بریده‌هایی از کتاب قرعه‌ی زندگی

شاید روزی خودمان را به خاطر تمام چیزهایی که باید می‌شدیم ولی نشدیم، ببخشیم.

ما سوگوار چه چیز هستیم؟ زمان.

شاید روزی خودمان را به خاطر تمام چیزهایی که باید می‌شدیم ولی نشدیم، ببخشیم.

تنها چیز با ارزش روی کره زمین، وقت است. یک ثانیه هم برای خودش یک ثانیه است و جای بحثی در این خصوص وجود ندارد.

یک ثانیه، هم برای خودش یک ثانیه است، و این همان چیز باارزش واقعی است که در زمین از آن برخورداریم. در هر وقت از زمان، همهٔ آدم‌ها، در حال چانه زدن هستند. شما هر روز دارید با زندگی‌تان معامله می‌کنید.

تو کسی بودی که می‌توانستی خوشبخت باشی. نمی‌دانی این چه موهبت بزرگی است.

انسان‌های خوشبخت هیچ وقت جان شیفته نیستند، آن‌ها عمرشان را صرف درمان یک بیماری یا بر افراشتن یک هواپیما از روی زمین نمی‌نمایند. افراد خوشبخت چیزی از خودشان برجای نمی‌گذارند. آن‌ها زندگی می‌کنند تا زنده بمانند و در روی زمین تنها مصرف‌کننده هستند.

بسیار دشوار است که به خودت بقبولانی آنگونه فردی که همیشه درموردش می‌اندیشیدی، اصلاً آنگونه فرد نیستی

توقع خوب بودن و مسئولیت‌پذیری نفس آدم را می‌گیرد.

برای نجات یافتن یک زندگی، می‌بایست که از بعضی چیزها گذر کرد

بسیار دشوار است که به خودت بقبولانی آنگونه فردی که همیشه درموردش می‌اندیشیدی، اصلاً آنگونه فرد نیستی.

تنها چیز با ارزش روی کره زمین، وقت است. یک ثانیه هم برای خودش یک ثانیه است و جای بحثی در این خصوص وجود ندارد.

هیچ وقت آن مقدار که به فرزندت توجه داری، فرزندت به تو توجه ندارد. از فرزندانت می‌خواهی که خوب باشند، ولی آنها حتی به حرف‌هایت گوش نمی‌دهند، و این زمان می‌گذرد و دیگر هم باز نخواهد گشت.

یک ثانیه، هم برای خودش یک ثانیه است، و این همان چیز باارزش واقعی است که در زمین از آن برخورداریم.

تو هیچ وقت سعی نداشتی زندگی را پیدا کنی، تو از اول تا به حال در همین جای درست خودت بودی.

شاید همهٔ مردم همین حس را در برداشته باشند که زادبوم، جایی است که هیچ وقت نمی‌شود از آن فرار کرد و نیز هیچ وقت نمی‌شود در آن باقی ماند.

گفت: «تو هم شجاعی؟» گفتم: «چی؟». گفت: «همه همیشه میگن که من خیلی شجاعم». پلک‌هایش به هم خورد. از این روی، صادقانه در جواب گفتم: «شجاع نباش. اگر ترسو هستی، پس بترس چون همه آدمایی که از مرگ جان سالم به در می‌برند، می‌ترسند.» «تو هم از آن خانمی که پوشه در دست می‌گیرد می‌ترسی؟» پک آرامی از سیگارم گرفتم و بعد آهسته سرم را به نشانه موافقت تکان دادم. دختر گفت: «منم همین‌طور».

شما آدم‌ها همیشه فکر می‌کنید برای تقدیم کردن جانتان آمادگی دارید ولی این تنها تا زمانی ست که بفهمید واقعاً پای چه چیزی را به میان می‌کشد. شما مدام به ارث و میراثتان فکر می‌کنید، مگر نه؟ نمی‌توانید مرگ و فراموش شدن را تحمل کنید

یک ثانیه، هم برای خودش یک ثانیه است، و این همان چیز باارزش واقعی است که در زمین از آن برخورداریم. در هر وقت از زمان، همهٔ آدم‌ها، در حال چانه زدن هستند. شما هر روز دارید با زندگی‌تان معامله می‌کنید.

زادبوم، جایی است که هیچ وقت نمی‌شود از آن فرار کرد و نیز هیچ وقت نمی‌شود در آن باقی ماند. چون دیگر شاید خانه‌ات در آنجا نیست.

زادبوم، جایی است که هیچ وقت نمی‌شود از آن فرار کرد و نیز هیچ وقت نمی‌شود در آن باقی ماند. چون دیگر شاید خانه‌ات در آنجا نیست.

شاید به یادت نیاید که چه زمانی مرا ترک کرد، تو هنوز خیلی کوچک بودی، ولی در واقع، برایم اصلاً مهم نبود. پس از اینکه از یک سفر به خانه برگشتم، دو روز طول کشید که فهمیدم هیچ کدام تان در آنجا نیستید.

هیچ وقت آن مقدار که به فرزندت توجه داری، فرزندت به تو توجه ندارد. از فرزندانت می‌خواهی که خوب باشند، ولی آنها حتی به حرف‌هایت گوش نمی‌دهند، و این زمان می‌گذرد و دیگر هم باز نخواهد گشت

زادبوم، جایی است که هیچ وقت نمی‌شود از آن فرار کرد و نیز هیچ وقت نمی‌شود در آن باقی ماند. چون دیگر شاید خانه‌ات در آنجا نیست.

ما سوگوار چه چیز هستیم؟ زمان.

تنها چیز با ارزش روی کره زمین، وقت است. یک ثانیه هم برای خودش یک ثانیه است و جای بحثی در این خصوص وجود ندارد.

افراد خوشبخت چیزی از خودشان برجای نمی‌گذارند. آن‌ها زندگی می‌کنند تا زنده بمانند و در روی زمین تنها مصرف‌کننده هستند.

اکثر قریب به اتفاق آدمهای موفق یکباره عوضی نشده‌اند، ما مدتها قبل از این عوضی بوده‌ایم و علت موفقیتمان هم همین است.

شاید همه درباره زادبومشان این‌طور احساس کنند: جایی که از آن می‌آییم هرگز عذرخواهی نمی‌کند، هرگز نمی‌پذیرد که راجع به ما در اشتباه بوده است. او فقط آنجا در انتهای بزرگراه می‌نشیند و نجواکنان می‌گوید: «شاید الان کاملاً ثروتمند و قدرتمند باشی و شاید با ساعت‌های گران‌قیمت و لباس‌های فاخر به خانه بیایی. ولی با این کارها نمی‌توانی سر مرا کلاه بگذاری چون شخصیت واقعی تو را می‌شناسم. تو یک پسر کوچولوی ترسو بیشتر نیستی.»

شاید همهٔ مردم همین حس را در برداشته باشند که زادبوم، جایی است که هیچ وقت نمی‌شود از آن فرار کرد و نیز هیچ وقت نمی‌شود در آن باقی ماند. چون دیگر شاید خانه‌ات در آنجا نیست. ما در تقلای صلح و صفا با این مکان نیستیم. نه با خیابان‌هایش و نه با خشت خشت از فضایش. سبب آن فردی است که در آن شهر جایش گذاشتیم. و شاید روزی خودمان را به خاطر تمام چیزهایی که باید می‌شدیم ولی نشدیم، ببخشیم.