بریده‌هایی از کتاب برزخ ژوری

با قدم‌های آرام راه می‌روم، عجله‌ای ندارم، قصد خاصی ندارم. آزادم... مثل جمله‌ای می‌مانم که ته ندارد و به چیزی ختم نمی‌شود... و معنایی ندارد... من هم همانم. هیچ معنایی در خود و در این جهان بی‌کران نمی‌بینم...

این منظره برای آن‌ها زیبا و هیجان‌انگیز بود. برای من ولی کارت‌پستال تروتمیزی بود که هزار بار دیده بودم: کدر، هولناک و تکراری... چیزی بود فناشدنی و رفتنی. مثل همهٔ این مسافران و خدمه و حتی خود این هواپیما که روزی فرسوده می‌شود و فرومی‌ریزد و می‌میرد...