بریده‌هایی از کتاب شیر سیاه

از هنگامی که خواندن و نوشتن را آموخته بودم، کتاب‌ها بهترین دوستانم، همدم تنهایی‌ها و مونس شب‌های بی‌ستاره‌ام بودند.

سخن از انیشتین است: "نیروی جاذبه مسئول آدم‌هایی که عاشق می‌شوند، نیست."»

سخن شکسپیر شروع کرد: «به همه عشق بورز، اما به تعداد کمی اعتماد کن.»

اما من صلح‌جو و مخالف جنگ و درگیری‌ام، هر زمان که با مخالفت و دشمنی مواجه شدی، با عشق بر آن پیروز شو. این آموزهٔ من را هیچ‌وقت فراموش نکن.

تولد فرزندان اغلب هماهنگ و هم‌زمان با مرگ روحی پدر و مادر رخ می‌دهد.

«این از مارک تواین است: "وقتی در پی عشق هستی، همچون صیادی که در پی صید ماهی است، قلبت را به قلاب آویزان کن، نه مغزت را."»

هر زمان که با مخالفت و دشمنی مواجه شدی، با عشق بر آن پیروز شو

من نویسنده هستم. خانه به دوش ام. شخصیتی جهانی‌ام. عاشق عرفان و صلح طلب‌ام. گیاه‌خوارم. و در آخر، من یک زن هستم. کم و بیش این‌گونه‌ام. این شناختی است که از خودم تا به امروز که به سی‌وپنج‌سالگی رسیده‌ام، پیدا کرده‌ام.

که هر زنی را در درونت پرورش دهی، باز آرزو داری زن دیگری باشی. در واقع هیچ چیز، درون ما را اقناع نمی‌کند. هرچه باشی، آرزوی دیگری داری

«این سخن از انیشتین است: "نیروی جاذبه مسئول آدم‌هایی که عاشق می‌شوند، نیست."»

«راه‌های خوشبختی خانواده‌های خوشبخت، همه مثل هم و یکی است، اما هر خانوادهٔ بدبخت به روش خودش بدبخت می‌شود.»

«خدای من، عشق من، معبود من، ما را از کسانی قرار بده که تو را عبادت می‌کنند و همواره نام تو را بر زبان می‌آورند و در قلبشان جز یاد و نام تو نیست و همه چیز را در تو و بندگی تو می‌یابند. خدایا، نگذار روی زمین با چشمان نقاب‌زده و گوش‌های کرشده و قلب‌های مهر و موم شده وقتمان را تلف کنیم. خدایا، چشمان این دختر را به روی عشق واقعی باز کن و ظرفیت روح او را را برای کشف حقایق گسترده و وسیع کن. اساس و جوهرهٔ دنیای تو در قلب مادر است، پس چشم او را به روی این حقایق باز کن.» ـ آمین.

هر چیز در زمان خود رخ می‌دهد و نه زودتر.

«اگر می‌خواهی چیزی را نابود کنی، اگر می‌خواهی صدمه و آسیبی به چیزی برسانی، کافی است آن را محصور کنی، کافی است آن را محدود کنی، آن‌وقت می‌بینی که خودبه‌خود خشک می‌شود، پژمرده می‌شود و می‌میرد.»

اسکار وایلد می‌گوید: «مردان ازدواج می‌کنند چون خسته‌اند و زنان ازدواج می‌کنند چون کنجکاوند.»

زنان موجودات عجیبی هستند مقاوم‌اند، در حالی که کوچک‌ترین مشکلات را دوام نمی‌آورند ساده و زودباورند، در حالی که هیچ دروغی را باور نمی‌کنند فراموشکارند، در حالی که هیچ اهانتی را فراموش نمی‌کنند تا اینکه عاشق می‌شوند، آن‌گاه دروغ‌ها را می‌فهمند، اما آن‌ها را باور می‌کنند اشتباه‌ها را می‌بینند، اما آن‌ها را فراموش می‌کنند و صادقانه عشق می‌ورزند اینکه بی‌منت عاشق باشی اینکه آغوشت امن‌ترین منزلگاه خستگی‌های مردی باشد اینکه تمام تمام زندگی مردی باشی اینکه با همهٔ جدیت و سرسختی، مهربانی از چشمانت متبلور شود معجزه‌ای است که فقط در تو ای شاهکار آفرینش تبلور پیدا کرده است تو که معجزهٔ دست خداوندی، ای زیباترین سرود الهی، بهشت از برای تو آفریده شده است...

هویت و کیستی ما به آنچه برده‌ایم یا باخته‌ایم نیست، به تلاش و مبارزه و ایستادن است.

زنانی که بدون وجود و حضور یک مرد در زندگی می‌ایستند و مبارزه و زندگی می‌کنند، شایستهٔ احترام و تکریم بیشتری هستند. باید آن‌ها را برای جرئت و شهامت و ایستادگی و فداکاری و زندگی بدون وجود یک مرد ستایش کرد.

