بریده‌هایی از کتاب این‌ها همه یعنی چه؟

قوانین بدی هم می‌تواند وجود داشته باشد که عملی را که نادرست نیست ممنوع می‌کند؛ مانند قانون مخالفِ انتقاد از حکومت.

هیچ چیزی واقعاً اهمیت ندارد، چون همهٔ ما، تا دویست سال دیگر، خواهیم مرد.

زندگی ممکن است نه‌فقط بی‌معنا بلکه بی‌منطق نیز باشد.

زمانی وجود داشت که قبل از آنکه به دنیا بیاییم هنوز وجود نداشتیم؛ پس چرا باید دورنمای عدمِ پس از مرگ این‌چنین آشفته‌مان سازد؟

تاریخدان ممکن است از رویدادهایی بپرسد که در زمانی در گذشته رخ داده‌اند، اما فیلسوف می‌پرسد «زمان چیست؟». ریاضیدان ممکن است دربارهٔ روابط میان اعداد پژوهش کند، اما فیلسوف می‌پرسد «عدد چیست؟». فیزیکدان می‌پرسد اتم‌ها از چه چیزی تشکیل یافته‌اند یا چه چیزی نیروی جاذبهٔ زمین را تبیین می‌کند، اما فیلسوف می‌پرسد از کجا می‌دانیم که خارج از اذهان خودمان چیزی وجود دارد.

فلسفه برخلاف علم بر آزمایش یا مشاهده ابتناء ندارد، بلکه تنها بر تفکر متکی است.

فلسفه کارش را از این طریق پیش می‌برد: سؤال پرسیدن، اقامهٔ دلیل کردن، محک زدن آراء و عقاید و اندیشیدن در باب استدلالات ممکن علیه آن آراء و عقاید، و پرسش از طرز واقعی کاربرد مفاهیم.

خودتنهاانگاری می‌کوشد تا جهان خارجی را از کل دریافت‌های من حذف کند، اما این کوشش با شکست مواجه می‌شود، زیرا اگر جهان خارجی حذف شود، دریافت‌ها دیگر دریافتِ صرف نیستند، و در عوض تبدیل به ادراکات حسی از واقعیت می‌شوند.

انسان‌ها، به یک معنا، کاری را انجام می‌دهند که می‌خواهند بکنند. اما ادله و انگیزه‌شان برای اینکه بخواهند آن کارها را انجام دهند تفاوت فاحشی با هم دارند.

علم درست همان‌قدر آسیب‌پذیر است که ادراکِ حسی.

استدلال اخلاقی می‌کوشد تا به قابلیت انگیزش بی‌طرفانه توسل بجوید که علی‌القاعده در همهٔ ما حی و حاضر است.

اگر زندگی واقعی نیست، اگر زندگی جدی نیست، و مقصد نهایی زندگی مرگ است، شاید مسخره باشد که خودمان را این‌چنین جدی بگیریم. از سوی دیگر، اگر نمی‌توانیم از این چنین جدی گرفتن خودمان اجتناب کنیم، شاید صرفاً محکوم به این باشیم که مسخره بودنمان را تحمل کنیم. زندگی ممکن است نه‌فقط بی‌معنا بلکه بی‌منطق نیز باشد.

اگر تصور بر این باشد که خدا به زندگی‌مان معنایی می‌بخشد که قادر به فهم آن نیستیم، چندان مایهٔ تسلی خاطر نیست.

وقتی شما می‌میرید، تمام چیزهای خوب در زندگی‌تان به پایان می‌رسند: دیگر غذاها، فیلم‌ها، مسافرت، مصاحبت، عشق، کار، کتاب‌ها، موسیقی، یا هرچیز دیگری وجود ندارند. اگر این چیزها خوب باشند، فقدان آنها بد است. البته نبود آنها را احساس نخواهید کرد: مرگ مثل محبوس شدن در زندان انفرادی نیست؛ لیکن به نظر واضح می‌رسد پایان یافتنِ هرچیز خوب در زندگی، به‌دلیل خاتمهٔ خود زندگی، شر سلبی برای شخصی است که زنده بود و اکنون مرده است. وقتی کسی که می‌شناسیم می‌میرد، نه‌فقط برای خودمان بلکه برای خود او متأسف می‌شویم، زیرا او نمی‌تواند امروز درخشش آفتاب را ببیند، یا بوی نان داخل توستر را استشمام کند.

مرگ به خودی خود عدم است، نمی‌تواند خوشایند یا ناخوشایند باشد. اگر مرگ خوب است باید به این خاطر باشد که نبودِ چیزهای بد (مانند ملال یا درد) است؛ اگر مرگ بد است باید به این خاطر باشد که نبودِ چیزهای خوب (مانند تجارب جالب یا خوشایند) است.

آیا دلیلی برای اعتقاد به نبودِ زندگی پس از مرگ وجود دارد؟ به‌عقیدهٔ من چنین دلیلی وجود دارد، اما دیگران ممکن است ترجیح دهند که بی‌طرف باقی بمانند. با این همه ممکن است دیگرانی بر مبنای ایمان و در غیاب قرائن و شواهد نیز به زندگی پس از مرگ اعتقاد داشته باشند. من بشخصه کاملاً درک نمی‌کنم که چگونه این نوع باورِ الهام‌گرفته از ایمان امکان‌پذیر است، اما از قرار معلوم بعضی از انسان‌ها از عهدهٔ این کار برمی‌آیند، و حتی آن را طبیعی می‌یابند.

هدف (فلسفه) این است که فهممان را از جهان و از خودمان اندکی عمیق‌تر کند؛ آشکار است که این هدفی سهل‌الوصول نیست. هر چه اندیشه‌هایی که سعی دارید در باب آنها پژوهش کنید بنیادی‌تر باشند، ابزارهای کمتری در اختیار شماست تا با آنها کار کنید. در فلسفه چندان چیزی وجود ندارد که بتوانید مفروض بگیرید یا بدیهی بپندارید. بنابراین، فلسفه تاحدی فعالیتی گیج‌کننده است، و اندکی از نتایج آن برای مدتی مدید بدون چون‌وچرا مقبول همگان باقی خواهد ماند.

شاید احساس اینکه شما می‌توانستید هلو را به جای یک تکه کیک شکلاتی انتخاب کرده باشید یک توهم فلسفی باشد، و در هیچ مورد دیگری هم نمی‌تواند درست باشد.

معرفت به جهانی ورای اذهانمان معرفت به اذهانی غیر از اذهان خودمان

چه نوع پاسخی می‌تواند یک بار برای همیشه به همهٔ «چرا؟» های ما خاتمه دهد؟ و اگر آن چراها می‌تواند اینجا خاتمه یابد، چرا نتوان زودتر و پیش از این به آنها خاتمه داد؟