بریده‌هایی از کتاب دره موفقیت؛ یه کتابچه که بهتون یاد میده کی کنار بکشین (و کی بچسبین به کار)

در طول روز، و همه روزه از عضلاتتون استفاده می‌کنین. اما اونا رشد نمی‌کنن. شما هیکلتون مثل آقای یونیورس نیست، چون قبل از رسیدن به لحظه‌ای که فشار باعث می‌شه عضلاتتون شروع به رشد کردن کنن، تمرین رو ول می‌کنین. البته این کار طبیعیه کاملاً، چون احساس خستگی بیش از اندازه برای ماهیچه‌ها خطرناک و دردناکه. افرادی که توی این تمرینا موفقن، همهٔ تلاششون رو توی چند دقیقهٔ اول می‌کنن و در لحظات آخر نتیجه‌ش رو می‌بینن. افراد ناموفق دقیقاً همونقدر تلاش می‌کنن، ولی چند ثانیه زودتر از کار دست می‌کشن. این طبیعت انسان‌هاست، که وقتی دارن اذیت می‌شن کنار بکشن. اما این همون چیزیه که کمیاب بودن رو ایجاد می‌کنه.

این یه نقل قول از دیک کولینز،‌ یه دوندهٔ ماراتنه: «قبل از شروع به دویدن در مورد شرایطی که اگر اتفاق بیوفته باعث میشه متوقف بشین یا از مسابقه برین بیرون، تصمیم بگیرین. نباید برین توی مسابقه و با خودتون بگین: «خب،‌ یکم پام درد می‌کنه، دهنم خشک شده،‌ خوابم میاد،‌ خسته‌ام و هوا هم سرده و باد میاد.» و اینجوری تصمیم بگیرین که برین بیرون. اگه براساس احساسی که همین الان دارین،‌ قصد دارین تصمیم بگیرین،‌ احتمالاً تصمیم اشتباهی خواهید گرفت.»

اگه هدفت اینه که لیدر یه بازار بشی، هرچی هزینه و وقت صرف کنی می‌ارزه همهٔ موفقیت‌های ما یه شکلن. همهٔ شکست‌هامون هم همین‌طور. وقتی موفق می‌شیم که یه کار مثال‌زدنی انجام بدیم. وقتی شکست می‌خوریم که خیلی زود جا بزنیم. وقتی موفق می‌شیم که در کاری که انجام میدیم، بهترین تو دنیا باشیم.

تعداد زیادی از مردم توی باشگاه‌های سلامت ثبت‌نام می‌کنن (که تعداد بالای ثبت نام به باشگاه کمک می‌کنه نرخ‌ها رو معقول نگه داره)،‌ اما خود باشگاه کوچیکه، چون فقط تعداد کمی از آدما واقعاً به صورت مداوم بعد از ثبت نام به اونجا می‌رن. این پایهٔ ساخت سیستمه. اگه همهٔ اونایی که عضو شدن می‌اومدن،‌ هرگز نمی‌تونستی یه دوچرخه خالی پیدا کنی.

شما هیکلتون مثل آقای یونیورس نیست

احتمالاً خیلی از چیزهایی که دربارهٔ زندگی تو مدرسه یاد گرفتین، اشتباه بوده. اما بزرگ‌ترینِ این اشتباهات قطعاً این بوده که می‌گفتن: متوسط بودن راز موفقیته. وقتی که با دو تا نمرهٔ عالی، یک خیلی خوب، و سه تا خوب، از مدرسه به خونه برمی‌گردین، یعنی تقریباً خوب بودین. تصور کنین که یه بچهٔ طفلکی، یه خیلی عالی و چهار تا ضعیف گرفته. حتماً با خودتون می‌گین اون مشکل داره. حالا چند دهه از فکر اون روزهای مدرسه بیاین به سمت آینده، و به تصمیماتی که الان در زندگی‌تون می‌گیرین فکرکنین، اینکه امروز کدوم دکتر رو انتخاب کنین، به کدوم رستوران برین یا کدوم حسابدار رو استخدام کنین. چندبار به دنبال فردی بودین که تو چیزی که ازش نمی‌خواستید واقعاً خوب و قوی بوده؟ چندبار تا حالا از حسابدارتون انتظار داشتین که یه راننده یا بازیکن گلف خوب باشه؟

فقط به این دلیل که می‌دونین توی درهٔ موفقیت هستین، نباید باعث بشه همین‌طور با خوشحالی باهاش زندگی کنین.