می‌خواهم که این‌قدر فکر نکنی، این‌قدر بررسی نکنی، این‌قدر تجزیه و تحلیل نکنی و زندگی را با تجربه‌کردن شروع کنی. به‌جای این‌همه تفکر عمیق و ژرف اما بی‌فایده، کمی تجربه کن. تنها زمانی ماهیت زندگی را می‌فهمی‌که آن را تجربه کرده باشی. تنها زمانی قادر به درک موقعیت‌ها و شرایط می‌شوی که در آن شرایط قرار بگیری. تنها زمانی که تجربه کرده و میان وظایف و کارهایت تعادل و توازن برقرار کرده و از این تعادل احساس رضایت و شادی کرده باشی، زندگی کرده‌ای

«راه‌های خوشبختی خانواده‌های خوشبخت، همه مثل هم و یکی است، اما هر خانوادهٔ بدبخت به روش خودش بدبخت می‌شود.»

تنها زمانی ماهیت زندگی را می‌فهمی‌که آن را تجربه کرده باشی

تنها زمانی به مادران، پدران و احتمالاً نویسندگان بهتری بدل خواهیم شد که بتوانیم صداهای درونی‌مان را هماهنگ و هم‌زمان سازیم.

واقعیتی را دربارهٔ طبیعت بشر پذیرفته بودم، واقعیتی که بسیاری بیهوده تلاش می‌کنند در مقابل آن بایستند: تنهایی بخشی جدایی‌ناپذیر از وجود بشر است.

روابطی که از دنیای بیرون رشک‌برانگیز و فریبنده به نظر می‌رسد، حقایق متفاوت و فراوانی را پشت درهای بسته در خود دارد. در آن سوی تصویرهای زیبا و دلفریب و چهره‌های شاد، قلب‌های آزرده و جریحه‌دار و زخمی است که هرگز دربارهٔ آن‌ها چیزی نشنیده‌ایم.

خداوند می‌فرماید که گاهی اوقات ما را در شرایط امتحان قرار می‌دهد. همهٔ ما انسان‌ها در زندگی، در معرض سرگشتگی‌ها و فروماندگی‌ها و چه‌کنم‌های فراوانی قرار می‌گیریم. همهٔ این‌ها آزمایش است، آزمایشی زیبا. خداوند می‌فرماید: «پنداشته‌اید که تا گفتید ایمان آوردیم، رها می‌شوید و آزمایش نمی‌شوید؟» نیازی نیست که به دنبال جواب باشی، چون جواب‌ها نسبی است، آنچه برای یکی خوب است، ممکن است برای دیگری بد باشد. پس از خدا بخواه تا آنچه برای تو و در واقع به صلاح توست در مسیر تو قرار دهد.

سرزمین‌های جدیدی را که در آرزویش هستی، نخواهی یافت دریاهای بیکران دیگری را نخواهی یافت شهری را که در آرزوهایت به دنبالش هستی، نخواهی یافت در خیابان‌های بی‌هدف پرسه خواهی زد و فقط خودت را خواهی یافت خودت را...

«قدرت دعا را فراموش نکن. وقتی برای کسی آرزوی شفا و دعای خیر می‌کنی، نیروی درونی تو به همهٔ انسان‌های پاک‌دل متصل می‌شود و انرژی همهٔ این دعاها و برکت و خیر همهٔ انسان‌های خوب روی زمین نثار خودت و آن فرد می‌شود. دیگر اینکه اگر می‌خواهی از شر چیزی راحت شوی، آن را از هر طرف احاطه کن، آن را محصور کن.»

بعضی اوقات تنها راه یافتن آزادی برای زنان شاغل و نویسنده، همان پیردختر ماندن است. «آزادی و اختیار برای بسیاری از ما زنان، همسر بهتری است.»

من حقیقتی بشری را آموخت، اینکه مادرانگی با عبارتی همراه است: احساس گناه، احساس گناه دربارهٔ هر چیزی که به‌نوعی با فرزندت در ارتباط است و تو ناخواسته آن را ندیده می‌گیری.

«به زندگی پروانه‌ها نگاه کن، آن‌ها که در ابتدا پروانه‌هایی به این زیبایی نبودند، آن‌ها قبل از پروانه‌شدن کرم‌هایی بودند که مدت‌ها در پیله منتظر رسیدن مانده بودند. وقتی زمانش فرارسید، با فشار و درد بسیار زیاد پیله را پاره کردند و بال‌های زیبایشان را گشودند و پروازکنان در آسمان آبی به رقص درآمدند. حال اگر شما قبل از اینکه موعد مقرر آن فرارسد، خودتان پیله‌ها را پاره کنید تا کمکی به او کنید و او متحمل این فشار و درد نشود، او را نابود کرده‌اید. زیرا در اثر این فشار و درد، موادی روی همهٔ بدن او قرار می‌گیرد که او را در برابر آفت‌ها و سم‌ها و مواد مضر خارج مصون می‌سازد و مداخلهٔ شما در تولد، او را ضعیف و بی‌دفاع و حساس می‌کند و چه‌بسا هنوز از پیله درنیامده، از بین برود. پس می‌بینی که ورود به هر مرحلهٔ جدید با تغییراتی هرچند سخت همراه است، تغییرات و درد و فشاری که برای تکامل ما و سلامتی ما ضروری و حیاتی است لازمهٔ هر تغییر، تحمل درد و فشار و سختی است... .»