم‌ها از چه چیزی تشکیل یافته‌اند یا چه چیزی نیروی جاذبهٔ زمین را تبیین می‌کند، اما فیلسوف می‌پرسد از کجا می‌دانیم که خارج از اذهان خودمان چیزی وجود دارد.

فلسفه کارش را از این طریق پیش می‌برد: سؤال پرسیدن، اقامهٔ دلیل کردن، محک زدن آراء و عقاید و اندیشیدن در باب استدلالات ممکن علیه آن آراء و عقاید، و پرسش از طرز واقعی کاربرد مفاهیم.

انسان‌ها، به یک معنا، کاری را انجام می‌دهند که می‌خواهند بکنند. اما ادله و انگیزه‌شان برای اینکه بخواهند آن کارها را انجام دهند تفاوت فاحشی با هم دارند.

علم درست همان‌قدر آسیب‌پذیر است که ادراکِ حسی.

خودتنهاانگاری می‌کوشد تا جهان خارجی را از کل دریافت‌های من حذف کند، اما این کوشش با شکست مواجه می‌شود، زیرا اگر جهان خارجی حذف شود، دریافت‌ها دیگر دریافتِ صرف نیستند، و در عوض تبدیل به ادراکات حسی از واقعیت می‌شوند.

استدلال اخلاقی می‌کوشد تا به قابلیت انگیزش بی‌طرفانه توسل بجوید که علی‌القاعده در همهٔ ما حی و حاضر است.