بریده‌هایی از کتاب پرواز شبانه و نامه به یک گروگان

حقیقت این است که خوشبختی آدم‌ها در آزادی نیست، بلکه در به‌عهده گرفتن یک وظیفه است.

«شجاعان کارهای دلاورانه‌شان را به رخ کسی نمی‌کشند، مانند انسان‌های شریف که کمک‌شان را به فرودستان پنهان نگه می‌دارند. این افراد کارهاشان را به صورت دیگری جلوه می‌دهند یا به خاطر انجامش پوزش می‌طلبند.»

امکان دارد که انسان هدفش را در خودش نیابد، اما می‌تواند خودش را برای نمی‌دانم چه چیزی که بر او سلطه دارد و در وجودش زندگی می‌کند، فدا سازد.

«برای این‌که مورد خوشایند افراد واقع شوی، کافی است دل به حال‌شان بسوزانی

«کسانی را که تحت فرماندهی هستند دوست بدارید؛ اما محبت‌تان را ابراز نکنید.»

«احساس گنگ وظیفه‌شناسی، بزرگ‌تر از احساس دوست داشتن است.»

«آدم‌ها را دوست ندارم. بلکه به آن چیزی علاقه‌مندم که آن‌ها را یک لحظه آرام نمی‌گذارد»

با ضعف‌ها، بی‌قیدی‌ها و انحطاط آدم‌ها کاملا آشنا هستیم، وانگهی ادبیات امروزی‌مان هم در فاش کردن این نقطه ضعف‌ها مهارت زیادی از خود نشان می‌دهد، اما آن‌چه بیش‌تر از هر چیزی نیاز داریم نشان‌مان دهند، گاهی فراتر نهادن و پیشی گرفتن از خود است که با نیروی اراده‌ای استوار به دست می‌آید.