بریده‌هایی از کتاب نمی توانی به من آسیب بزنی

وقتی خسته شدید، دست از کار نکشید. هروقت کارتان تمام شد، دست از کار بکشید

بدترین دشمنم خودم بودم!

«همهٔ این‌ها تقصیر خودته. می‌دونم همه‌چی به‌هم ریخته. می‌دونم چه سختیایی رو تحمل کردی. من همراهت بودم احمق! کریسمس لعنتی مبارک. هیچکی برای نجاتت نمی‌آد. نه مادرت و نه حتی ویلموث. هیچکی! همه‌چی به خودت بستگی داره.»

آن احساس منفی همان انگیزهٔ درونی برای تغییر است

انگیزه تقریباً هیچ‌کس را تغییر نمی‌دهد. جبران قرعهٔ بدِ تقدیرِ من فقط و فقط بر دوش خودم بود.

اعتمادبه‌نفسی که برای به‌دست‌آوردنش نقشه کشیده بودم از خانواده‌ای عالی یا استعدادی خدادادی به دست نیامده بود؛ بلکه از مسئولیت‌پذیریِ شخصی ناشی شده بود و این چیزی بود که برای من احترام به خود به همراه داشت و احترام‌گذاشتن به خود، همواره راه پیشِ‌رو را روشن می‌کند.

بدانید چرا می‌جنگید تا بتوانید در نبرد بمانید!

باید وقتی بدترین احساس را دارید بهترین چهره‌تان را به نمایش بگذارید

من از زیبایی بی‌رحمانهٔ تماشای روح یک مرد که تخریب می‌شد اما دوباره برمی‌خاست تا بر تمام موانع راهش غلبه کند نیرو می‌گرفتم.

از گذشته‌ای فرار می‌کردم که دیگر من را تعریف نمی‌کرد و به‌سمت آینده‌ای می‌رفتم که هنوز چیز زیادی از آن نمی‌دانستم. تنها چیزی که می‌دانستم این بود که قرار بود سختی بکشم و البته هدف داشتم. و این‌که من آماده بودم.

به‌جای مطالعهٔ زندگی، باید آن‌را تجربه کرد.

«درد رو تحمل کن، وگرنه فقط خودت نیستی که شکست‌خورده می‌شی؛ کل خونواده‌ت هم شکست‌خورده می‌شن.»

کریسمس لعنتی مبارک. هیچکی برای نجاتت نمی‌آد

اما صدای بیرونی نیست که شما را از پا درمی‌آورد. آن‌چه به خود می‌گویید اهمیت دارد. مهم‌ترین گفت‌وگوهایی که در زندگی تجربه می‌کنید گفت‌وگوهایی هستند که با خودتان دارید. شما با آن‌ها بیدار می‌شوید، با آن‌ها راه می‌روید، با آن‌ها به خواب می‌روید، و درنهایت براساس آن‌ها عمل می‌کنید؛ فارغ از این‌که بد باشند یا خوب.

من هرگز به لبخندی اعتماد و اخمی را قضاوت نمی‌کنم

متأسفانه بیش‌ترِ ما پس‌از صَرف تنها ۴۰ درصد از حداکثر تلاش خود، تسلیم می‌شویم. حتی زمانی‌که حس می‌کنیم به نهایت توان خود رسیده‌ایم هنوز ۶۰ درصد دیگر برای ارائه‌دادن داریم!

پس به‌دنبال درد رفتم و عاشق رنج شدم

فرقی نمی‌کند چه کسی باشید، زندگی به شما هم‌چنین فرصت‌هایی می‌دهد تا ثابت کنید خاص هستید. ازمیانِ همهٔ اقشار کسی پیدا می‌شود که از این لحظات لذت می‌برد و وقتی چنین کسی را می‌بینم فوراً تشخیصش می‌دهم؛ چراکه اغلبْ آن عوضی‌ای است که تک‌وتنها پیش می‌رود؛ کارمندی است که نیمه‌شب‌ها هنوز در دفتر است، درحالی‌که بقیه در بار هستند؛ کله‌خرابی است که بعداز عملیاتی ۴۸ ساعته هم مستقیم به باشگاه می‌رود و تمرین می‌کند؛ آتش‌نشانی جنگلی است که به‌جای خوابیدن بعداز ۲۴ ساعت نبرد با آتش، بازهم اره‌برقیِ خود را تیز می‌کند.

«مامان، زندگیِ من از زمانی‌که متولد شدم تا الان شبیه یه کابوس بوده. کابوسی که بدتر می‌شه. هرچی بیش‌تر سعی می‌کنم سخت‌تر می‌شه.»

«خستگی از همهٔ ما بزدل می‌سازد.»

همهٔ ما، بدون این‌که متوجه باشیم، بخش بزرگی از ظرفیت‌مان را نادیده می‌گیریم. ما طبق عادت به چیزی کم‌تر از حد عالیِ خودمان قانع می‌شویم: درحین کار، در مدرسه، در رابطه‌های‌مان، و در زمین بازی یا مسیر مسابقه.

می‌گویند که در انتهای هر تونل تاریکی، روزنه‌ای از نور هست؛ اما نه وقتی چشم‌تان به تاریکی عادت کرد

انگیزه تقریباً هیچ‌کس را تغییر نمی‌دهد.

فرقی نمی‌کند چه کسی باشید، زندگی به شما هم‌چنین فرصت‌هایی می‌دهد تا ثابت کنید خاص هستید.

تا زمانی‌که سختی‌هایی مانند آزار، قلدری، شکست و ناامیدی را تجربه نکنید، ذهن‌تان سست و درمعرض خطر باقی می‌ماند.

حتی در ناامیدکننده‌ترین روزها هم می‌توانید روی راه فراری واقعی از جهنم تمرکز کنید.

احتمالاً فقط از ۴۰ درصدِ ظرفیت حقیقی‌تان استفاده می‌کنید. خجالت دارد. همهٔ ما ظرفیت بسیار بهتربودن را داریم.

هرقدر بیش‌تر تماشا می‌کردم بیش‌تر مطمئن می‌شدم که در آن‌همه مشقت جواب‌هایی نهفته است، جواب‌هایی که من به آن‌ها نیاز داشتم.

اما به‌قول تائوئیست‌ها، کسانی که می‌دانند چیزی نمی‌گویند و کسانی که حرف می‌زنند هیچ نمی‌دانند.

همه‌چیز در زندگی بازی‌ای ذهنی است! هر زمانی‌که در بازی‌های زندگی گیر بیفتیم، چه کوچک و چه بزرگ، فراموش می‌کنیم که درد هرقدر هم شدید باشد و شکنجه هرقدر هم آزار دهنده باشد و خلاصه هرچیزِ بدی بالاخره تمام می‌شود.