چند ترجمهٔ فارسی از این کتاب موجوده، البته با عنوان «شیب»! ولی به نظر میاد این کلمه با احترام به مترجمین عزیز، ترجمهٔ درستی از عنوان اصلی کتاب، که اسمش the dip هست، نبود.

ما به ترجمهٔ «درهٔ موفقیت» برای عنوان این کتاب رسیدیم، ترجمه‌ای که فکر می‌کنیم مفهوم اصلی‌ترین بخش کتاب، یعنی عنوانش رو به خوبی به شما منتقل می‌کنه. حالا وقتی می‌شونین دره، چی به ذهنتون میاد؟ بله، یه سرازیری خیلی زیاد که بعدش دوباره سربالائیه. و این دقیقا همون چیزیه که Dip هست. دره‌ای که فاصلهٔ شما تا موفقیته و اگه مرد میدون باشین، باید بند پوتینتون رو سفت کنین و ازش رد بشین و به اونطرفِ دره برسین.

برنده‌ها خیلی زیاد جا می‌زنن، با این تفاوت که درست در زمان و مکان مناسب این‌کارو می‌کنن.

اگه هدفت اینه که لیدر یه بازار بشی، هرچی هزینه و وقت صرف کنی می‌ارزه همهٔ موفقیت‌های ما یه شکلن. همهٔ شکست‌هامون هم همین‌طور. وقتی موفق می‌شیم که یه کار مثال‌زدنی انجام بدیم. وقتی شکست می‌خوریم که خیلی زود جا بزنیم. وقتی موفق می‌شیم که در کاری که انجام میدیم، بهترین تو دنیا باشیم. وقتی شکست می‌خوریم که با وظایفی که جسارت کنار کشیدن ازشون رو نداریم،‌ گیج بشیم.

قضیه همیشه همینه (تقریباً همیشه...). بهش می‌گیم قانون زیف و خیلی جاها مثل رتبه‌بندی رزومه‌ها، دانشگاه‌ها، پرفروش‌ترین آهنگا و هرچیز دیگه‌ای مثل اینا برقراره. برنده‌ها خیلی زیاد به دست میارن، چون بازار عاشق برنده‌هاست.

درنتیجه، پاداش اولین بودن بسیار بزرگه. این یه مقیاس خطی نیست که وقتی ورودی یه کمی بیشتر بشه، خروجی هم یه کمی بیشتر بشه. در واقع مثل یه منحنیِ شیب‌داره. دلیل (واقعی) اهمیت شماره یک بودن دلیل دوم بهترین بودن که مزایای فوق‌العاده‌ای هم داره، یه کمی زیرکانه و نامحسوس‌تره. در رتبه‌های بالا بودن اهمیت داره، چون اون بالا فقط برای تعداد کمی جا هست. این کمیابی باعث می‌شه جزو رتبه‌های بالا بودن ارزشمند باشه.

اغلب اوقات موانع رو با پشتکار و استقامت پشت سر می‌ذاریم. گاهی هم دلسرد می‌شیم و به نوشته‌های انگیزشی مثل این نوشته از وینس لمباردی که گفته: «آدم‌هایی که جا می‌زنن هیچ‌وقت برنده نمی‌شن و برنده‌ها هیچ‌وقت جا نمی‌زنن.» روی میاریم. این توصیهٔ بدیه. برنده‌ها خیلی زیاد جا می‌زنن، با این تفاوت که درست در زمان و مکان مناسب این‌کارو می‌کنن.