بریده‌هایی از کتاب تعالیم حکیمانه

برای این‌که اعتماد افراد حاضر را حفظ کنید، به آن‌هایی که دیگر نیستند وفادار باشید.

اگر به‌راستی بخواهم موقعیت خود را بهبود بخشم، باید روی تنها چیزی که کنترل آن را دارم، یعنی خودم، کار کنم.

یکی از داستان‌های مورد علاقه من حکایت ژوزف (یوسف) است که در جوانی در مصر توسط برادرانش در بازار برده‌فروشان به فروش رسید. آیا می‌توانید تصورش را بکنید که چه آسان می‌توانست به حال خود تأسف بخورد و ماتم بگیرد. اما ژوزف تصمیم گرفت عامل باشد. در مدتی کوتاه خانه اربابش را اداره می‌کرد. مسئول همه دارایی‌های پوتی‌فار شد زیرا اعتماد به او بسیار بود. بعد روزی رسید که ژوزف در موقعیتی دشوار قرار گرفت و حاضر نشد به‌راحتی روی استحکام شخصیتش مصالحه کند. در نتیجه او را سیزده سال زندانی کردند. اما بار دیگر او عامل بود. امور زندان را در کنترل گرفت و دیری نگذشت بعد از فرعون تمام امور را به دست گرفت.

تصور کنید در جنگل به کسی می‌رسید که ساعیانه در حال اره کردن یک درخت است. می‌پرسید: «چه‌کار داری می‌کنی؟» او جواب می‌دهد: «مگر نمی‌توانی ببینی، این درخت را اره می‌کنم». شما آه می‌کشید و می‌گویید: «خسته به نظر می‌رسی، چه مدتی است که این کار را می‌کنی؟» او جواب می‌دهد: «بیش از پنج ساعت. خسته‌ام. کار سختی است.» شما به او می‌گویید: «کمی استراحت کن و اره‌ات را تیز کن، مطمئنم کارت را سریع‌تر انجام می‌دهی.» مرد باتأکید می‌گوید: «وقت ندارم اره‌ام را تیز کنم، به‌شدت گرفتار اره‌کردن هستم.»

نقاط ضعف دیگران را به روی آن‌ها نیاورید. برای اثبات نظریه‌های خود بحث نکنید. وقتی اشتباه می‌کنید آن را بپذیرید، اصلاحش کنید و از آن درس بیاموزید؛ فوراً!

ما دنیا را نه به آن شکلی که هست، بلکه به آن شکلی که خودمان هستیم یا به شکلی که شرطی شده‌ایم، می‌بینیم.

برخورد مبتکرانه با یک اشتباه این است که بلافاصله به آن اذعان کنید، اشتباه خود را اصلاح نمایید و از آن چیز بیاموزید. این سبب می‌شود شکست به موفقیت تبدیل شود.

هرگز از عبارتِ «قول دادن» استفاده نکنید مگر آن‌که کاملاً آماده باشید بهای پایبندی به آن را بپردازید.

بدانید که زندگی شما جوهری گران‌قدر است که می‌توانید آن را به بطالت بگذرانید یا به عظمت برسید.

«همه انسان‌ها گران‌قدر و باارزش هستند و از توانمندی بالقوة بی‌انتها برخوردار».

بعد از بقای فیزیکی بزرگ‌ترین نیاز انسان بقای روانی است. انسان می‌خواهد درک شود، مورد تأیید قرار گیرد و از او قدردانی به عمل آید. وقتی همدلانه به حرف کسی گوش می‌دهید به او هوای روانی می‌دهید.

ما همان تکرار کارهایمان هستیم. به حد عالی رسیدن یک اقدام نیست، یک عادت است.

بخش اعظم زندگی رقابت نیست. مجبور نیستیم همه روزه با همسر، فرزندان، همکاران، همسایگان و دوستانمان رقابت کنیم. این سؤال که «چه کسی در ازدواج برنده می‌شود» یک سؤال مسخره و مضحک است. اگر هر دو طرف برنده نشوند، هر دو طرف بازنده‌اند.

وقتی بدانیم در زندگی چه چیز واقعاً مهم است، چه تفاوتی ایجاد می‌شود؟ وقتی این موضوع را در ذهن حفظ کنیم، تمام روز کارهایی را انجام می‌دهیم که بیشترین اهمیت را دارند.

پیروزی عمومی به معنای پیروزی بر مردمان دیگر نیست، بلکه رسیدن به نتیجه‌ای است که برای همه اشخاص درگیر مناسب باشد. پیروزی عمومی یعنی با هم کار کردن، با هم ارتباط برقرار کردن و رسیدن به نتایجی که اگر هر یک از طرفین به‌تنهایی تلاش کند، به آن نمی‌رسد.

عادت هشتم این است که توانمندی‌هایتان را پیدا کنید و به دیگران الهام ببخشید تا آن‌ها هم به توانمندی‌هایشان پی ببرند.

اگر در حساب بانکیِ احساسی ودیعه‌گذاری کنم و با تو مهربان، صادق و باادب باشم و تعهداتم به تو را ادا کنم، ذخیره ایجاد می‌کنم. اعتماد تو به من بیشتر می‌شود و اگر نیاز داشته باشم می‌توانم بارها از این اعتماد بهره‌برداری کنم. حتی می‌توانم اشتباه کنم اما آن اعتماد و اطمینانی که ایجاد شده جبران این اشتباه را می‌کند. ممکن است ارتباطات من شفاف نباشد، اما تو متوجه منظور من می‌شوی. برای یک کلمه مرا موهن به حساب نمی‌آوری. وقتی حساب اعتماد سپرده زیاد داشته باشد، برقراری ارتباط ساده، فوری و مؤثر می‌شود.

باید درباره بزرگ‌ترین اولویت‌های خود تصمیم بگیرید و شجاعت آن را داشته باشید که به سایر چیزها «نه» بگویید. راه انجام این کار این است که «آری» بزرگ‌تری در درون شما مشتعل باشد.

وقتی توانمندی خود را از برچسب پیراهن، عرق‌گیر، کفش یا لباس، از رابطه با یک باشگاه، از موضع نفوذ و حیثیت، از اتومبیل، از خانه زیبا و سایر نهادهای متشخص یا از چهره جذاب، لباس‌های خوش‌دوخت، ظاهر مطابق مد آراسته‌شده، صحبت‌های هوشمندانه یا مدارک و مدارج تحصیلی خود وام می‌گیریم، یعنی درونمان فقیر و خالی است. با این کار وابستگی خود را تقویت می‌کنیم. به ظاهر خود بها می‌دهیم و درون خود را تضعف می‌نماییم.

یکی از مهم‌ترین راه‌های رسیدن به استحکام شخصیت، وفادار بودن به کسانی است که حضور ندارند. وقتی از کسانی‌که غایب هستند دفاع می‌کنید، اعتماد حاضران را جلب می‌نمایید.