بریده‌هایی از کتاب جایی بالاتر از رنجیدن

«همیشه از اینکه شیوا تا آن حد زن کامل و منحصربه‌فردی بود، توی آسمان‌ها سیر می‌کردم. نمی‌دانید چقدر به خودم می‌بالیدم که صاحب چنین همسری هستم. زنی که قادر بود حتی در اولین برخورد تحسین هر کسی را برانگیزد… آن وقت‌ها همیشه فکر می‌کردم خوش شانس‌ترین مرد دنیا هستم که چنین همسری دارم. اما حالا می‌فهمم که چقدر بدبختم، بدبختم چون تا ابد اسیر و زندانی کمالات شیوا هستم… اسیر خصوصیات منحصر به فرد زنی که هیچ کس به گردپایش هم نمی‌رسد و اسیر مقایسه‌ای که نتیجه‌اش همیشه سرخوردگی و تنهایی است

خدا با زبانی گویا و خطی صریح روی تک تک حوادث زندگی ما نوشته: بندهٔ من، تا من هستم، سرخورده و ناامید نباش. من مونس و همدم تو، پناهگاه و یار و یاور تو، خیرالناصرین تو، خیرالحافظین تو، خیرالرازقین تو، ارحم الرحمین تو هستم. من همه کس و همه چیز توام. کلید همهٔ درهای بسته، شفای همهٔ دردهای کهنه، چارهٔ همهٔ مشکلات بی‌چاره، در دستان دستگیر و شفابخش و یاری رسان من است. محتاجِ بندهٔ من چرا؟… خار و حقیر دست پروردهٔ من چرا؟ مرا صدا بزن. من از هر کس و هر چیز به تو نزدیک‌تر و مهربان‌تر و برای حل مشکلاتِ تو از همه تواناترم. این تویی که باورم نداری، وگرنه من همین جا، نزدیک به تو، منتظر یک یارب یارب تو، چشم به اشک‌های تو دوخته‌ام.»

کاش یادمان نرود که آن طرف پل داستان طور دیگریست. کاش فراموش نکنیم که آن طرف پل، ما می‌مانیم و دل‌هایی که شکسته‌ایم… ما می‌مانیم و تهمت‌هایی که بسته‌ایم و ما می‌مانیم و چشمانی که به اشک نشانده‌ایم… آن طرف پل، مائیم و بخشش و گذشت… آنجا، مائیم و آنچه که با همهٔ وجود به‌خاطر رضای خدا بر آن چشم بسته‌ایم. آن طرفِ پلِ زندگی، داشته‌ها را طور دیگری معنا می‌کنند. آنجا حتی صاحب همهٔ مال دنیا هم که باشیم باز مستحقِ یک فاتحه و یک خیرات و یک خدابیامرزی ساده‌ایم. آنجا با همهٔ ثروت زمین باز محتاجیم… محتاجِ همان کسانی که وقت زنده بودن، به سادگی یک زبان چرخاندن دلشان را می‌شکستیم.

فرشته می‌شوی اگر نرنجانی و ببخشی

گاهی عمر انسان حتی از عمر یک شیء هم کوتاه‌تر است

لحنی آرام گفتم: «احمد آقا، اگر به مادر بچه‌هایت احترام نگذاری، به تو بی‌احترامی می‌کنند. این یک قانون طلایی است.»