بریده‌هایی از کتاب اتوبوس سرگردان

جان استن‌بک مردی‌ست که از سیاهی و نفرت راه باز می‌کند. او برای گشودن این راه از هزاران بحران و بدبختی می‌گذرد، بیکاری‌ها و دربه‌دری‌های مردم و ستم سرمایه‌داران و بهره‌کشی آنها را دیده و فقر و گرسنگی کسانی را احساس کرده است که زیر دنده‌های غول‌پیکر سرمایه جان کنده‌اند.

آدمی در عرض چند روز به یک قصر هم عادت می‌کند و بعد طالب چیزهای دیگری می‌شود.

بلانکن‌ها و دامادهایشان از اهالی فقیر، نادان، مغرور و خشن کنتاکی بودند. آنها بدون اثاثیه و بی‌هیچ‌گونه وسایل زندگی از مشرق آمدند و تنها چیزی که همراه داشتند تعصب و عقاید سیاسی‌شان بود.

تنها چیزی که در دنیا ارزش دارد جوانی‌ست و کسی که جوانی‌اش را از دست بدهد تقریباً مرده است.

یک مرد یا زن عاشق پنجاه ساله احساس ناهنجاری در آدم به‌وجود می‌آورد.

هیچ‌چیز مثل حق‌نشناسی آدم را به شرارت نمی‌کشاند.

آقای پریچارد برای روبه‌رو شدن با مردم تاکتیک‌های به‌خصوصی داشت. او هیچ‌وقت اسامی اشخاصی با قدرت‌تر و ثروتمندتر از خود را فراموش نمی‌کرد و هیچ‌وقت نام اشخاص کوچک‌تر از خود را به خاطر نمی‌آورد. او می‌گفت که واداشتن شخصی به گفتن اسمش او را در وضع و موقعیت نامساعدی قرار می‌دهد. معرفی یک مرد به‌وسیلهٔ خودش او را خلع سلاح می‌کند.

سعی می‌کنم بی‌هیچ دردسری زندگی خودم را بگذرانم.

لویی در یک مجله خوانده بود که چشم‌های درشت نمایانندهٔ جذابیت صاحبش هستند

فکر می‌کردم نمی‌خواهید با ما بیایید. _ مگر حق ندارم فکر خودم را عوض کنم؟

امروز از آن روزهایی‌ست که همه چیز مجاز است. می‌خواهم قدری مشروب بخورم.

اصلاً در این سرزمین چه کار دارد؟ او که به اینجا تعلق ندارد.

«اینها فقط عادت است. عادت‌های لعنتی. آدم به چیزی عادت می‌کند ولی بعد فکر می‌کند که آن را دوست دارد. من بر همه چیز فایق می‌آیم، همان‌طور که بر سرما و گرما غلبه می‌کنم.

او به گذران عمر در رگ‌هایش گوش می‌داد و می‌خواست که مرگ زودتر به سراغش بیاید ولی در عین حال از آن نیز می‌ترسید.

کی این چیزها را اختراع می‌کند؟ ارنست توضیح داد: _ ما یک قسمت عقاید و افکار داریم. در این قسمت هر کس عقیده‌ای ابراز می‌کند. این جای مشروب به‌وسیلهٔ یکی از فروشندگان ما در ناحیهٔ «گریت لیکس» پیشنهاد شده است. او پاداش خوبی گیرش می‌آید. کمپانیِ ما دو درصد از سود خودش را به کارمندی می‌دهد که بتواند یک فکر عملی پیشنهاد کند.